Mythen en sagen vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Een heel mooi, jong meisje speelde met haar moeder in de tuin toen er een jongeman voorbijreed, die van zijn paard steeg en op de vrouw af liep: “Wat heeft u een prachtige dochter. Ze is niet alleen mooi maar lijkt me ook lief. Ik vind haar zo aantrekkelijk dat ik haar, als ze 18 wordt, wil trouwen”.
De jongeman was een prins en de moeder was daarom zeer verheugd met dit verzoek en voedde haar dochter op om de toekomstige vrouw van de kroonprins te worden.
Toen de langverwachte dag van de 18e verjaardag was aangebroken, vertrouwde de moeder haar dochter toe aan een gezelschapsdame met een paard genaamd Fallada, welke de gave van het woord had, wees hun de richting van het kasteel en wenste hun onder tranen veel geluk toe.
Onderweg naar het kasteel ging de gezelschapsdame het meisje steeds meer benijden en dacht ze erover na hoe ze in plaats van het meisje, zelf zou kunnen genieten van het voorrecht dat in het verschiet lag voor de toekomstige prinses. De jaloersheid bleek al snel toen het meisje aan de vrouw vroeg haar wat water te brengen uit de naburige bron. “Als je wilt drinken kom je maar van je paard en ga je zelf maar water halen, ik doe het niet” antwoordde ze arrogant. Het meisje vroeger er wel drie keer naar, maar moest tenslotte zelf water halen.
Toen ze in de buurt van de stad waren gekomen, liet de perfide dame haar afstijgen en zei “kom op, geef me je kleren en trek de mijne aan. Geef me ook je paard en zweer dat je het nooit tegen iemand zult zeggen”. Tegenover deze oudere dame durfde de achttienjarige niet te protesteren en ze zwoer plechtig om te zwijgen.
Bij aankomst op het kasteel werden ze onder trompetgeschal begroet door de wacht. Daarna liep de prins op de rijk geklede jonge vrouw toe … en schrok even want hij herkende in haar niet de schoonheid die hij een aantal jaren eerder had gezien. De valse gezelschapsdame, die dit in de gaten had, zei dat ze erg vermoeid was van de reis en ook door wat er pas in haar familie was gebeurd, waardoor ze zo’n triest gezicht had.
De dag daarop zou het huwelijk voltrokken worden, maar uit angst dat Falada zou praten, vertelde de leugenaarster aan de prins dat het dier tijdens de reis tekenen van gekheid had vertoond en daarom maar afgemaakt moest worden. En de prins gaf daarop opdracht om dit te doen.
Toen de echte prinses dit hoorde, stierf ze bijna van smart, maar omdat ze er niets tegen kon doen, beloofde ze aan de slager een bedrag als hij het hoofd van het dier buiten aan zijn winkel zou hangen. En zo gebeurde het.
Gedurende de voorbereidingen voor het huwelijk vroeg de prins wie toch het meisje was dat zijn veronderstelde verloofde had meegebracht. “Het is slechts een gezelschapsdame die ik voor de reis mee had”, antwoordde de slechterik. Dan benoem ik haar nu tot hoedster van de ganzen, samen met Corradino besloot de prins. Corradino was nog maar een jongetje en was nog maar net aangesteld als hoeder van de ganzen voor zijne hoogheid, en hij was zeer in zijn schik toen hij een zo mooi en lief gezelschap kreeg om de eenzaamheid van zijn taak op te heffen. Maar die nieuwe hoedster was wel een beetje streng en vreemd. Als ze in de ochtend het kasteel verliet met de ganzen, kwam ze langs het paardenhoofd en zei: “gegroet Falada, terwijl je daar hangt” en het paard antwoordde “gegroet koningin die langs me gaat! Als je moeder dit wist zou ze van smart sterven”
Aangekomen op de weide, maakte het prachtige meisje haar haren los en Corradino vroeg er haar één, maar dat wilde ze niet. Maar tenslotte gaf ze toe, trok een haar los en gaf die aan Corradino, terwijl ze zei “blaas, blaas wind en steel de haar van Corradino. Laat haar vliegen, laat haar vliegen zodat hij haar niet krijgen kan”. Binnen een paar tellen stak de wind op en gehoorzaamde aan het verzoek, waardoor de arme Corradino niet meer wist hoe hij het had. Tenslotte ging de jongen naar de koning om zich te beklagen en hem te vertellen welke vreemde dingen er gebeurd waren en zei hem dat hij niet langer ganzenhoeder wilde zijn.
Nieuwsgierig geworden, besloot de koning de volgende dag achter de nieuwe ganzenhoedster aan te gaan, zodat ze hem niet zag. Hij stond verstomd toen hij de woorden uit de mond van het paard hoorde en toen hij op de weide aankwam ging hij meteen naar het meisje en zei “Je moet me uitleggen wat er achter deze gebeurtenis zit want anders laat ik je onthoofden”. Het bedrogen meisje vertelde nu dat ze niets kon zeggen omdat ze dat gezworen had. Daarop vertrok de koning, maar onderweg verstopte hij zich achter een struik, terwijl het meisje snikkend voor zichzelf alles vertelde wat haar overkomen was. “Genoeg! Nu weet ik alles” zei de koning, terwijl hij tevoorschijn kwam en hij haastte zich naar het kasteel.
Diezelfde avond nog was er een groot banket en op een gegeven moment ondervroeg hij de valse prinses voor alle aanwezigen. “Vertel me alle details van je reis hierheen”. De gezelschapsdame die zich verloren voelde, werd bleek en stamelend vertelde ze de hele geschiedenis. De prins was zeer verrast en vol vreugde: hij had nooit geloofd dat dit werkelijk zijn verloofde was.
En zo werd de ganzenhoedster tenslotte toch prinses, terwijl de perfide dame haar leven eindigde op het schavot.
