Deel 2 – Torino
Torino staat bekend om zijn historische galerijen (gallerie, portici, arcadi) en die geven charme aan de stad. Ze bieden schaduw bij zon, maar zijn ook ideaal op regenachtige dagen. Historisch gezien werden ze gebouwd voor commerciële doeleinden, waar gegoede burgers in de 19e eeuw samenkwamen.
Galleria Umberto 1 werd in 1890 voltooid en is daarmee de oudste galerij in Torino. Deze galerijen kruisen onooglijke vele straatjes, waar, merkwaardig genoeg, steeds een verkeerslicht staat. Goed opgevoed als we zijn, wachtten we op het groene licht. Verbijstering alom. Italianen stapten gewoon verder, groen of rood, het kan hen blijkbaar niet schelen!
Om dit te begrijpen volgt hier een ludiek citaat uit het boek van Beppe Severgnini: Testa degli italiani (vertaling: Italianen voor gevorderden):
“De reden waarom in Italië de normen niet worden nageleefd zoals in andere landen? Als we een algemeen geldende regel aanvaarden, menen we onze intelligentie tekort te doen. Zomaar gehoorzamen is te banaal, we beredeneren de zaken liever. Wij maken graag zelf uit of een bepaalde norm van toepassing is op ons specifiek geval. En dat doen we bij voorkeur ter plaatse en op het moment zelf.
Kijk, het stoplicht staat op rood. Het verkeerslicht lijkt identiek aan alle verkeerslichten in de wereld. Sterker nog, het stoplicht is in Italië uitgevonden. Dat het nu op rood staat, heeft niets te maken met een gebod of een bevel, zoals veel simpele zielen denken. Het gaat zelfs niet om een advies, zoals oppervlakkige lieden zeggen. Nee, het is de aanleiding voor een debat, voor argumenteren. Daarbij gaat het nooit om een domme discussie. Wel nutteloos misschien maar niet dom.
Velen van ons kunnen naar het stoplicht kijken, zonder dat het brein een verbod ervaart (Rood! Stoppen. Niet doorrijden). Neen, het brein ervaart juist een aanmoediging. Okay, met wat soort rood hebben we hier te doen? Een rood voetgangerslicht? Maar het is zeven uur ‘s morgens en op dit uur van de dag zijn er geen voetgangers. Dat rood daar is dus een aanvechtbaar rood, een niet-echt-rood is het. En daarom rijden we door. Of gaat het om een rood dat verkeer op een kruispunt regelt? Maar wie kruist hier wie? Van hieruit is prima te zien of er iemand nadert en er nadert niemand. Dit rood is een bijna-rood, een betrekkelijk rood. Wat doen we? We mijmeren nog even verder en rijden dan door.
Maar als het gaat om een rood dat het verkeer op een gevaarlijke kruising in goede banen probeert te leiden (drukke wegen die elkaar snijden, hoge snelheden, onmogelijk om te zien of iemand nadert)? Wat een stomme vraag! Dan stoppen we natuurlijk en wachten tot het groen wordt.”
Zo beslisten wij om het spelletje mee te spelen en ook regelmatig “een Italiaantje” te doen.
