Tegenwoordig zijn de Corni Bruciati kale rossige rotspunten bij de vallei van Prede Rossa, maar vroeger waren ze bedekt met dicht dennenbossen en waren er rijke alpenweiden.
Op een dag kwam hier een hongerige en uitgeputte bedelaar die verheugd was twee herders tegen te komen. Nu was de ene herder een vriendelijke en hulpvaardige man, terwijl de andere een zuurpruim was. De laatstgenoemde bespotte de bedelaar en zei dat hij hem alleen de restjes van de hond kon aanbieden, terwijl de eerste medelijden had en hem eten en een armzalig bed voor de nacht aanbood. De volgende ochtend nam de bedelaar de goede herder apart en gaf hem opdracht Prede Rossa onmiddellijk te verlaten en de Alpe Scermendone te beklimmen en vandaar naar Buglio terug te keren zonder zich ooit om te draaien, wat hij ook achter zijn rug mocht horen. Daarop zag de herder hoe de bedelaar veranderde en onder het uitstralen van licht verdween. Hij begreep dat hij de Heer zelf had ontmoet en dat hij dus onmiddellijk diende te gehoorzamen.
Toen hij Prede Rossa had verlaten hoorde hij achter zijn rug een enorm lawaai van neerstortende rotsen en van een grote steenmassa die de vallei inviel. Echter, denkend aan wat hem gezegd was, liep hij door. Toen hij tenslotte de rug van de Scermendone bereikt had, vlak bij het kerkje dat was gewijd aan de kluizenaar San Cères (San Quirico), kon hij de verleiding niet langer weerstaan en keek hij achterom. Hij zag een apocalyptisch schouwspel, waarbij een enorm vuur de bossen verteerde terwijl de berg in stukken viel en enorme rotsblokken verloor, die brandend het dal instortten. Hij zag dit alles slechts in een flits, want vrijwel onmiddellijk werd hij door twee lichtstralen verblind.
Hij bad de Heer hem zijn ongehoorzaamheid te vergeven en zijn smeekbede werd verhoord: “was je ogen met het water dat uit de rots opwelt”. Nadat hij dit had gedaan, kon hij weer zien en liep hij zo hard hij kon terug naar Buglio, waar hij aan iedereen zijn verschrikkelijke belevenissen vertelde. Vanaf die tijd zijn de zuid-oostflank van de vallei van Prede Rossa en de noordflank van de vallei van Terzana onbegroeid gebleven om de mensen te herinneren aan de goddelijke straf die ze wacht voor hun slechtheid. De pieken worden sinds die tijd de Corni Bruciati genoemd, dat wil zeggen Verbrande Horens.
Vrij bewerkt naar Massimo dei Cas
