We reizen verder
Van rust naar rumoer: Bologna
Op 31 augustus namen we om 11u28 de “Italo” trein naar Bologna-Centrale, aankomst 12u27. Na het gemoedelijke, relatief kleine Padova (we vergeleken het met Mechelen en/of Leuven) was Bologna een hectische, chaotische, rumoerige grootstad (denk Antwerpen, Brussel).
Het Millenn hotel was goed maar duidelijk een klasse minder dan in Padova. We hadden geen reden om te klagen maar we hadden het liever andersom gehad.
We zaten hier op loopafstand van een aantal belangrijke toeristische bezienswaardigheden: “le 2 torri – Asinelli e Garisenda”, kerken en kerkjes (de lijst is te lang om op te noemen) en kunstige monumenten, en … hoe kan het ook anders: de nodige terrasjes met cappuccino voor elf uur en gelato/i.
En hier was het uiteindelijk allemaal om te doen: onze eindbestemming Cingoli – San Vittore
Op maandag 2 september om 12u reisden we verder (Trenitalia) naar Ancona, aankomst 14u25.
Namen van Italiaanse station(netje)s waar de trein stopt maken mij vrolijk en klinken mij nog altijd als muziek in de oren: Faenza, Forlì, Cesena, Rimini, Riccione, Cattolica, Paesaro, Fano, Senigallia, Ancona. Om 15u30 volgde de trein naar Jesi, aankomst 15u52. (Falconara Marittima, Jesi)
Tot dusver geen problemen. In het station van Jesi stonden Hilde en haar man Walter ons op te wachten. Even paniek, de treindeur waar wij wilden uitstappen ging niet open. Waar waren die zelfzekere dames? Ondertussen begonnen de andere passagiers in te stappen. In welk tempo we ons hier omdraaiden, valies grepen, over andere valiezen klommen en ons repten naar een andere deur is niet te omschrijven. We zijn er tijdig uitgeraakt. Nadien besef je dat rustig verder reizen naar een volgende halte en daar rechtsomkeer maken ook een optie is … We tellen dit niet bij de kleine vergissingen.
Er wachtte ons nog een autorit van een 30 minuten. We kregen een immense Italiaanse “tempesta” over ons zoals we er zelden ééntje mee hebben gemaakt. Regen in Italië? Hoe zag de natuur eruit? Water, alleen water. In het huis was de elektriciteit uitgevallen. Dat alles duurde maar even. Il sole was snel weer van de partij.
Voor zij het huis kochten was het een ruime B&B. Zij hebben er al hard gewerkt maar er blijft wel altijd wat te doen. De aardbeving in 2016 veroorzaakte wel wat kopzorgen. Maar het huis is een parel. Liliane en ik mochten logeren in een riant appartement. Een hartverwarmende ontvangst met fleurige bloemetjes uit de tuin op ons nachtkastje. We voelden ons echt welkom, zo leuk. We waren onze hotelkamers snel vergeten. Dit was echt, authentiek.
Het geeft een apart gevoel, dat aperitieven en eten in aangenaam gezelschap, met ook de dochter en haar vriend, op het buitenterras van een echte Italiaanse villa met zwembad, onder een stralende zon in een blauwe hemel, zicht op de vele olijfbomen, de kleurige bloemen, de vijgenbomen, de stilte, … (ter info: de vijgenconfituur van Hilde is superlekker)
Che bella cosa … Dolce far niente … letterlijk dan! Wat werden we hier verwend!
