Mythen, sagen en legendes vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
In het boek “C’era una volta”, uitgegeven door de gemeente Prato Camportaccio in 1994, beschrijven leerlingen van de basisschool in Prato Camportaccio een oude legende over het vroegere koninkrijk Tartano.
Lang geleden was er een bloeiend koninkrijk dat bekend stond om de goede wijn die er werd geproduceerd en verkocht door kooplieden die deze naar noordelijker streken brachten. Aan dit koninkrijk kwam echter een onverwacht en plotseling einde door toedoen van de trotse en halsstarrige koningin.
Deze koningin was gewoon om op zondagen altijd de mis bij te wonen in het kerkje van Sint Rochus. Ze wilde nooit afzien van deze gewoonte en had daarom de pastoor opgedragen nooit te beginnen voordat ze was gearriveerd. Er brak echter een zondag aan met buitengewoon slecht weer. De regen viel met bakken uit de lucht en de koningin, die hieraan niet gewoon was, besloot om haar paleis niet te verlaten voordat ze er zeker van was niet doorweekt in de kerk aan te komen.
Dit duurde echter zo lang dat de pastoor, uit eerbied biedt voor de gelovigen die het slechte weer hadden getrotseerd, uiteindelijk besloot om niet langer op de koningin te wachten. Toen ze echter tenslotte toch arriveerde en constateerde dat het ‘ite missa est’, de oude formule waarmee afscheid werd genomen van de gelovigen, reeds was uitgesproken, ontstak ze in woede. Ze beschouwde de ongehoorzaamheid van de pastoor als echte majesteitsschennis. Ze liet zelfs geen proces houden, maar liet de pastoor nog die zondagavond onthoofden.
Deze handeling, volledig onterecht, had echter ernstigste gevolgen. Tegen zonsondergang begon de hemel snel te verduisteren en ontstond er een wolkbreuk zoals nooit eerder gebeurde. Het Val Tartano kwam onder water door een watertoevloed uit alle riviertjes van het dal. De Tartano kreeg een enorme toestroom van water en rotsblokken te verwerken en trad buiten zijn oevers. De water- en steenmassa, op weg naar de Adda, veegde alles wat ze tegenkwam weg, huizen, het paleis en zowel de koningin als vele inwoners verdronken en werden meegesleurd.
Van het eerdere bloeiende koninkrijk is thans niets meer over. Wie nu in de buurt komt van de riviermonding, kan nog altijd de verwoestende gevolgen van de overstroming zien.
