Mythen en sagen vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Even buiten Porlezza, staat aan de voet van de Monte Galbiga een kleine Romaanse klokkentoren. Ernaast zien we de oude muren die behoorden tot het Oratorium van San Maurizio, waaronder volgens de archeologen nog een groter complex van gebouwen moet liggen.
Maar rond deze ruïne speelt zich een legende af die nog altijd door ouderen in Porlezza wordt doorverteld.
Het verhaal zou zich drie eeuwen terug hebben afgespeeld. Op een ijskoude winternacht bewoog een oude man zich met moeite voort in de omgeving van de kerk van S. Maurizio en zocht naar iemand die hem onderdak wilde verlenen. Maar in de hele omgeving was geen levende ziel te bekennen. Hij droeg een wijde mantel die was gescheurd van ouderdom en door de nachten doorgebracht tegen de naakte rotsen, in zijn hand een stok waarmee hij zich ondersteunde bij zijn lange wandelingen en lange, sneeuwwitte haren hingen tot aan zijn middel. Hij kwam van heel ver, was uitgeput van vermoeidheid en honger. Een kleinigheid zou voldoende voor hem zijn – als hij maar iets in zijn maag had en een schuilplaats voor de nacht; maar dat leek vrijwel onmogelijk. De oude stond enige tijd stil en ging tenslotte met een uiterste krachtsinspanning weer verder naar het dichtstbijzijnde huis. Hij klopte aan en na enkele ogenblikken opende een jonge man van een jaar of twintig de deur. “Heeft u alstublieft wat brood voor me en een schuilplaats waar ik de nacht kan doorbrengen. Meer vraag ik niet”, zei de oude reiziger met trillende stem. De jonge man aarzelde een ogenblik, mompelde toen iets en sloot de deur weer terwijl hij de pelgrim in de kou liet staan.
Zonder op te geven klopte de oude op andere deuren, maar nergens bood men hem gastvrijheid. Hij had nu vrijwel ieder huis in het dorp geprobeerd en er bleef niets over dan een oude, vervallen hut.
Daar opende een jonge weduwvrouw de deur en liet hem binnen. Ze had drie kinderen te voeden en had niets dan wat meel en melk in huis, maar ze vroeg toch de pelgrim om binnen te komen en voor het vuur plaats te nemen. De kamer was schaars gemeubileerd, maar de drie kleine kinderen vulden de ruimte met vrolijk gekwebbel.
De reiziger dronk wat melk, deelde een korst brood met het gezin en legde zich daarna te rusten op wat stro in een hoek van de kamer.
Toen de ochtend aanbrak, wekte de oude de weduwe en haar kinderen en vroeg hen dringend hem te volgen. De vrouw was zeer verbaasd, maar de oude man sprak zo overtuigend dat ze geen verdere vragen stelde. Ze liepen met zijn vijven zo snel mogelijk naar een plek hoger op de berg, en stopten daar om uit te rusten. De zon scheen nu volop en verlichte de oever van het meer en de hellingen van de Monte Galbiga, en verjoeg de nevel. Op dat moment hoorden ze allen een gerommel en voelden ze een beving onder hun voeten. De beving werd al snel sterker en er kwam een enorme steenlawine van de berg omlaag in de richting van het dorp.
In weinige minuten was het dorp voor de ogen van de vrouw en kinderen bedolven onder de steenblokken. Als verstard stonden ze daar, niet in staat hun ogen af te wenden van de plaats waar vlak daarvoor de huizen stonden en nu slechts de klokkentoren overeind stond.
De vrouw draaide zich om teneinde uitleg te vragen aan de oude reiziger, maar ze zag hem niet. Hij was verdwenen in het niets.
Het verhaal over de Monte Galbiga vindt zijn oorsprong waarschijnlijk in 1640 toen het kerkje S. Maurizio (gebouwd in 11e eeuw) door een lawine van de Monte Galbiga werd verwoest.
Hiernaast kan je een foto van het kerkje zien.
Na de ramp stond alleen de klokkentoren nog overeind en in 1966 werd het puin van de kerk weggehaald en het kerkje herbouwd.
