Mythen en sagen vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Er zijn veel dorpen langs het meer waaraan een of andere oude legende is verbonden die nog altijd leeft bij de bevolking. Maar alleen in Dongo presenteert het hele dorp zich als de betoverde achtergrond voor een eeuwenoude mythe. Op lange winteravonden vertellen de grootmoeders in Dongo aan hun kleinkinderen het verhaal van het mooie meisje dat hier lang geleden leefde, toen de mannen nog door de straten galoppeerden op trappelende paarden, bedekt met een ijzeren wapenrusting.
Aan de oever van het meer leefde heel rustig een verlegen maagd, tot het moment waarop ze een ridder ontmoette waarop ze op slag tot over haar oren verliefd werd. De liefde was wederzijds en de twee jonge mensen beleefden een gelukkige tijd, geheel opgaand in hun gevoelens en de rest van de wereld vergetend. Maar op een dag kreeg de ridder de oproep om weer ten strijde te trekken: hij nam zijn zwaard en kuras en vertrok – hij trok over bergen en zeeën, steeds naar nieuwe avonturen.
Het hart van de schone maagd brak toen ze niets meer van haar geliefde vernam en ze besloot – roekeloos door de verraden liefde – om zelf ook de wereld in te trekken om te strijden met een ieder die haar uitdaging zou aanvaarden. En in een heldere nacht met flonkerende sterren verliet de nieuwe amazone haar rustige, kleine geboortedorp. Ze trok over zeeën, overwon bergen en doorkruiste woestijnen: de verbittering in haar ziel bracht haar er toe de meest vermetele ondernemingen te volvoeren. Ze streed tegen reuzen, doodde kasteelheren, bracht legers in verwarring.
Overal werd de faam van de maagdelijke strijdster, in haar witte wapenrusting, bekend. Op een avond, op een vlakte aan de oever van een meer, ontmoette ze een ridder met een zwart banier. Ze daagden elkaar uit tot de strijd en de twee begonnen een eerlijke strijd totdat de ridder, getroffen door een zwaardslag, ter aarde stortte. Ze sprong op hem af, bleef een ogenblik onbeweeglijk staan, het zwaard geheven, en stak toen zonder medelijden toe.
De jaren gingen voorbij en tenslotte, moe van het strijden en moorden, keerde het meisje terug naar Dongo en naar de smartelijke herinneringen aan haar oude liefde. Ze vroeg aan iedereen of men de ridder had teruggezien: weet je dan niet, was het antwoord, dat er jaren geleden een bericht is gekomen dat een geheimzinnige strijder in een sneeuwwitte wapenrusting hem heeft verslagen en zonder mededogen heeft gedood.
Vanaf die dag kun je soms op nachten zonder maan, door de straten van Dongo een galop horen en soms ontwaart men tussen de takken die in de wind bewegen een wit paard dat hinnikt in het duister. Daarop zit een blonde jonge vrouw met ogen rood van tranen.
