Tenzij je vlekkeloos Italiaans spreekt, volgt hierop zeker een vraag als antwoord.
Meestal is de vraag: “espresso?”. Waarmee de Italianen eigenlijk ook in de fout gaan, want alle koffies die in een Italiaanse bar aangeboden worden, zijn ‘espresso’. De barista wil gewoon weten of je een kleine, Italiaanse, koffie wil of een ‘Americano’, het volume dat wij hier in de Lage Landen gewoon zijn.
Espresso slaat op de manier van het bereiden van de koffie. Espresso betekent ‘snel’. Bij deze bereidingswijze wordt het water snel door de versgemalen koffie geduwd, maximaal 17 seconden mag dat proces duren.
Daardoor krijg je een koffie vol aroma en met weinig cafeïne. Hoe vaak hoor je niet dat mensen denken dat je van espresso slecht in slaap kan geraken omdat ie ‘te straf’ is. Het tegendeel is waar, espresso bevat veel minder cafeïne dan het alternatief dat uit een percolator komt.
Voor ‘un caffè’ ga je niet aan een tafeltje zitten, die drink je staande aan de bar, dan kost ie ook minder. Zo drink je in het ‘dure’ Venetië op de meeste plaatsen nog een koffie voor een euro. Tenzij je natuurlijk op een terras op Piazza San Marco plaats neemt. Daar kost een cappuccino met de muziek van het obligate orkestje nu € 17.
Over cappuccino gesproken, ook hiervoor gelden regels. Een cappuccino drinkt de Italiaan bij zijn zoet ontbijt, ten laatste om 11 uur, daarna mag je beginnen aperitieven. Het is dus not done om na het middag- of avondmaal nog een cappuccino te drinken. Wie echt niet zonder kan, kan eventueel een macchiato vragen, dat is een mini cappuccino.
Er zijn in het totaal ongeveer vijftig verschillende koffies die je kan drinken in een bar. Wie een koffie wil waarin je je lepeltje recht kan zetten, vraagt een ristretto, zelfde hoeveelheid koffie, helft van de hoeveelheid water. Een lungo is net omgekeerd, zelfde hoeveelheid koffie met dubbele hoeveelheid water.
Volgens Italianen is een ‘caffè in vetro’ nog lekkerder, een koffie aangeboden in een glaasje i.p.v. in een kopje. Geef mij maar een ‘caffè corretto’, met een scheutje grappa of iets anders sterks.
Natuurlijk heeft niet elke Italiaan een espressoapparaat in huis, als alternatief is er in elke huisgezin de bialetti, je kent dat apparaatje zeker, door een rooster waar de koffie in gelegd wordt, wordt het kokend water naar boven geduwd zodat het uit het achtvormige topje kan geserveerd worden. De productie gebeurt helaas niet meer in Italië en mijnheer Bialetti is ook al overleden. Als fait divers moeten jullie weten dat zijn as bij de begrafenis in een urne in de vorm van zijn apparaat aanwezig was.
Waar blijft Venetië in dit verhaal? Wel, de allereerste plek in de wereld waar je een koffie tegen betaling kon gaan drinken was in Venetië, in Caffè Florian op Piazza San Marco.
In eerste instantie was dit drankje voorbehouden aan edelen en dan nog wel uitsluitend voor mannen. Oorspronkelijk werd koffie als een geneesmiddel beschouwd en misschien is het dat nog steeds.
