Als alles mee zit kunnen mijn vrouw en ik over 3 maanden verhuizen. Verhuizen naar una casa colonica in Umbrië. Hier lees je het hoe en het waarom we in Umbrië beland zijn. Vanaf het prille begin, mijn eerste stappen in Italië tot 50 jaar later het grote avontuur. Weg van België.
We schrijven het jaar 1999. De milleniumkoorts doet die zomer zijn intrede. Het meisje waarmee ik liftend door Italië ben getrokken is ondertussen mijn vrouw. Onze drie zonen hebben de leeftijd om hun eerste echte cultuur op te snuiven. Als kleine ukkies hebben ze eerst de Belgische kust leren kennen. Later met de tent naar Zuid-Frankrijk op een camping à la ferme. Daar leerden ze de eerste knepen van de kampeerrituelen.
Oscarreke
We beslissen als eerste reis naar Italië te gaan. Ons Europees lievelingsland. Er samen met hen de nostalgie van onze eerste reis te herbeleven. Natuurlijk met de tent, een plooitent, achteraan de wagen. Het aanhangwagentje krijgt al snel een naam. We hebben een running joke om op geregelde tijden aan de kinderen te vragen: ”Hangt ons karreke nog aan de wagen?”. In ons dialect klinkt dat meer als: “Hangt os karreke nog aan den auto?” Snel ging het over Oskarreke hier en Oskarreke daar. Wat we toen nog niet wisten was dat het de laatste vakantie van Oscarreke zou zijn.
Silenzio
Campings à la ferme vind je niet in Italië, en agriturismo’s waar je je tent kunt uitplooien ook niet zo gauw. Dus hop naar de grotere, iets toeristische campings waar we onze luttele vierkante meters krijgen toegemeten. Neem daarbij nog dat we in augustus, het Italiaans verlof bij uitstek, op vakantie zijn en het plaatje is compleet.
Drukke overvolle kampeerplaatsen met Italianen die heel hun hebben en houwen meesleuren tot en met gettoblasters toe. Overdag een levendige Italiaanse atmosfeer. ’s Avonds cena con tutta la famiglia met alles er op en eraan. Veel droogjes maar nog meer natjes. Zo gaan we de nacht in met als filter enkel een tentzeil. Anne hoort de buurman harder snurken dan haar eigen echtgenoot.
Ik word in een wip terug gekatapulteerd naar mijn eerste Italiaanse reis. Met mijn ouders, ook in een plooitent, op een Italiaanse camping. Het was een bloedhete zwoele nacht. Ik moest als kakkernestje mee in de plooitent slapen. De andere kinderen in een aparte tent. De Italianen op de camping praten, zingen, lallen en brallen. Ik stoor me niet zo aan de Italiaanse nachtelijke geluiden. Tot plots uit het niets mijn moeder, amper gekleed en diffuus verscholen achter het muggengaas, blik richting camping, vanuit het diepste van haar zijn een oerkreet laat ontsnappen. “SILENZIO !!”
Of het indruk heeft gemaakt weet ik niet meer. Of de Italianen zwegen? Ik vermoed van niet. Maar als ik nu ergens “silenzio” hoor roepen of lees, denk ik terug aan dat geweldig moment.
Castello di Mongiovino Vecchio
De reis op zich is een succes. De kinderen genieten en wij ook. Maar nog eens kamperen op een overvolle Italiaanse camping? Neen die beker laten we voortaan aan ons voorbijgaan. We gaan zeker terugkeren naar Italië met de kinderen. Liefst het jaar daarop al.
Eens terug thuis besluiten we om een huisje in de Italiaanse natuur te huren en vanaf daar stergewijs de omgeving te ontdekken. We verzamelen brochures van vakantiehuizen in Toscane en Umbrië en starten onze vergelijkende studie. Het moet een typisch Italiaans huisje zijn, met zwembad en liefst geen pottenkijkers. Het aanbod is groot maar onze desiderata blijkbaar erg kieskeurig. We waren dan ook erg kritisch geworden na het camping avontuur. Maar na lang pluizen, op de laatste bladzijde van omzeggens de laatste brochure, vonden we wat we zochten.
Er stond geschreven: Castello di Mongiovino Vecchio. Een unieke plaats die geschiedenis uitademt. Leven boven op een berg in de schaduw van een middeleeuwse burcht. Una casa colonica, een boerderijtje waar de tijd is blijven stil staan, maar toch met hedendaags comfort en… een gezamenlijk zwembad. Naam van het boerderijtje: Pianali.
Eureka! We waren al enthousiast door de beschrijving alleen. In 2000 reserveren we twee weken. Zonder het toen te weten, zetten we de eerste stappen naar wat een vast verblijf in Italië zou worden. We huurden namelijk het buurhuis – 5 minuten stappen – van Lombo. Toen al volkomen overwoekerd en nog onzichtbaar voor ons.
Terwijl ik deze column neerschrijf, zit ik voor de houtkachel van Pianali. Nu al een jaar onze uitvalsbasis om de werken te coördineren en zelf de handen uit de mouwen te steken.
Lees andere delen van deze column van Bert Van der Wee
