Mythen en sagen vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
De zich omlaag stortende beek, die schuimend tussen de huizen stroomt, is slechts één van de bekoringen van Moltrasio. Het dorp is rijk aan herinneringen opgeroepen door geschiedenis en legendes. Hoe zou men zich niet de bekende legende van Ghita herinneren?
Niet ver van de waterval woonde een jonge maagd van ongekende schoonheid, Ghita (= Margeritha) genaamd. Op een dag bracht ze een bezoek aan familie in het naburige Cernobbio. Hoewel men haar vroeg om te blijven overnachten, besloot ze toch terug te keren naar haar moeder, die alleen thuis was gebleven.
Het werd al donker toen ze op weg ging langs het moeilijk begaanbare pad over de voet van de berg Pizzo. Onverwacht werd ze door een bandiet van achteren vastgegrepen en de bosjes ingetrokken. Het arme meisje verzette zich wanhopig en probeerde al schoppend en krabbend haar aanvaller af te weren. Op een goed moment zag ze kans zich los te rukken, maar werd na een korte achtervolging weer gegrepen. Met een laatste krachtsinspanning gooide ze zich daarop van de steile rotsen boven het meer, haar belager met zich meesleurend.
Onder het aanroepen van de heilige maagd werd ze op wonderbaarlijke wijze gered door enkele struiken die op de helling groeiden, terwijl de boef in het zwarte water van het meer verdween. Een groepje vrienden die haar tegemoet waren gelopen, hoorden haar hulpgeroep en wisten haar met veel moeite te redden uit haar netelige positie. Van de bruut vond men alleen een grote vilten hoed terug.
In nachten zonder maan ziet men soms op de rotsen van de Pizzo een klein vlammetje waarvan men zegt dat het gaat om de ronddolende ziel van de aanvaller van de schone Ghita. In Moltrasio is de havenpier nog altijd naar haar genoemd, terwijl er in het dorp een eethuisje is met de naam “de mooie Ghita”.
De atmosfeer van Moltrasio lijkt overigens het ontstaan van wonderbaarlijke geschiedenissen te bevorderen. Het was ook hier, in een villa in het dorp, dat Bellini een deel van zijn beroemde opera La Sonnambule (de slaapwandelaarster) componeerde. Het is hier in het geheel niet uitzonderlijk een kerk te vinden waar men het normaal vindt een doorn te bewaren uit de kroon van Jezus; men vindt hier Romaanse en Gallische graven en mysterieuze holen en koele grotten waar men een hemelse wijn in bewaart.
Hier, waar de Pizallo klatert, kan men de hele wereld vergeten en gelukkig zijn.
