Italiaanse Toestanden (10): De verhuizing – Il trasloco

„Nou, dat is vast meer dan vijftien kuub,” zei de erkende verhuizer tegen ons. Hij had een blik geworpen op alle spullen die klaar stonden om naar Italië te worden vervoerd en wist uit ervaring beter. Bij het aanvragen van de offerte bij deze Internationale Verhuizer had ik als schatting van het volume 15 kuub opgegeven. Ik had me zoals het een control freak betaamt goed voorbereid door verschillende Internet rekenmodules te gebruiken. „Vijftien kuub,” riepen alle verhuisorakels in koor. Mooi, dacht ik, dat staat daarmee vast. Maar het timmermansoog van onze verhuizer zag dat echt anders. O god, dachten wij, als het dan maar allemaal in die verhuiswagen kan. Die zag er weliswaar heel groot uit, maar ja, volumes schatten, dat konden wij duidelijk niet. En dan had de verhuizer ons zwembad nog niet eens gezien!

Wie neemt er dan ook een zwembad mee naar Italië? Wij dus. Dat er een pool moest komen was duidelijk. Onze gasten zouden dat tijdens hun vakantie in onze luxe villa zeker verwachten. Maar wat kostte zoiets eigenlijk? Een eerste inspectie bij Italiaanse leveranciers maakte al snel duidelijk dat we voor een redelijk met twintigduizend euro moesten rekenen. Dat was een hele hap uit onze portemonnee. Waren er geen andere mogelijkheden? We gingen eens speuren op Nederlandse websites. Hé, je had ook zogenaamde opbouwzwembaden: die groef je niet in maar plaatste je bovengronds. Dat was minder mooi maar wel een heel stuk goedkoper. Misschien een goede optie voor de eerste jaren. Even verder kijken: wat zagen we daar? Een opbouwbad dat je ook kon ingraven, verkrijgbaar bij een zwembadspecialist uit Barneveld. Interessant! We werden nog enthousiaster toen we zagen dat de zaak vanwege uitverkoop allerlei leuke aanbiedingen had. Het resultaat van een bliksembezoek aan de uitverkoopshow stond nu in onze garage: honderden kilo’s aan materiaal. Volgens de zwembadspecialist eenvoudig om te toveren in een heus zwembad van 7,30 bij 4,90 meter. Vooral de doos met de opgerolde stalen wand, die eenmaal uitgerold bijna vijfentwintig meter mat, was niet te tillen. Nog een geluk dat de zwembadverkoper er het water (dertig kuub) niet bijgeleverd had!

 

De verhuizers waren niet zo bezorgd als wij: ze hadden ongetwijfeld vaker te maken met vreemde situaties. Ze gingen meteen aan de slag onder het motto: ‘we zien wel’. Wij konden niet veel anders dan gadeslaan hoe de wagen voller en voller raakte, terwijl er nog zoveel bij moest. Tot onze opluchting zagen we dat deze ervaren verhuizers een zeer efficiënte manier van inladen hadden. Werkelijk elk gaatje werd benut. Wat een geluk dat we niet zo dom waren geweest om een vrachtwagen te huren en de spullen zelf naar Italië te rijden. Dat leek veel goedkoper, maar dat zou in ons geval op een ramp uitgedraaid zijn. Zeker de helft hadden we dan niet kunnen meenemen. Nee, het geld voor het inhuren van de verhuizer was goed besteed. Geld dat we bovendien bespaard hadden door onze slag te slaan bij de uitverkoop van zwembaden. Of dat laatste echt waar was, daar zouden we pas een jaar later achter komen. We hadden er werkelijk nog geen idee van wat ons nog allemaal te wachten stond.

De verhuizers waren niet alleen efficiënt bij het inladen, ze waren ook snel. Binnen een paar uur was het huis leeg en er was geen millimeter ruimte over. Ik ging met Saar een wandeling maken door het mooie park dat langs onze wijk lag. Bij de gedachte dat het de laatste keer was, kromp mijn hart ineen. Hoeveel plezier hadden we hier niet gehad met Saar, hoeveel tennisballen had ze hier niet uit de lucht ge- plukt, hoe vaak was ze niet in sloten gesprongen om af te koelen van het rennen? We gingen het nu echt achterlaten. Het besef dat het afscheid definitief was, begon nu dan toch eindelijk door te dringen.

Toen ik terugkeerde, zat de deur van de verhuiswagen dicht. Op basis van de inhoud van de wagen schatte de verhuizer onze lading op zesentwintig kubieke meter. Zesentwintig! Bijna het dubbele van wat ik opgegeven had. Dat betekende dat we flink zouden moeten bijbetalen, maar gelukkig hoefden we niets achter te laten. De verhuizers vertrokken met onze hele inboedel in hun volle vrachtwagen. Die zouden we pas over een paar dagen terugzien, als we zelf al hoog en droog in onze villa kampeerden. Wij stapten in onze trouwe Punto en reden de straat uit, daarbij uitgezwaaid door enkele buren. Alle mooie herinneringen van bijna twintig jaar leven en wonen in dit huis en deze wijk namen we met ons mee.

 

 

Sluit je vandaag nog GRATIS aan als Italofan!

Over Stef Smulders 21 Artikelen
Stef Smulders is een Nederlander die in 2008 met echtgenoot Nico en hond Saar naar Italië emigreerde om daar B&B Villa I Due Padroni (www.duepadroni.it) te beginnen. Hij verkocht zijn huis, liet familie en vrienden achter en deed een sprong in het onbekende. In 2014, bijna vijf jaar later, deed hij in het boek ‘Italiaanse Toestanden’ verslag van zijn belevenissen. In 2016 schreef hij het vervolg: Meer Italiaanse Toestanden en in 2017 verscheen deel 3, 'Nóg Meer Italiaanse Toestanden'.

Taste-Italy.be maakt gebruik van cookies. Door onze website te bezoeken verklaar je je hiermee akkoord. Meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'cookies toestaan" om de surfervaring te verbeteren. Als je doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van de cookie-instellingen of je klikt op "Accepteren" dan ga je akkoord met deze instellingen.

Sluiten