In deze reeks van 8 belichten we monumenten met een legende.
Cairate
Cairate of Cairàa in het plaatselijk dialect is een van die stadjes in de provincie van Varese die vanuit de Romeinse oudheid door de eeuwen heen tot ons zijn gekomen.
Cairate ontstond als een Romeinse villa in de 1ste eeuw en werd in de 6de eeuw een militaire vesting van de Longobarden. Omwille van haar strategische ligging speelde ook later de burcht van het middeleeuws dorp een grote rol op het militair schaakbord van Noord-Italië. Het maakte deel uit van het hertogdom van Milaan, later werd het een Spaans domein, kwam onder de invloed van de Oostenrijkers, van Napoleon en werd tenslotte veroverd door Piemonte in de Renaissance.
Maar het waren de Longobarden, en in het bijzonder Manigunda, die een grote bijdrage leverden in de economische, politieke en culturele ontwikkeling van Cairate.
Wie is Manigunda
Niet iedereen in Cairate herinnert het zich, maar de oudere inwoners vertellen nog steeds het verhaal van Manigunda, een mooie en vriendelijke Longobardische prinses die iedereen betoverde met haar charme. Maar Manigunda was heel ziek en ondanks prachtige jurken, juwelen en parels om haar lange blonde lokken te versieren, was ze altijd zwak, bleek en verdrietig. De koning was wanhopig, geen enkele prins verscheen op het kasteel om de hand van Manigunda te vragen. De zieke prinses fantaseerde over een leven dat ze nooit zou hebben en dwaalde rond met een grote witte hond met een dikke zachte vacht. De twee waren onafscheidelijk alsof ze zich samen tegen alle kwaad wilden beschermen.
De bron van Bergoro
In die tijd bezoeken veel mensen het kasteel, onder hen een oude vrouw die uit Bergoro komt. Ze benadert de zieke prinses en weet haar te vertellen over een wonderbaarlijke geneeskrachtige bron.
De bron in kwestie, die je ook nu nog kunt bezoeken, stroomt uit een rots en wordt in het jaar 742 genoemd door Anastasius, de bisschop van Pavia. Haar water rijk aan sulfaat en magnesiumchloriden zou tot talrijke genezingen hebben geleid.
Zo vergaat het ook de jonge zieke Manigunda. Ze volgt de vrouw naar Bergoro en neemt een paar slokjes van het kristalheldere water. Ze voelt zich al onmiddellijk beter en besluit nog een paar dagen op die plek te blijven. Elke ochtend drinkt ze het water van de bron en haar gezondheid verbetert beetje bij beetje tot haar ziekte volledig verdwijnt.
Genezen en gelukkig doet ze een gelofte: “aan Zij die in de hemel leeft. Schenk mij het leven o Vrouwe. Ik beloof dat ik mijn bestaan aan u zal toewijden en een klooster voor u zal bouwen”.
Maningunda wordt non en laat een klooster bouwen. We zijn in het jaar 737 wanneer het benedictijnenklooster van Santa Maria Assunta wordt opgericht.
Het klooster van Cairate
In Cairate zie je dat groot kloostercomplex op een uitgestrekt stuk land, gebouwd op de ruïnes van een Domus Romana waarvan nog sporen onder de kloostercellen werden gevonden. Het is een kostbare en stille plek, onder de bescherming van de Unesco.
Het klooster omvat een kerk, een raadszaal, een refter en gemeenschappelijke ruimtes op het gelijkvloers en de cellen van de nonnen op de eerste verdieping. Je vindt er vondsten uit de tijd van de Longobarden en de Middeleeuwen, met niet in het minst de talloze mooie fresco’s waaronder de Hemelvaart van de Madonna van Aurelio Luini.
In die tijd was er ook een boerderij waar veel dieren onderdak vonden, onder hen de trouwe witte hond van Manigunda. In het klooster heerste er rust en vrede, vrouwen en meisjes naaiden en weefden en al snel stond het klooster bekend als “het klooster van de prinses”
’s Avonds zat Manigunda dikwijls in de tuinen van het klooster te bidden: Ze dacht weemoedig terug aan de tijd dat ze verlangde naar minnaars hoewel ze blij was dat ze was ontsnapt aan de dood en haar leven aan de Maagd Maria had gewijd. Na een paar jaar stierf de prinses van het klooster en ze werd begraven in een sarcofaag op de nabije begraafplaats.
Frederik Barbarossa, te gast in het klooster
Door de jaren heen breidde het klooster zich uit en reizigers en pelgrims hielden er halt om uit te rusten.
Onder hen ook Frederik Barbarossa die had gehoord van de geneeskrachtige bron. Vóór de slag bij Legnano in de 12de eeuw, overnachtte hij in het klooster en dronk van de bron. Er wordt gezegd dat zijn lange puntige oren die hij jarenlang had verborgen onder een dikke rode haardos, verdwenen. Hij beschouwde het als een goed voorteken en om de nonnen te bedanken voor hun gastvrijheid schonk hij hen een gouden kuiken. Eigenlijk was het kuiken één van de acht die hij samen met een hen, symbool van het leven voor de Longobarden, in Monza had gestolen van hun koningin.
Na de nederlaag van Barbarossa in Legnano, keerde de gestolen schat terug naar de rechtmatige eigenaar, behalve dat ene gouden kuikentje dat nooit werd gevonden. De nonnen kenden de schuilplaats maar ze hebben het nooit aan iemand onthuld en het geheim stierf met hen. Volgens de legende zit het kuikentje van Barbarossa nog steeds verborgen binnen de muren van het klooster.
De troosteloze spookprinses
De ongelukkige Manigunda stierf dan wel in de 8ste eeuw maar tot op vandaag laat ze nog steeds van zich horen.
In de 16de eeuw werd het klooster van Cairate gerestaureerd en er kwam een sarcofaag aan het licht met het lichaam van een rijkelijk geklede vrouw met lange vlechten. Manigunda?
Sinds die dag beginnen er zich paranormale gebeurtenissen voor te doen in het klooster. Er klinken stemmen en voetstappen, gekreun uit de sarcofaag, gepiep en plotseling dichtslaande ramen en deuren wanneer er geen wind is. Een diamanten diadeem verschijnt in de spiegels. Een kwispelende witte hond volgt een elegante vrouw met lange vlechten. Een trieste figuur observeert geliefde stellen bij zonsondergang. Voor de legende lijdt het geen twijfel: de geest van de ongelukkige Manigunda wil haar klooster niet verlaten en dwaalt langs de oude muren van gangen en kamers.
Vooral ’s nachts zouden heel wat mensen in het klooster een bovennatuurlijke aanwezigheid hebben gevoeld. Zoals een arbeider van het klooster die een foto heeft gemaakt van de dwalende geest, waar de omtrek van een transparante figuur te zien is. Onnodig te zeggen dat aanhangers van het paranormale binnen en buiten Italië naar het klooster zijn gekomen om de gekwelde geest van Manigunda te onderzoeken.
Ben je in de buurt op Sint Valentijn, dan heb je misschien het paranormaal geluk zelf de verschijning van de melancholische Manigunda te zien. Volgens de romantische legende een gegarandeerd voorteken voor een fantastisch huwelijk.
Klooster van Cairate
Via Monastero
Cairate
Bron van Bergoro
Fagnano Olona
Lees ook de andere afleveringen van deze serie!
