Via onze reeks “Italiaanse Regisseurs“ nemen we jullie graag mee naar cinema in Italië! We stellen jullie voor aan enkele regisseurs die films hebben gerealiseerd die tot de beste behoren uit de filmgeschiedenis.
In dit eerste deel starten we met een regisseur met heel wat prijzen zijn palmares: European Film Awards, een BAFTA-prijs (British Academy of Film & Television Arts), “David di Donatello’s” (de nationale Italiaanse filmprijzen), en Nastri D’Argento’s (na de Oscars de oudste filmprijs ter wereld). niemand minder dan Paolo Sorrentino.
Paolo zag het levenslicht te Napels, op 31 mei 1970. Op zeer jonge leeftijd (16) verloor hij beide ouders tegelijk door een ongeval thuis ten gevolge van een gaslek. Na de middelbare school schreef hij zich in voor Economie en Handel. Universitaire studies bleken echter niet echt iets voor hem en koos hij ervoor om van zijn passie voor films zijn een beroep te maken.
In 1994 regisseerde hij samen met Stefano Russo de korte film “Un paradiso”. In hetzelfde jaar werkte Paolo als productiemanager voor “Il verificatore” van Stefano Incerti. Vervolgens ging hij an de slag als regieassistent in opdracht van Maurizio Fiume, waarbij hij het scenario schreef voor de film “Napoletani”. Met Antonio Capuano werkte hij samen voor “Polvere di Napoli”
De film “L’amore non ha confine” (1998) is het eerste zelf geschreven werk door Sorrentino en betekende het begin van de samenwerking met Nicola Giuliano’s “Indigo Film”, de maatschappij die al zijn films zal produceren.
In 2001 maakte Sorrentino zijn debuut als regisseur van een speelfilm met “L’uomo in più” (2001). De film werd gepresenteerd op het filmfestival van Venetië en betekende de start van de ruime samenwerking met acteur Toni Servillo. Hij wint de “Ciak d’Oro” voor beste scenario en de “Nastro d’Argento” voor beste nieuwe regisseur.
In 2002 nam de regisseur deel aan de documentaire “La primavera del 2002 l’Italia protesta, l’Italia si ferma” (gecoördineerd door Francesco Maselli” en in 2004 werkt hij opnieuw samen met Servillo in “Le conseguenze dell’amore”, een film die vijf “David di Donatello” en drie “Nastri d’Argento” won en werd opgenomen in het 57e filmfestival van Cannes, waardoor Paolo Sorrentino internationale aandacht kreeg.
Zijn volgende werk is “L’amico di famiglia” (2006), dat ondanks de aanwezigheid in Cannes geen erg hoge waardering laat optekenen. Misschien door de afwezigheid van Toni Servillo, die in 2008 opnieuw met Paolo samenwerkt voor “Il Divo”. Een film over een deel van het leven van Giulio Andreotti, voormalig premier van Italië.
Het 61e filmfestival van Cannes kende hem “Premio della Giuria” (juryprijs) toe, de “David di Donatello”-organisatie bekroonde hem met zeven prijzen en het Syndicaat van Italiaanse filmjournalisten verraste hem met vier “Nastri d’Argento”.
In 2009 combineert Paolo Sorrentino cinema met maatschappelijk engagement en vereeuwigt hij de gevolgen van de aardbeving in L’Aquila in de videoreportage “L’assegnazione delle tende” in opdracht van de Italiaanse krant “La Repubblica”. In 2010 publiceerde hij zijn eerste roman (“Hanno tutti ragione“), terwijl hij zich in 2011 wijdde aan een nieuwe film, ditmaal in het Engels: “This Must Be the Place”, Sean Penn. Dit werk van de Napolitaanse regisseur gaat ook naar Cannes, waar hij deze keer echter geen prijzen wint.
In 2013 lanceerde Paolo zijn meesterwerk “La grande bellezza” op de 66e editie van Cannes, dat in de daaropvolgende maanden negen David di Donatello, vijf Nastri D’Argento en vier EFA (Europese Oscars) won, waaraan de Bafta, de Golden Globe en vooral de Oscar voor beste buitenlandse film (op 2 maart 2014) worden toegevoegd. Hoofdpersonage van deze film is andermaal Toni Servillo, die hoofdpersonage “Jep Gambardella” vertolkt.
Gambardella is een 65-jarige journalist die in zijn jonge jaren zijn enige, en bekroonde roman schreef. Na het succes van dit boek dompelt Gambardella zich onder in het mondaine nachtleven van Rome. . Gambardella raakt gedesillusioneerd over het leven in zijn omgeving en hij treurt over gemiste kansen, zoals bijvoorbeeld zijn verloren jeugdliefde. Gambardella wilt het leven over een andere boeg gooien en probeert op zoek te gaan naar de eigenlijke zin en schoonheid van het leven.Bij het ontvangen van de Oscar uit de handen van Ewan McGregor en Viola Davis bedankte Sorrentino de acteurs, alle personeelsleden en het productieteam van de film, naast zijn familie, de steden Rome en Napels en belangrijke inspiratiebronnen zoals Federico Fellini en Martin Scorsese. 14 maart 2014 werd Sorrentino ereburger van Rome, uitgereikt door de toenmalige burgemeester Ignazio Marino.
In 2015 volgt “Youth“, met hoofdrolspelers Michael Caine (Fred) en Harvey Keitel (Mick). Fred en Mick zijn op vakantie in een hotel aan de voet van de Zwitserse Alpen. Fred, als componist en gepensioneerd orkestdirigtent krijgt een uitnodiging van Koninging Elisabeth II om op te treden voor de verjaardag van prins Philip. Hij lijkt echter niet geneigd om op deze uitnodiging in te gaan… Deze film is de tweede Engelstalige na “This Must Be The Place” en werd opgedragen aan overleden regisseur Francesco Rosi. De film won 3 European Film Awards (beste film, beste regisseur en beste acteur voor Michael Caine) en 3 Nastri d’Argento.
In 2018 ging hij opnieuw in zee met Toni Servillo. Toni kruipt opnieuw in de huid van één van Italië’s bekendste politici namelijk Silvio Berlusconi. De film “Loro” heeft in 2018 vier Nastro d’Argento prijzen gekregen, onder andere die voor beste actrice en beste scenario.
De nieuwste film van Sorrentino heet “è stata la mano di Dio” en ging in september van dit in première op het festival van Venetië. Deze film gaat over het leven van Napolitaanse tiener Fabietto Schisa. Fabietto is op zoek naar liefde, vriendschap, geluk en zichzelf. Op de koop toe krijgt hij een groot verlies te verwerken. Gelukkig is er nog voetbalster Diego Maradonna.
Deze film is momenteel te bekijken in de bioscoop. Netflix abonnees kunnen hem vanaf 15 december bewonderen!
Paolo Sorrentino heeft naast films ook schitterende series gemaakt. Jude Law en John Malovich schitteren in de series “The Young Pope”(2016) en “the New Pope”, beiden te bekijken via Netflix. Lenny Belardo (Jude Law) wordt verrassend als nieuwe paus gekozen en gaat door het leven als paus Pius XIII. Kardinaal-staatssecretaris Angelo Voiello heeft zijn kardinalen aangespoord om voor Belardo te kiezen. Hij gelooft immers dat hij de nieuwe Paus zal kunnen kneden. Helaas blijkt de nieuwe paus aartsconservatief en wraakzuchtig te zijn.
https://www.youtube.com/watch?v=_dbApmYozSQ
copyright foto – commons.wikimedia.org : Pietro Luca Cassarino
