Italië is een zalig land. Daar is iedereen het er over eens. Alle blogs die de laatste jaren het internet overspoelen gewagen bijna van het paradijs op aarde. Zelden of nooit valt er een negatieve noot. Misschien komt dit omdat er ook zelden of nooit over mensen wordt geschreven. Soms is het een beetje zoals in het verhaaltje waarin God de aarde had geschapen en hij een beetje beschaamd was omdat hij alle schoonheden op het Italische schiereiland had samengebracht. Ter compensatie plaatste hij er de Italianen.
Begrijp me echter goed, ook wij hebben voornamelijk positieve ervaringen met de plaatselijke bevolking. Zeker buiten de toeristische centra. Getuige daarvan de voorbije kronieken. Maar af en toe gaat het eens mis en dan ben je in Italië op jezelf aangewezen. Wij hebben het geluk om ons in de taal van Dante behoorlijk verstaanbaar te maken, maar als je geen enkel woordje Italiaans spreekt…
Gezichtsherkenning
Donderdag 9 september. Vlucht AZ0159 van Brussel naar Rome Fiumicino, verzorgd door Alitalia, vertrekt vanuit Zaventem met een kleine vertraging. Niets abnormaals. De airbus 320 zit propvol. Het wordt een aangename vlucht. Het weer is helder. Alleen Zwitserland zit onder de wolken maar eenmaal de Alpen voorbij krijgen we een zonnige kijk op het Italiaanse landschap. De vlucht eindigt met een voortreffelijke landing. Het begin van 14 dagen genieten. Het was ondertussen twee jaar geleden dat we nog eens in Rome waren geweest. Sindsdien was Madame Corona de spelbreker. Nu was het band 11.
In twee jaar tijd is er op Fiumicino een en ander veranderd. Terwijl men vroeger een lange weg moest afleggen tot aan de loods voor het afhalen van de bagage wordt men nu opnieuw door de taxfree zone geleid. Net zoals in Zaventem, zoveel jaren geleden. Alleen was er vroeger geen corona. Nu mogen vertrekkende en toekomende passagiers lustig door elkaar lopen… Covid blijkt minder gevaarlijk als de commercie lonkt.
Leuk was de gezichtsherkenning. Het was mij ontgaan dat ik mijn onmisbaar en origineel Vespa-petje gedurende een zevental meter moest afzetten. Jawel, gedurende zeven meter. Ooit was ik doelman van onze schoolploeg en elke keeper weet perfect de afstand van 7,32 meter in te schatten. Het is zeven meter. Het fossiel achter het scherm bracht me bars tot de realiteit, maar met de glimlach kon ik die bal pareren. Een klein, subtiel tikje over de dwarslat.
BAND 11, zonder reserveren
Het doet ons een beetje denken aan wat we vroeger ooit meemaakten in diezelfde luchthaven toen bij het inchecken een band niet werkte. Het duurde een kwartier voordat iemand het euvel kwam herstellen. Hij had een schroevendraaier bij. Eén schroevendraaier. Gelukkig was het geen sleuteltje van IKEA. Maar het werkte evenmin.
Iedereen staat te wachten. Niemand zegt iets. “Brussel” valt weg. Madrid blijft mooi staan. Kan men nu echt niet de bagage op een andere band laden? 10 staat er ook werkloos bij. Maar misschien werkt die ook niet en is er op de luchthaven maar één schroevendraaier. Elf spelers, maar geen invallers. Een eenvoudige vraag wordt beantwoord met opgehaalde schouders waarna de persoon in kwestie zich omdraait en zich verschanst in zijn groezelig kantoortje. Deur op slot.
Iemand rept zich naar de balie voor de verloren bagage. Daarna volgen de andere reizigers van vlucht AZ0159. We krijgen allemaal een document “Rapporto irregolarità”. Zonder uitleg. Wie een vraag waagt te stellen wordt afgesnauwd. Wij staan helemaal achteraan de lijn. De huurwagen zal nog wel enkele uurtjes moeten wachten. En ook daar kan het aardig aanschuiven worden. Ik begin de Italiaanse journalist Beppe Severgnini te begrijpen toen hij schreef dat de luchthaven van Fiumicino een grote dierentuin met airco is.
Hebben jullie de bagage reeds ontvangen ?
Ik weet echt niet wat er in de Romeinse lucht hangt maar blijkbaar moeten er toch samen met een of ander toestel van Alitalia enkele religieuze ingevingen zijn neergedaald die mijn vrouw op positieve manier hebben beïnvloed. Voor de tweede keer ging ze nog maar eens een kijkje nemen naar band nummer 11. Tot haar verbazing is die in werking getreden maar lijft vermelding “Bruxelles” nog steeds afwezig. Nog straffer wordt het als er een grijze valies voorbij schuift met een sticker “Atomkraft? Nei Takk” op.
Laten er op gans de wereld wellicht maar twee valiezen zijn met een dergelijke zelfklever, het zijn toevallig wel de onze. Een medepassagier glimlacht: “Er is wellicht geen enkele jongere meer die nog beseft wat dat ooit betekende. Enkel onze generatie kent dat…”
Op zondag 12 september hadden we net in de Via Margutta de Fontana delle Arte gaan bekijken, toen we op de rand van Piazza di Spagna plots werden aangesproken door een Vlaams echtpaar. Of wij ook niet op die vlucht van Alitalia zaten..? En of wij onze bagage reeds hadden teruggekregen..?
Met andere woorden, het grondpersoneel van Fiumicino vond het zelfs niet nodig om de passagiers vanuit Brussel in te lichten. Of de bagage na te sturen naar het opgegeven hoteladres.
Fiumicino staat blijkbaar op de 3de plaats van de beste luchthavens van Zuid-Europa. Ik las de dag na de landing dat de Italiaanse regering nog maar eens een “lening” van bijna een miljard euro aan (het nu terziele gegane) Alitalia zou geven. Iemand nog vragen?
*Voor deze bijdrage heb ik twee foto’s van Wikipedia geleend; ik had echt geen zin om problemen te krijgen door het nemen van foto’s op de luchthaven.
Marc Vandenbon – Auteur van “Innemend Italië” – www.innemenditalie.be
