Als je bij Forlì de autostrada verlaat en richting binnenland koerst komen alle wegen vroeg of laat uit op de SS67, de weg die door het prachtige dal van de Montone naar de Passo del Muraglione voert, de toegangspoort tot Toscane. Zo ver hoef je niet te rijden, want halverwege de route ligt het stadje Portico di Romagna. En paar straten en steegjes en een pleintje, dat is het. Maar daarom is het er niet minder aangenaam en mooi, getuige ook de bandiera arancione van de Touring Club Italiano. En al wonen er nog slechts een paar honderd mensen, ooit, in de late Middeleeuwen, ten tijde van de Florentijnse overheersing, was dit plaatsje de trotse hoofdstad van Romagna Toscana.
Portico di Romagna heeft geen imposante kerken en paleizen, maar die mis je hier niet; ze zouden zelfs misstaan. Wel zijn er de sfeervolle, door de bewoners liefdevol met planten gedecoreerde stegen, en er is het fraaie bruggetje dat je met zijn gekromde rug over de Montone voert en je aan de overkant direct naar het kapelletje ‘della Visitazione’ brengt. Voor de romantici onder ons is er het Palazzo Portinari, dat zou hebben toebehoord aan Folco Portinari, de vader van Dante Alighieri’s muze Beatrice. De sporen van Dante zelf zijn in de streek trouwens overal aanwezig: zo ligt een paar kilometers verderop in de bossen de cascata (waterval) dell’Acquacheta, door de dichter bezongen in de Goddelijke Komedie.
Maar eigenlijk gaat het in Portico niet om bezienswaardigheden. Het bijzondere van dit stadje is, dat je je er op een geheimzinnige manier meteen thuis voelt. Hoe bescheiden het ook is, en hoe afgelegen het ook ligt, er zijn hier altijd toeristen. Nee, gasten, moet ik zeggen. Velen komen terug, vaak zelfs keer op keer en soms tientallen jaren lang. Waarom? Dat is het geheim van Portico, een mysterie dat alleen op subjectieve manieren te verklaren is.
Zelf houd ik het erop, dat dit dorp een perfecte weerspiegeling is van de menselijke maat. Alles is hier a misura d’uomo, en dat voel je intuïtief. Daarnaast, niet minder belangrijk, heerst in alle hoeken van Portico de sfeer van authentieke gastvrijheid, met als stralend middelpunt de familie Cameli, die het stadje op de kaart heeft gezet en levend houdt. Gianni en Marisa bestieren met hun zonen Matteo en Massimilliano en hun schoondochters de albergo diffuso Al Vecchio Convento, met een hoofdgebouw in een 19e-eeuws palazzo en daarnaast accommodaties elders in het dorp. Hun keuken, gebaseerd op de regionale traditie, maar aangevuld met eigen creatieve culinaire vondsten, is elke dag opnieuw een feest. Het hotel organiseert excursies, kookcursussen, truffeltochten en biedt samen met de lokale Academy Olmo taalcursussen aan. En dan zijn er nog de oneindige wandelmogelijkheden in de ongerepte omgeving. Wie zich wil vervelen moet er goed zijn best voor doen.
In juli bruist het in Portico twee dagen lang tijdens het gastronomisch evenement ‘Chef sotto il portico’. Koks vanuit de hele wereld komen dan hun beste kunsten vertonen, en op straat is het één groot eetfestijn. Maar er zijn vooral in de zomermaanden nog tal van andere gelegenheden waarbij de inwoners en bezoekers uit allerlei landen zich met elkaar verbroederen. Een Europese Gemeenschap in het klein. Of: waar een klein dorp groot in kan zijn. Ga het vooral zelf proeven.
