ls alles mee zit kunnen mijn vrouw en ik binnen afzienbare tijd verhuizen. Verhuizen naar una casa colonica in Umbrië. Hier lees je het hoe en het waarom we in Umbrië beland zijn. Vanaf het prille begin, mijn eerste stappen in Italië tot 50 jaar later het grote avontuur. Weg van België.
Op 16 juni 2020, zodra de covid-restricties het toelieten, zijn we in vliegende vaart naar Umbrië gereden. Speciaal voor Lombo hebben we een 4×4 pickup gekocht. Het terrein waar we in Italië dagelijks zullen mogen/moeten rijden is wat geaccidenteerd. En dat is soms nog een understatement. Een 4X4 is dan geen luxe. En de pickup – zal later blijken – is ook mooi meegenomen. Zeker als je tonnen snoeihout moet vervoeren. In de binnenstad van onze Belgische stek is het wat gênanter rijden daarentegen.
De eerste betonwagen
Bij aankomst krijgen we dadelijk een rondleiding van Andri en de geometra. Ze laten ons zien waar ze in de stallen de graafwerken hebben verricht. Hoe ze nu verluchtingsbogen hebben aangebracht. Natuurlijk wordt het verhaal van ‘la roccia’, de rots, en het daverende huis in geuren, kleuren en vooral gebaren uitvoerig vertelt. Nu we de rots met eigen ogen zien zijn we onmiddellijk opgetogen dat die in de hoek is blijven staan. Het geeft iets authentieks aan de ruimte. Later onze winterliving.
We zijn nog net op tijd om te zien hoe de verluchting en het ijzeren vlechtwerk van de vloerplaat er uit ziet. Daags nadien komt reeds de eerste betonwagen om het volledige gelijkvloers te gieten. Een vijftigtonner op onze wankele strada bianca. We hebben nu echt het gevoel dat HET gestart is.
Pianali
Ondertussen hebben wij onze intrek genomen in Pianali. Eveneens een casa colonica op wandelafstand van Lombo.
Pianali is een beetje verwaarloosd en niet meer ingericht om te verhuren. Er staat in de kamer waar je binnen komt een open haard met een houtkachel, een tafeltje met 4 stoelen, een gasfornuis, een pottenkast zonder potten, een tafelijskast uit grootmoeders tijd en een spekstenen wasbak. Verder nog een kamer met twee versleten zetels en boven 3 slaapkamers met 2 dubbel bedden en 2 enkel bedden. Nog een overloopkamer met een oude kast maar zonder deuren en volledig ondergepoept door duiven.
Gelukkig is de badkamer in vergelijking met de andere kamers nog ok. Toch straalt het huis warmte en gezelligheid uit. We beslissen om de enkele meubels die we nog in België hadden staan naar hier te verhuizen. Het maakt Pianali plots een stuk meer van ‘ons’.
En iets comfortabeler vertoeven.
De betonvloer beneden is gegoten. Nu wordt heel het gebouw ingepakt in een stelling. Het is alsof het gebouw zich hult in een stalen cocon om later te verpoppen tot een prachtige vlinder.
Arti en Ali
Een apart hoofdstuk moet ik wijden aan Arturo en Alessio. Onder vrienden Arti en Ali. Zij zijn de werkmannen van Andri. Arti is een lange smalle Pool die reeds 28 jaar in Italië woont met bros geschoren haar. Ali is een corpulente, maar toch wel kwieke, Italiaan met een bos krullen die vijf jaar in een klooster leefde. Ze kennen hun stiel door en door en zijn onevenaarbare vakmannen. Ze kunnen dan ook alles wat met de bouw te maken heeft. En over de dagelijkse afterdrink na een werkdag kennen ze ook alles.
Anne en ik werkten dagelijks mee. Dat vonden Ali en Arti eerst vreemd, en ze
keken de kat uit de boom. Maar geleidelijk aan smolten deze twee kerels en bouwden we een werkrelatie op. Ze leerden ons zelfs de geneugten van de afterdrink kennen in de lokale bar ‘Eden’. Wij gingen enkel op vrijdag mee. Na enkele weken werden wij Anni en Albi. Wat erop wijst dat we volledig zijn opgenomen in hun werkfamilie.
De stelling blijkt een voorbode op de dakwerken te zijn. Een compleet aparte episode in de restauratie. Dat beschrijf ik graag volgende week.
