La festa dei tifosi – het feest van de supporters!!
We waren dan wel ontsnapt aan de luidruchtige Formule 1 festiviteiten, maar in Genova werd het 130-jarig bestaan gevierd van de voetbalclub Genoa CFC (Genoa Cricket and Football Club), opgericht 1893. Feest van 6 tot 7 september: tromgeroffel, vuurwerk om middernacht … che rumore!
In Genova leerden we wat een caffè shakerato is. We kuierden rond in de overdekte Mercato orientale, bewonderden de indrukwekkende Piazza de Ferrari met de opvallende fontein. En wandelden door de winkelstraten Via Roma en Via XX settembre.
Porto Antico
In de Porto Antico ligt een opvallende boot, het piratenschip Il Galeone Neptune. Deze boot is een originele replica van een Spaans galjoen, dat te zien was in Roman Polanski’s film ‘Pirates’. Het schip is echt en is in perfecte zeewaardige staat dankzij een moderne motor die is gemonteerd in Tunesië. Daar werd het overigens gebouwd. Het galjoen Neptune voer in Franse wateren voor de promotie van de film in Cannes en lag daarna permanent afgemeerd aan de kade in Genua als toeristische attractie.
De stedelijke weg Strada Sopraelevata Aldo Moro (op een hogere hoogte dan de gewone weg) ontsiert het uitzicht. Deze weg verbindt de wijk Foce, vlakbij het centrum, met de afrit van de snelweg Genova Ovest. Hij is steeds een onderwerp van discussie gebleven vanwege de negatieve visuele impact en de geluids- en milieuvervuiling die hij veroorzaakt voor de vele gebouwen vlakbij. De in 2018 gedeeltelijk ingestorte Ponte Morandi, en in 2020 opnieuw opgebouwde Ponte San Giorgio ligt een stukje buiten het centrum en is aan onze aandacht ontsnapt.
Bij de haven namen we het toeristentreintje dat zich kronkelend langs statige gebouwen wringt, ons een kijk gunde op imponerende natuur en propvolle parkeerplaatsen met blinkende moto’s. Rust voor de benen maar niet voor de ogen …
De zee was nooit ver weg en het zachte briesje zeer welkom.
Deel 5 – Souvenir
Handbagage laat geen plaats voor souvenirs. Maar een spelletje voor mijn Italiaanse lessen kan er altijd nog bij. In de winkeltjes van Bialetti lachten alle attributen ons toe; neem ons mee … We konden geen weerstand bieden aan de kleurrijke lepeltjes (kleine afmetingen).
Op aanraden van de hoteluitbaters gingen we uit eten bij Il Genovese. Eénmaal binnen hoorden we klanten vragen of ze ook buiten konden eten. Dat wilden wij ook en het terras bleek een eindje verder, met tafeltjes rond de fontein op de Piazza Colombo. De camerieri liepen aan en af met eten in plastieken dozen, dat ze vakkundig op mooie borden drapeerden, met ook nog een walkietalkie in hun hand. Een “azzurro” bloemengieter was ons tafelnummer. Om af te rekenen moesten we ons melden bij het restaurant met als enige referentie: azzurro! Niemand die er stiekem van onder muisde …
Terug richting Milano
Geen vuiltje aan de lucht voor onze volgende treinreis op 7 september. De Intercity 666 van 12:10 bracht ons op tijd in Milano.
Op de trein raakten we in gesprek met een vriendelijke Milanese dame. Die vertelde ons dat ze tijdens de zomer de stad ontvluchtte en op het platteland verbleef wegens de enorme hitte. We zagen haar denken: hoe gek moeten die Belgen wel niet zijn om hier nu deze hitte te komen opzoeken?
Zij legde ons geduldig en vakkundig uit dat we het woord impressionante niet mochten gebruiken om aan te duiden dat we een gebouw impressionant vonden. In het Italiaans heeft het woord een negatieve bijklank. Weer wat bijgeleerd.
Het is niet altijd rozengeur en maneschijn
Una pizza deliziosa in de buurt van het station en op naar ons derde verblijf: Hotel Mythos. Misschien zat het in de naam maar dit was Italia niet. De receptionist van dienst was niet de meest vriendelijke. Laat ons het houden bij het feit dat de man een slechte dag had.
In de badkamer hing een lonkend koordje dat ons probeerde te verleiden… Een kleine verwijzing naar onze vorige reis naar Le Marche. Maar we namen geen verkeerde beslissing! Gelukkig was er airco in de kamer, een opluchting bij de drukkende 33°, en twee comfortabele immens brede bedden.
Wij schaften ons een plattegrond en een metrokaartje aan en trokken naar het Museo delle Illusioni. Dit museum is in opmars in Europa. In Maastricht had ik er al plezier aan beleefd en ondertussen is er ook één in Brussel geopend. Een beetje lol moet kunnen.
Dineren in de Osteria italiana. Op naar de metro en de Duomo, indrukwekkend maar toch kan ze niet tippen aan de Duomo van Firenze. Opvallend hoe pico bello de metro is in deze grootstad met zijn massa toeristen, inwoners en pendelaars. Geen sigarettenpeukjes (alhoewel er nog veel gerookt wordt), geen papiertjes of blikjes op de grond …
En toch een dubbel gevoel: de Duomo naast het enorme luxe-winkelcomplex met alle grote modemerken. Granita, gelato, shakerato … ze waren er allemaal …
Met een stralende zon in een azuurblauwe hemel, op de bovenste (achtste) verdieping van het grootwarenhuis Rinascente (zeg maar onze Inno). Met een adembenemend zicht op het bovenste gedeelte van de Duomo smaakte een (veel te duur) drankje uiteraard beter. We voelden ons niet eens schuldig.
Il dito
Met de metro verder richting Cordusio. Op zoek naar het werk L.O.V.E., (acroniem voor Libertà, Odio, Vendetta, Eternità) beter gekend als “il dito” (de vinger) van de Italiaanse kunstenaar Maurizio Cattelan. Het kunstwerk bevindt zich in het midden van de Piazza degli Affari, voor het Palazzo Mezzanotte waar de beurs van Milano gevestigd is.
Het werk stelt een hand voor met de middelvinger omhoog, terwijl de andere vingers zijn afgehakt. Eén van de voorgestelde interpretaties zou zijn dat de hand een Romeins saluut voorstelt. Een onherkenbaar gebaar gezien de afwezigheid van bijna alle vingers, zoals geërodeerd door de tijd, behalve de eerder genoemde middelvinger.
Het resulterende oneerbiedige gebaar, dat ironisch genoeg contrasteert met de klassieke en monumentale stijl van het werk, lijkt zich dus zowel tot de architectuur van het twintig jaar oude Palazzo Mezzanotte te richten als tot de financiële wereld die het vertegenwoordigt. In die zin is het beeld vaak in verband gebracht met de thema’s van de grote recessie en het protest tegen de haute finance. Een verband dat Cattelan nooit expliciet heeft onderschreven.
