Daar zit de dichter dan: afgesneden van zijn familie, thuisloos, op de vlucht en zonder plan. Hij begint te zwerven, vaak zonder te weten waar hij de volgende avond zal slapen.
Het is moeilijk te zeggen hoe hij precies is gereisd, maar na een aantal omzwervingen is hij richting Verona gegaan om in 1303 en 1304 aan het hof van Bartolomeo della Scala te verblijven. Hij weet het dan nog niet, maar hoe graag hij het ook zou willen: Dante zal nooit meer binnen de muren van zijn geboortestad wandelen.
Rust in Verona
Al is zijn ballingschap geen ideale situatie, het is misschien wel precies wat Dante nodig heeft om zijn kennis diepte en breedte te geven. Hij komt in aanraking met talloze mensen, hoort nieuwe ideeën en verbreedt zijn horizon met elke onbekende stap die hij zet.
In de tussentijd is hij waarschijnlijk langs steden als Arezzo, Forlì, Venetië, Genua, Milaan, Lucca en Padua getrokken en volgens de geruchten zou hij nog filosofie en theologie in Parijs hebben gestudeerd, maar daar ontbreekt overtuigend bewijs voor.
Van 1312 tot 1318 vindt Dante opnieuw enige rust in Verona, het langste verblijf tijdens zijn verbanning.
In 1315 wordt zijn Inferno al veel gelezen en in deze tijd rondt hij met Purgatoria het tweede deel van het boek af en begint hij met Paradiso aan het laatste deel. Die productiviteit is te danken aan zijn gastheer Cangrande della Scala: iemand die niet moeilijk doet over geld en uiteenlopende mensen onderdak geeft. Dante krijgt een eigen kamer in het paleis, waar hij kan leven en werken. Aan de inrichting is gedacht. Zo vinden kunstenaars schilderijen vol muzen aan de muur, zijn er taferelen uit het paradijs voor de geestelijken en kunnen officieren zich vergapen aan schilderijen vol militaire glorie. Dante krijgt goed te eten, er komen muzikanten en magiërs langs ter vermaak en hij kan de luxe en gastvrijheid haast niet bevatten.
