Mijn rechterbeen stond nog op de grond maar toch reed de auto van de makelaar al weg. Alleen door mijn been snel binnenboord te trekken en het portier dicht te slaan, kon ik een ongeluk voorkomen. De makelaar had haast! We gingen twee huizen bekijken in de Oltrepò Pavese aan de overkant van de grote rivier de Po, die dwars door Noord-Italië loopt. Ik zat voorin en de makelaar kletste honderduit in rap Italiaans. Ik verstond maar een deel van wat hij zei, afgeleid door het verkeer waar we op zijn Italiaans doorheen kruisten.
Sinds een aantal weken woonden we in het historische universiteitsstadje Pavia. Ik ging er het komende halfjaar mijn masterstudie Middeleeuwse Cultuur voortzetten. Ondertussen ging mijn echtgenoot van een welverdiende sabbatical genieten. Maar stiekem kriebelde er een andere, nauwelijks uitgesproken wens: zouden we niet …, als we nu eens …, stel je voor dat …?
Al snel nadat we in Pavia waren komen wonen, ontdekten we het wijngebied de Oltrepò Pavese. We waren meteen verliefd. Bij een van de vele agenzie immobiliari, makelaarskantoortjes, zagen we een huis dat aan al onze eisen leek te voldoen. En naar dat huis waren we nu op weg, met een makelaar die uitblonk in gladde praatjes en ‘sportief’ autorijden.
Eenmaal ten zuiden van Pavia was het rustiger op de weg zodat ik het Italiaans van makelaar Olita beter kon volgen. De huizen die we gingen bekijken waren in perfecte staat, beweerde hij. En wat er eventueel niet naar onze zin was kon zonder extra kosten worden aangepakt. “Non ci sono problemi,” riep hij enthousiast. Ons huis zou zelfs overgeschilderd kunnen worden in elke kleur die we wilden, desnoods pimpelpaars, beweerde Olita. “Non ci sono problemi!”
Lelijk huis
We bereikten de Ponte della Becca, de één kilometer lange ijzeren brug uit 1912 die de samenloop van de Po en de Ticino overspant. Aan de andere kant begon de Oltrepò waar het huis van onze dromen zou moeten liggen. Op een uitloper van de heuvels zagen we de toren van een opvallend kasteel. “Welk kasteel is dat?” vroegen we nieuwsgierig aan Olita. Tot onze verbazing wist hij het niet. Misschien werd ons huis toch niet pimpelpaars…
Ook de weg bleek Olita niet te kennen en hij reed kriskras door de heuvels, op zoek naar herkenningspunten. Wonder boven wonder vonden we het door ons uitgekozen huis uiteindelijk toch. Het bleek helaas niet zo geschikt als we dachten. Gelukkig hadden we uit het aanbod van Olita’s agenzia nog een tweede huis gekozen. Op het fotootje zag dit grauwgrijze betonblok er niet aantrekkelijk uit maar ja, als we toch in de buurt waren…
Onder veel binnensmonds gevloek en gemompel van Olita vonden we ten slotte het lelijke huis. De buitenkant beloofde niet veel goeds, daar zou geen enkele kleur uit de regenboog iets aan kunnen veranderen. Maar de binnenkant! Het huis bestond uit twee appartementen van elk honderd vierkante meter. Het onderste appartement was van binnen geheel gemoderniseerd (plavuizen, cv, complete keuken, zitruimte inclusief sofa’s, moderne badkamer) en was direct bewoonbaar. We raakten enthousiast.
Na deze bezichtiging leidde Olita ons naar het appartement op de eerste verdieping. Hij opende de luiken van de slaapkamer aan de dalzijde. Een fabelachtig uitzicht van glooiende heuvels en impressionistisch gekleurde wijngaarden ontvouwde zich voor onze ogen. In de verte zagen we het karakteristieke maar vooralsnog onbekende kasteel. En verderop lag nóg een kasteel. En daar nóg een. We waren verkocht. Non ci sono problemi! Daar waren wij nu wel (voor even) van overtuigd.
