Mythen, sagen en legendes vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Hoog in de steile valleien van Valfurva, waar de wind over de rotsen giert en de dennen zwijgend toekijken, huist een wezen waar de boeren alleen fluisterend over durven spreken: de Maghet.
Hij is een elf, zeggen ze, maar niet zoals in de sprookjes — geen vriendelijk, glimlachend boswezentje. Nee, de Maghet is een grillige, zenuwachtige geest, gehuld in rafelige kleren vol mos, met wilde ogen en een grijnzend gelaat. Hij beweegt met onwerkelijke snelheid, als een vlaag wind tussen de bomen. Niemand heeft hem ooit goed kunnen zien, maar wie ooit iets zag flitsen in de mist, wie een deur dicht zag slaan zonder reden, wie paddenstoelen vond waar gisteren niets groeide — die heeft waarschijnlijk de Maghet gevoeld.
Zijn gedrag is onvoorspelbaar en vaak ronduit gevaarlijk. Hij struint door velden en stallen, vreet rauwe paddenstoelen uit tuinen en bossen, en steelt zonder reden: kettingen, zakmessen, zilveren lepels — verdwenen. Wat hij niet meeneemt, verstopt hij of beschadigt hij, gewoon om verwarring te zaaien. Herders vinden touwen doorgesneden, hun honden weggerend, en niemand weet wie wat gezegd heeft — want de Maghet imiteert stemmen, verdraait woorden, en maakt ruzie waar eerst vrede was.
’s Winters is hij nog erger. Als de sneeuw te zwaar wordt op de hellingen, fluistert men dat hij met zijn dunne vingers langs de rotswanden krast en scheuren opent — en dan komen de aardverschuivingen. Bruggen, vooral die over de Frodolfo bij Uzza, worden plots instabiel, hun pilaren gebroken alsof iets eraan heeft geknaagd.
En toch, zo snel als hij komt, verdwijnt hij ook weer. Onraakbaar. Hij laat slechts chaos achter.
Maar er is iets wat hem tegenhoudt. Iets waar zelfs hij bang voor is: heiligenbeelden, stenen kapellen langs de bergpaden. Als de Maghet zo’n plek nadert, stopt hij. Zijn lichaam trekt samen, zijn ogen knipperen razendsnel, en hij sluipt eromheen alsof het brandt. Daarom bouwen de mensen nog steeds kleine kapelletjes langs de paden, met beelden van Maria of heiligen, vaak met brandende kaarsjes. Niet voor de sier. Niet voor het geloof alleen.
Maar om het land te beschermen tegen hem.
Tegen de Maghet van Valfurva.
Want waar hij komt, volgt onrust.
En hij komt… wanneer je het niet verwacht.
Vrij naar Massimo dei Cas
