Niet iedereen is avontuurlijk aangelegd. Toch jagen een aantal mensen hun droom achterna, ongeacht de gevolgen. Zo heb je mensen die jarenlang stiekem een droom hadden echt te gaan wonen in hun favoriete land Italië. Intussen heb je in alle regio’s van Italië wel Nederlandstaligen die zich daar definitief gevestigd hebben. Wat is hun verhaal? Hoe snel hebben ze zich aangepast? Wat missen ze het meest van hun thuisland? Volg deze reeks alleen op taste-italy.be !
Vandaag laten we Francien aan het woord, die in Piemonte woont.
Mijn naam is Francien Meuwissen. Ik ben 56 jaar en musicus van beroep. Ik was als Nederlandse werkzaam in de academie van Mol en Neerpelt en dirigente van drie koren. Ik ben getrouwd met Frans de Rijk, die 59 is en orthopedagoog. Hij was werkzaam bij een schoolbegeleidingsdienst voor speciaal onderwijs. Intussen zijn we beiden eigenaren van Casa I Fortunelli gelegen in de Alta Langa, op de grens van Piemonte en Liguria.
Eigenlijk begon het allemaal met een grap. Net terug van vakantie in Italië waren we op een familiefeest, waar we zo enthousiast aan het vertellen waren dat iemand opperde dat we er misschien moesten gaan wonen. Na een aantal weken bleek dat dat idee nog steeds door ons hoofd spookte. Aangezien we de passie voor oude muziek delen én Italië de bakermat is van de renaissance muziek, groeide het idee om er cursussen te gaan organiseren. Goed beseffend dat die vijver niet zo groot is, besloten we voor een B&B te gaan waar we kleinschalige cursussen zouden kunnen geven.
Fantastisch uitzicht
Na 3 jaar dubben – doen we het wel, doen we het niet – hakten we de knoop door en ging ons avontuur in 2006 van start. De eerste keer dat we een afspraak hadden met een makelaar in Piemonte was in november van dat jaar. Een 
week lang dichte mist. Bij elk huis werd ons gezegd dat er een fantastisch uitzicht was, waar we helaas niets van zagen. Maar desondanks voelde het goed: de mensen waren vriendelijk, het eten heerlijk en we zaten tenslotte in dé wijnstreek van Italië of misschien wel Europa.
We kochten uiteindelijk een oud huis met stal in Piansoave, wat zoveel als ‘aangename vlakte’ betekent. Het huis noemden we Casa I Fortunelli, het huis van de geluksvogels, want zo voelden we ons en voelen we ons nog steeds.
We gingen in de eerste plaats in Italie wonen om er te leven met de Italianen. We wilden onderdeel uitmaken van het leven daar. In 2007 openden we de deuren van onze B&B en vonden ook de eerste muziekweken plaats. Het blijkt een geweldige formule : enkele weken ‘gewone’ gasten afgewisseld met kleine groepen.
Weken waarin we onze liefde voor de streek en ons huis delen met mensen uit allerlei windstreken met de meest verscheiden beroepen en afkomst. Het een en ander leidt ’s avonds aan tafel vaak tot geanimeerde gesprekken.
Muziek centraal
In die eerste jaren ontstond Ensemble I Fortunelli, een vocaal ensemble bestaande uit 8 zangers. Francien leidt de cursus, Frans kookt en zingt mee. Die week sluiten we af, net als andere muziekweken, met een concert in een plaatselijk kerkje of de kathedraal van Acqui Terme. Marco Beasley keert al jaren terug voor een masterclass maar er klinkt ook al jaren jazz muziek in Piansoave tijdens de week ‘Classical meets Jazz’. Twaalf jaar geleden richtten we ons koor La Soave Armonia op, een kinder- en vrouwenkoor volgden. Frans geeft Engels en Nederlands, Francien dirigeert de koren en geeft zang- en blokfluitles.
Had Covid geen roet in het eten gegooid, dan waren ook de eerste yoga en mindfullnessweken van start gegaan. In de winter zijn we dicht en hebben we dus meer tijd voor onze Italiaanse vrienden.
Wonend op het platteland leerden we weer leven met de seizoenen, de maan en de natuur. Ver weg van de wegwerpcultuur. We leerden weer dat niet altijd alles vanzelfsprekend functioneert en dat vriendschappen belangrijk zijn. Kortom: we hebben nu de mooie kanten van ons ‘vroegere werk’ met heel veel mooie extra’s.
Communiceren
De aanpassing verliep soepel. We hadden ons wel al ingelezen. En als je je even afvraagt wat je van immigranten in Nederland of België verwacht, dan geldt dat natuurlijk net zo voor ons in Italië. We wonen in een kleine borgata met zeven(!) vaste bewoners, ’s zomers zijn er meer mensen. En dus begin je vanaf dag één iedereen te groeten. Italianen communiceren heel graag en dan is het heel gemakkelijk, mits je de taal spreekt natuurlijk, of er toch tenminste je best voor wil doen.
Achteraf hebben we wel eens gevraagd aan vrienden, aan de mensen die bij de gemeente werken en zo hoe zij terugkeken op onze komst. Het eerste antwoord was van de buren: “jullie begonnen met opruimen en plaatsten geen groot hek”, wat blijkbaar gewaardeerd werd.
We hebben steeds weer gevraagd hoe dingen geregeld werden in Italië, waar we aan moesten voldoen, wat van ons verwacht werd. En dat werd dan weer bij de gemeente erg op prijs gesteld.
Daarnaast hadden wij het grote voordeel dat we muziek maakten. Na bijna een jaar van klussen en verbouwen wilden we de buren en nieuwe vreinden bedanken met een huisconcert. Natuurlijk met een hapje en drankje achteraf. We hadden 45 mensen uitgenodigd waarvan 3 Nederlanders, dat vonden we best een stoere samenstelling zo na amper een jaar. En ook dat verliep op zijn Italiaans. De ochtend van het concert arriveerden worsten, taarten, wijn, koekjes. Wij wilden onze buren bedanken, maar daar wilden zij dan wel graag aan bijdragen.
En zo veranderde onze naam van Olandesi in musicisti , Fortunelli en nu gewoon Frans en Francien.
Focaccia of rode kool
Nadelen hebben we eigenlijk niet ondervonden. Misschien helemaal in het begin. Zomaar even ergens op de koffie waar je honderduit kunt kletsen zonder na te moeten denken over de taal. Je weg vinden in aannemers, loodgieters, systemen enzovoort. Of misschien het helemaal opnieuw opbouwen van een netwerk.
En ja natuurlijk lopen we tegen dingen aan: de stroom valt ooit uit door hevige sneeuwval, ja Italianen reageren nauwelijks op mail, ja afspraken maken kost soms wat tijd.
Voordelen zijn dat je weer helemaal opnieuw kunt beginnen. Stress is vervangen door relativeren.
We missen eigenlijk niets uit Nederland. Natuurlijk zie je familie en vrienden minder. Daar waar we de eerste jaren nog wel een doos met drop, stroopwafels, spliterwten en rookworst mee naar huis namen is dat nu ernstig gereduceerd naar Belgisch bier en Indische kruiden. Het is heerlijk om bij familiebezoek ontbijtkoek en rode kool met een gehaktbal te eten, net zoals het voor veel gasten heerlijk is om bij ons focaccia en gnocchi te eten.
Het zit niet in de planning om ooit terug te keren naar Nederland, maar zeker weten doe je dat nooit. We zijn dit jaar 15 jaar in Piemonte en als we nu terug zouden keren zouden we weer een heel leven met veel vrienden achterlaten.
Je kunt Francien contacteren via haar website of facebookpagina
