Iedereen trekt er in de zomer graag op uit naar Italië. Sommigen trekken iets makkelijker dan anderen vreemde, meestal grappige avonturen aan dan anderen. Zo ook onze Nederlandse vriendin Jacqueline, die met haar gezin vaak op campingtochten trekt door ons favoriete land. Haar verhaal lees je hier op taste-italy.be.
Ja, je leest het goed in de titel: ‘onze koe’. In Trentino kan je namelijk een koe adopteren. En omdat we in de zomervakantie op de terugweg vanuit Le Marche nog een paar dagen op ‘Camping Riviera’ aan het Caldonazzomeer verbleven, leek het ons geweldig onze eigen koe te adopteren en dan op te zoeken.
Adotta una mucca
Het begon in het voorjaar, wanneer bij mij de zomervakantiekriebels komen. Dan kan ik het nooit laten om alvast het internet af te struinen naar leuke dingen voor onze zomervakantie. Zo kwam ik ook het project ‘adotta una mucca’ tegen.
Wat leuk! Het idee is dat je een koe kiest bij één van de verschillende traditionele bergboerderijen die meedoen aan het project. Het bedrag dat je betaalt voor de adoptie wordt lokaal goed besteed. Je krijgt ervoor terug dat je in het zomerseizoen de koe kan bezoeken en wat van de door haar geproduceerde producten meekrijgt.
De koe kiezen
Omdat ik niet zo’n held ben in de auto en onze jongste zoon nogal wagenziek kan zijn, keken we eerst welke boerderij enigszins goed te bereiken was. Om vervolgens van een pagina vol met koeienkoppen ‘onze koe’ te kiezen. En daar waren we het snel over eens! Prisca werd het, Prisca onze mooie bruingevlekte koe van Malga Casarina.
Zomer, eindelijk is het zover… We vertrokken vanaf de camping richting Scurelle, de bergen in naar Val Campelle.
Google maps stond aan om ons de weg door de bergen te wijzen. Maar helaas, geen signaal meer, dus op goed geluk zochten we verder. Wat een prachtige tocht!
Nog een stukje de berg op lopen, om vervolgens boer Francesco te ontmoeten. Francesco, een erg aardige man, die geen woord over de grens sprak, maar zo zijn best voor ons deed. Met gebaren en wat Italiaanse woordjes, kwamen we een heel eind. Hij gaf ons verschillende kazen en legde ons uit waar Prisca liep te grazen. En als we haar niet konden vinden, moesten we Francesco maar even bellen, dan kwam hij eraan.
De zoektocht
De lucht werd donkerder en donkerder. En als we ergens een hekel aan hebben, is het noodweer in de bergen. Maar nu we hier waren, wilden we Prisca zien ook. Op de plek waar Francesco ons heen had gestuurd, was geen koe te bekennen… en nu? Hem bellen zagen we met de taalbarrière niet zitten en dan de donkere lucht waar ondertussen al druppels uitvielen…
We besloten om te gaan zoeken. Met een foto van Prisca en een “bij benadering” locatie, moest het ons lukken. En ja hoor! Na wat rondzoeken zagen we wat koeien. Daar moest ze wel tussen zitten! We wilden het hek over klimmen, om er sneller te zijn. Maar toen er een grote hond op ons af kwam en het ook nog eens begon te donderen in de lucht, waren we er klaar mee.
Of het Prisca was of niet, we weten het nog steeds niet zeker. Wij hebben genoegen genomen met een foto op afstand, de ervaring bij de boer en de prachtige natuur die we gezien hebben.
Terug op de camping scheen de zon weer en hebben we genoten van de kazen van ‘onze koe’…
