Mythen en sagen vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Al in de 14e eeuw stond in Brivio een groot kasteel aan de Adda, op het punt waar de rivier een verbreding had die zo uitgebreid was dat men die plaats wel ‘het meer’ noemde. Door aanslibbing is deze verbreding inmiddels echter geheel verdwenen.
De Kasteelheer was in die tijd de baron Oldrado, een niet zachtzinnig persoon die in die jaren vocht in het pauselijk leger tegen de Visconti’s.
Oldrado had grote feesten georganiseerd ter gelegenheid van zijn recente huwelijk met de knappe, blonde Ermellina, hoewel het meidje met grote tegenzin naar het huwelijksaltaar was gegaan omdat ze verliefd was op een zekere Tibaldo.
Een oude heks had het jonge meisje voorspeld dat ze in diens armen zou sterven als de tijd daar was. Maar Ermellina kon aan niets anders denken dan aan het huwelijk waarbij ze voor altijd overgeleverd was aan Oldrado.
Enkele dagen na de banketten en de dansen vertrok de baron weer uit Brivio om aan het hoofd van zijn leger de strijd aan te gaan met de troepen van Bernabo Visconti en hij liet zijn bruid alleen met de bedienden en de weinige soldaten van het garnizoen die voor de bewaking van het kasteel moesten zorgen. ‘s Nachts dacht Ermellina voortdurend aan haar geliefde Tibaldo en hoe hij haar omhelsd en gekust zou hebben.
Op een avond waarop de vensters van haar ruime kamer open stonden, hoorde ze een bekende stem roepen. Ze liep naar het raam en zelfs in het halfduister zag ze op de rivier een boot met de figuur die ze uit duizenden zou herkennen: Tibaldo! Haar hart sloeg over en toen hij vlak bij was gekomen vertelde ze hem stotterend van emotie vertelde ze hem wat er intussen was gebeurd.
Deze gesprekken herhaalden zich ook de volgende avonden met gedempte stemmen, maar Ermellina durfde niet naar buiten te gaan om Tibaldo te ontmoeten. Maar nadat er een bericht was gekomen dat Oldrado nog wat langer weg zou blijven, wist ze op een naar beneden te gaan en via een nooddeur, die uitkwam aan de waterkant, bij de boot te komen waar ze haar geliefde Tibaldo om de hals vloog.
Deze ontmoetingen herhaalden zich een aantal keren en werden bijna dagelijks. In de tussentijd liep de strijd voor de Welfen steeds nadeliger en Oldrado besloot het op te geven terwijl Visconti weliswaar de zegen behaalde, maar wel zijn zoon Ambrogio verloor. De twee geliefden gingen echter te veel op in hun passie om zich bezig te houden met de oorlogsgebeurtenissen en op een zekere avond bleken de armen die Ermellina in de boot omhelsden niet van Tibaldo maar van haar echtgenoot Oldrado te zijn.
De baron sleurde Ermellina mee naar een eilandje in de rivier om haar het dode lichaam van Tibaldo te tonen, vermoord door messteken. Vervuld van smart viel het meisje op haar knieën om het lijk van haar beminde te omhelzen en zo werd ze door haar man met hetzelfde wapen ook vermoord. Daarna liet hij de lichamen in de boot gooien en in het midden van de rivier in het water werpen. Zo werd de profetie van de heks toch nog bewaarheid.
Vanaf die gebeurtenis is er geen enkel bericht meer over Oldrado tot de oude waarzegster naar het kasteel kwam en een grote steen in de vloer aanwees, waaronder men het lichaam van de baron zou vinden. Niemand sloeg echter acht op haar voorspelling en de hele geschiedenis raakte in het vergeetboek.
Vijftig jaar later werd bij restauratiewerkzaamheden de grote steen verwijderd en ontdekte men het lichaam van een krijger. In zijn borstkas stak een stiletto met een gouden handgreep: hetzelfde mes als waarmee Ermellino en Tibaldo waren vermoord.
