Mythen en sagen vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Even ten zuiden van Bellagio ligt op het schiereiland het prachtige natuurgebied Pian del Tivano, genoemd naar de wind die ’s avonds koelte over het meer brengt. De bewoners van de nabije dorpen beweren dat men er nooit in de nacht moet oversteken omdat er in de nevel donkere schaduwen zweven, die nooit rust hebben. Het zijn de geesten van Aufreda en haar jonge palfrenier, die zonder ophouden, zich vastklampend aan de manen van een paard, rond galopperen. Hoe graag zouden ze niet willen afstijgen van het dier, maar bij iedere poging wordt het ros schichtig, hinnikt het luid en draaft dan verder, verdwijnend tegen de melkachtige horizon van nevel die overgaat in de wolken. ’s Ochtends vindt men er stroken fluweel en blonde haren aan de takken van de braamstruiken, als getuigenis van de eeuwigdurende straf voor de twee geliefden.
Aufreda, afkomstig uit Frankrijk, was de zuster van koning Clodoveo. Ze kwam aan het eind van de 5e eeuw naar Italië om daar te trouwen met Theodorik, de koning van de Oost-Goten.
Bij haar intocht liet ze de bevolking met open mond kijken naar haar gezelschap van vele bedienden, pages en een gewapende macht die de eindeloze stoet van karren met balen, schatkisten met goud en edelstenen, en dieren zoals apen, honden en pauwen bewaakte. Hoewel ze stamde uit een geslacht met een niet bepaald vroom gedrag, was de zeer jonge Aufreda een delicate vrouw, smaakvol en met uitstekende manieren. Bij deze gelegenheid werd ze aan de hand gevoerd door aartsbisschop Remigio, die haar naar haar verloofde geleidde: de ruwe, onbehouwen vechtjas Theodorik.
Voor het huwelijk schonk deze haar een kasteel bij Monza en wanneer ze zich daarbuiten vertoonde verdrong het volk zich in twee rijen om de mooie dame en de heren uit haar gezelschap te bewonderen en de bloemen en zoetigheden op te vangen die de koningin van de Goten rondstrooide.
Theodorik was beslist een groot strijdheer, maar in de korte tijd tussen twee oorlogen, die hij doorbracht op het kasteel, kon men hem niet bepaald een model echtgenoot noemen. Na grote drinkgelagen in de herberg of tijdens de maaltijden aan het hof, verscheen hij stinkend als een bok voor zijn verfijnde echtgenote en sloeg hij haar soms voor iets onbeduidends in elkaar.
De arme koningin genoot alleen rust wanneer Theodorik weer ergens heen was om de wapens te hanteren. En wanneer ze moe was van het luitspelen, borduren of Bijbellezen, ging ze soms naar Brianza met haar pauwen en honden.
Maar op een mooie dag, tijdens zo’n uitstapje, ontsnapte haar mooiste pauw. De koningin liet er onmiddellijk jacht op maken en kwam tenslotte na uren te paard op het Pian del Tivano. De pauw was daar neergestreken boven in een oude eik en maakte geen aanstalten om weer naar beneden te komen.
Daarop liet men een palfrenier de boom inklimmen en deze slaagde er in de vogel te vangen. Hij gaf het dier met een diepe buiging aan de koningin. Het was een blonde jongeling, knap om te zien en met goede manieren, en de koningin raakte op slag op hem verliefd. Maar ze raakte bovendien verliefd op het Pian di Tivano, zo zeer zelfs dat ze er een kasteel liet bouwen met tuinen vol van de prachtigste planten en bloemen.
Zo gebeurde het dat Aufrede gedurende de veelvuldige afwezigheid van de koning, dagen en weken doorbracht in het kasteel op het Pian del Tivano, vergezeld door haar jonge minnaar.
De tijd verstreek en Theodorik, die lucht kreeg van hun verhouding, besloot om na te gaan of zijn vermoedens juist waren. Daartoe gebruikte hij een aloude list: hij vertelde dat hij ten strijde trok en nam zijn troepen mee van het kasteel om de koningin te overtuigen van zijn vertrek, om daarna onder valse naam terug te keren om haar te kunnen volgen. Zo kwam hij bij het kasteel op het Pian del Tivano en nadat hij de hofdames had verjaagd, die hem de weg versperden naar de kamer van de koningin, stapte hij daar met getrokken zwaard naar binnen. Theodorik verraste de twee geliefden terwijl de jongeling harp speelde en kwam dreigend dichterbij. Geschrokken vluchtten Aufrede en haar geliefde door een geheime uitgang en bereikten ze de binnenhof, waar ze samen op een paard sprongen. Ze galoppeerden weg en verdwenen in het duister van de nacht. Door het slechte zicht zakte het paard echter in de modder en werden ze ingehaald door Theodorik, die ze doodde met zijn zwaard. Sinds die dag zijn ze veroordeeld om rond te draven, hangend aan de manen van het paard dat zonder bestemming vlucht over de vlakte.
