In juni stapte ik de Via degli Dei (ongeveer 140 km). Een eeuwenoude handelsroute tussen Bologna en Firenze, vol stilte als er niet te veel Italianen in de buurt zijn, met talrijke hoogtemeters die resulteren in liters zweet en prachtige uitzichten. De vonk om dit avontuur aan te gaan sprong over tijdens een, hoe kan het ook anders, Italiaans diner met vrienden. Zij hadden de route in mei 2024 gelopen en deelden hun verhalen bij osso buco, wijn en een diavoorstelling vol zon, bergen en blaren.
Die avond wist ik: dit wil ik ook beleven.
Een andere vriend tekent ieder jaar present bij de start van de 1000 Miglia. Een ander mobiel icoon op Italiaanse bodem.
Waarom geen 2 iconen verbinden, dacht ik ? Zo gezegd zo gedaan.
Daarom viel mijn keuze op de maand juni want de Mille Miglia gaat elk jaar in het midden van de maand juni van start.
Nog enkele andere redenen duwden me tot de uiteindelijke concrete planning: De maand juni is minder druk en minder warm. Ik rijd namelijk 100 % elektrisch en wou ten stelligste laadstress vermijden. Daarom opteerde ik ook om in 2 dagen op en af te rijden. En, tenslotte, nodigde een ander koppel vrienden me uit om via Oostenrijk huiswaarts te rijden. Ze hebben een chalet in Vorarlberg en het is een leuke passage op de terugweg. Avanti !
Op 7 juni ben ik afgereisd en ik overnachtte in Weil am Rhein, niet ver van Basel. Geen echte parel maar qua tussenstop best ok. Dag 2 arriveerde ik ’s avonds in Combo, een jeugdherberg die in een rustige en groene omgeving gelegen is met een eigen, grote parking. Het complex ligt achter het centraal station van Bologna. Dus vlakbij het vertrekpunt van de Via degli Dei. En mijn auto kon er veilig geparkeerd blijven.
Na een voortreffelijke nacht in een frisse en brandschone kamer en enkele heerlijke espressi gecombineerd met een met abrikozenconfituur gevulde cornetto kwam er een dame van Appenino Slow langs om me uitleg te geven en alle nodige materiaal te overhandigen.
Wat hield dat materiaal (foto 1) zoal in ? Een mooi uitgegeven boekje met alle bezienswaardigheden tijdens de tocht. Uitgegeven in het Italiaans en het Engels en doorspekt met prachtige foto’s. Een zeer degelijke wandelkaart waarop per individuele wandelaar zijn/haar traject staat gemarkeerd.
Je kan namelijk de Via afleggen in 5 tot 9 dagen. Of in 3 of 4 dagen met de elektrische mountainbike. Ik deed hem in 6 stapdagen maar 5 was ook gelukt omdat het weer helemaal meezat en mijn training ook zijn vruchten afwierp. En, tenslotte, een Via degli Dei stempelkaart. Die kaart kan je op diverse plaatsen op het traject laten afstempelen. De eerste haal je in het Ufficio Turistico naast de Cattedrale Metropolitana di San Pietro in Bologna. De volle kaart kan je aan het einde van de tocht, in Firenze, inruilen tegen een mooi genummerd en gepersonaliseerd certificaat/diploma. Een mooi aandenken om in te kaderen. Wat ik later dan ook deed.
Na de gezellige babbel liet ik mijn bagage achter. Die zou me de komende week volgen en geleverd worden op de diverse overnachtingsplekken. Verder maakte ik gebruik van een dagrugzak met o.a. een 2-liter waterzak (Camel Bag). Noodzakelijk.
Na het startschot stapte ik doorheen Bologna Centrale richting Cattedrale. Na de eerste stempel ging het richting Santuario della Madonna di San Luca.(foto 2) Het weer was perfect en je stapt in Bologna quasi overal onder en door overdekte gallerijen. Een voordeel bij mooi maar zeker bij regenachtig weer. Die kerk van de Madonna di San Luca had ik de dag voorheen al van kilometers ver opgemerkt. Ze ligt namelijk behoorlijk hoog en dat heb ik ook gevoeld in de kuiten. Een constante klim van zowat 4 kilometer. Kan trouwens ook per toeristentreintje.
Na alweer een stempel te hebben verdiend, klom ik verder doorheen de Appenijnen.
Hoogtepunt van de namiddag werd de Monte Adone (foto 3). Ik nam echter eerst nog een espresso bij de uitbaatster van een voormalig restaurant met een fantastisch uitzicht op de Reno rivier. Aan de andere zijde van de Reno lag Sasso Marconi. De stad heette vroeger Pontecchio Bolognese maar werd omgedoopt naar haar huidige naam. Dat gebeurde omdat Marconi een van haar inwoners was. Marconi staat bekend als de uitvinder van de radio.Ik vergeet trouwens die plek nooit. Niet omwille van het uitzicht of de leuke babbel met de uitbaatster maar omdat ik er een ree zag baden in de rivier.
Na dit leuke intermezzo klom ik gestaag richting Monte Adone.
Een berg, gevormd in het Plioceen. Dat is de periode die de ijstijd voorafging. Ongeveer 5 tot 2,5 miljoen jaar geleden. Prachtig om nu de restanten en rotsen uit die periode nog te kunnen aanschouwen en zelfs te betreden. De omgeving is eveneens bekend voor zijn fossielen.
Aan de andere zijde van de Monte Adone ligt Brento. Dat was mijn doel voor die avond. Na ongeveer 35 km stappen en > 1.200 hm was ik toe aan een douche en lekker Italiaans eten en rust. Maar ik zou nog veel meer krijgen dan dat.
Ik sloot er vriendschap met een tiental Italianen, die allemaal in kleine groepjes de Via stapten. Ik was de enige “straniero”. Italiaans, doorspekt met Engels, sloeg de brug met deze sympathieke groep die ik de komende 5 dagen regelmatig zou kruisen.
De volgende dag stapte ik richting Madonna dei Fornelli.
Na een stuk verharde weg arriveerde ik in het stadje Monzuno en ging de tocht verder door een eeuwenoud kastanjebos, omringd door de bergkammen van de omringende Emiliaanse bergtoppen. Einddoel van de dag was Madonna dei Fornelli, een voormalig vakantieoord dat dankzij de Via degli Dei weer tot leven is gekomen. Ik overnachtte in Albergo Poli, een familiehotel dat bekendstaat om zijn warme gastvrijheid en traditionele keuken. Dat bleek helemaal waar te zijn. Het was er heerlijk vertoeven en de keuken was overtreffend. Ik zat er weer tussen een groep hartelijke Italianen en we deelden onze schotels en praten honderduit.
Lees deel 2 morgen!
De officiële website Villa Degli Dei vind je hier.
Sluit je vandaag nog GRATIS aan als Italofan!
