Niet iedereen is avontuurlijk aangelegd. Toch jagen een aantal mensen hun droom achterna, ongeacht de gevolgen. Zo heb je mensen die jarenlang stiekem een droom hadden echt te gaan wonen in hun favoriete land Italië. Intussen heb je in alle regio’s van Italië wel Nederlandstaligen die zich daar definitief gevestigd hebben. Wat is hun verhaal? Hoe snel hebben ze zich aangepast? Wat missen ze het meest van hun thuisland? Volg deze reeks alleen op taste-italy.be !
Vandaag is het de beurt aan Isabelle, die in Le Marche woont.
Ik ben Isabelle Blanquart, 58 jaar oud en woon al 21 jaar in Cupramontana in de regio le Marche.
Alhoewel mijn moeder uit Piemonte afkomstig was en ik daar als kind jaarlijks op vakantie ging bij de grootouders, leefde er bij mij jarenlang geen behoefte om in Italië te gaan wonen.
Mijn vader werkte als beroepsmilitair, zodat ik tot mijn 18de afwisselend in Nederland en Duitsland woonde. Totdat ik er ging studeren, betekende België dan ook meer het buitenland voor mij. De Belgische familie zagen we immers hooguit één keer per jaar of minder.
Eigenlijk begon de Italiaanse droom pas te kriebelen toen één van mijn zussen zich 27 jaar geleden definitief in Umbrië vestigde. Telkens als ik er naar toe ging, viel me haar ontspannen leven meer en meer op. Na enige jaren namen mijn man en ik allebei loopbaanonderbreking (dat was toen nog mogelijk), vertrokken met een auto en aanhangwagen naar Umbrië. Aanvankelijk bestond de kans dat mijn man er een job kon krijgen bij een vakantiepark. Uiteindelijk besloten we zelf een toeristische activiteit op te starten en zo ons leven volledig om te gooien.
Engelse piste
In afwachting van het vinden van het geschikte pand, pasten we op een huis van Amerikaanse vrienden van mijn zus. We zouden dan ook regelmatig verkassen, want iedereen wilde wel een huis- en dierenoppas om zo zorgeloos te reizen. Ondertussen startte onze lange avontuurlijke huizenzoektocht. Daarbij gingen de Italiaanse eigenaren er blijkbaar altijd van uit dat wij het huis meteen zouden kopen, want er volgde steevast een sightseeing van het dorp en een bezoek aan de “toekomstige” buren. Na een tijd ontdekten we leegstaande gebouwen dichtbij mijn zus. De Engelse eigenares, die zich in Londen bevond, gaf ons de toestemming om al in het huis te wonen. Na enkele maanden besloot the English Lady om niet meer te verkopen en moesten we weer van nul af aan beginnen. We besloten om terug naar België te keren, want ons huis in België geraakte maar niet verkocht.
Na een intermezzo van huis verkopen e.d. reden we terug naar Umbrië, waar de huizenprijzen helaas op zeer korte tijd enorm gestegen waren. De dichtstbijzijnde regio bleek na een blik op de landkaart le Marche, een totaal onbekend gebied. Na onze eerste verkenningstocht waren we volledig verkocht: zee, bergen, heuvels, middeleeuwse dorpen en totaal geen toerist te bekennen!
Zo belandden we uiteindelijk in november 2000 in Cupramontana, de hoofdstad van de Verdicchiowijn, en werden we eigenaars van drie gebouwen en 0.5 ha. grond. De verbouwingen konden beginnen!
Eigen verbouwing
Tegenwoordig run ik met mijn man een B&B en één vakantieappartement. We verbouwden de gebouwen helemaal zelf, waarbij we stap voor stap gingen. Eerst openden we in 2002 twee gastenkamers, dan een derde. Vervolgens kwam het appartement aan de beurt om dan in 2006 een zwembad aan te leggen. We mogen ons gerust één van de pioniers noemen, want hier in de regio bleken toen maar heel weinig buitenlanders te zijn. De talrijke tv- programma’s van Ik Vertrek of “de Italiaanse Droom” bestonden nog niet.
Al gauw werden mijn man en ik actief in het plaatselijke toerisme, met name het beheer van het VVV. Het gemeentelijke museum ligt bij de vereniging van de overnachtingsstructuren, waarvan mijn man voorzitter is. Mijn vrije tijd breng ik door bij de Heemkundige Kring en in de werkgroep van de Kruidentuin. Tijdens de zomer gids ik bovendien in onze gemeente .
Omdat ik in mijn leven regelmatig verhuisde tussen verschillende landen en half Italiaanse roots bezat, kende ik geen aanpassingsproblemen. Ons leven is er alleen maar op vooruit gegaan. Wat ook telkens wordt bevestigd wanneer onze ex-collega’s ons bezoeken of wanneer ik eens naar België terugkeer.
Bureaucratie
Alhoewel de bureaucratie in België dikwijls ook een bron van ergernis was, spant die hier wel de kroon. Niet wat betreft onze eigen B&B, dat viel enorm mee. Maar met name voor de toeristische projecten in de gemeente. Een bureaucratie die contraproductief werkt voor de toekomst van de jongeren. Zelf hebben wij geen kinderen, maar we zien het bij onze vrienden rondom ons: velen trekken naar het buitenland.
We hebben dan ook geen moment spijt gehad dat we de stap gezet hebben. Eenmaal de beslissing genomen bleek alles dan ook soepel te verlopen. Ook al zag de wereld er 21 jaar geleden wel anders uit: beperkt internet, bellen naar het buitenland verliep vanuit een telefooncel met speciale telefoonkaarten die men bij de Pakistaan kocht. De mobiele telefoon had nog geen SMS functie. Nederlandstalig nieuws beluisterden we via een transistorradio via de Wereldomroep. Nederlandstalige lectuur bestelden we bij familie of sleepten die mee in onze koffers. Goedkope vluchten bestonden er nog niet, even naar België was er dan ook niet bij. Dus missen we tegenwoordig eigenlijk niets of het zou de buitenlandse keuken moeten zijn, even naar de Griek of de Spanjaard of de Thai… In onze omgeving kennen ze hoofdzakelijk de lekkere Italiaanse keuken, maar een beetje afwisseling zou welkom zijn.
Dikwijls vragen onze gasten of we nog ooit naar België terug keren ? Zeg nooit nooit , maar we hopen echt om hier onze oude dag te kunnen slijten.
Je kunt Isabelle bereiken via de website van haar b&b of via haar Facebookpagina
