En toen kwam 28 augustus 2019: start!
Optimistisch als we waren gingen we het redden met onze “handbagage”. Hoe krijg je je bagage in een kleine valies? Dat lukt, maar niet van de eerste keer. Nog eens draaien, tassen, oprollen … Toch wel vol? Is er nog plaats voor een souvenir?
Mijn partner was de taxi van dienst naar Aarschot.
Vanuit Aarschot ging het met de ic-trein van 9u41 naar Brussel-Zuid. Verstandig als we zijn (sic) hadden we wel wat speling gelaten tussen de aankomst- en vertrekuren van de treinen. Als ervaren pendelaars (Antwerpen en Brussel) kenden we allebei de addertjes onder het gras: trein te laat, trein nog wat later, trein afgeschaft, we houden halt wegens spelende kinderen op de sporen, geen machinist beschikbaar, wachten op een conducteur, enz. Ze zouden ons niet hebben!
Om 13u13 namen we de Thalys naar Parijs, Gare du Nord, en dan met de metro naar Gare de Lyon.
Tijd zat om de toerist uit te hangen want de nachttrein vertrok pas om 19u15.
Beetje slenteren, eten, rondhangen …
De nachttrein, er hangt toch wat mysterie rond
De “thello” naar Venetië was mooi op tijd. Identiteitskaart afgeven, deur dicht houden, code om weer in je coupé te kunnen, maar toch een hartelijke ontvangst met cadeautjes in ons treinsalon voor twee. In principe was het voor drie personen maar nadat Liliane het bovenste bed gecontroleerd had besloten we dat het maar een duiventil was daarboven.
Om 21u werden de bedden al uitgeklapt. Geen plaats meer om te zitten. Liggen was de boodschap. We hebben geen oog dicht gedaan. Was het de spanning of het schommelen van de trein? Bij elke halte eens even gluren in welk station we stopten.
We treinden via Dijon naar Zwitserland: Vallorbe, Lausanne, Brig via de Simplonpass naar Italië: Domodossola, Milano Centrale, Brescia, Verona Porta Nuova, Vicenza en Padova, met een grondige controle aan de grens met Zwitserland.
Voor mij gooide reisziekte roet in het eten (die vervelende oen is altijd en overal mijn compagnon de route) zodat ik om 7u van mijn “prima colazione internazionale”: caffè americano, cappuccino, tè, cioccolata, succo di frutta, yogurt, pane, formaggio, salumi helemaal niet heb kunnen genieten.
Padova
Op 29 augustus om 9u ’s morgens arriveerden we in Padova, onze eerste tussenstop. Hier zouden wij twee nachtjes verblijven. Gelukkig konden we in ons “nh hotel” al terecht. Raar dat er een telefoon in de badkamer stond. Het koordje van de verluchting lonkte verleidelijk. Hier begingen we onze tweede kleine vergissing: geen verluchting aangezet, wel het alarm geactiveerd. We wisten plots waarom er een telefoon in de badkamer stond. Supersnelle reactie van het hotelpersoneel.
Scusa! Scusate! Un errore …
In Padova moet je op zijn minst een terrasje doen bij Pedrocchi (caffè storico – 1831), de Prato delle Valle, met zijn monumentale standbeelden en de kathedraal Santa Cristina bezichtigen, de universiteit bezoeken en door het autovrije historische centrum kuieren. Stralend weer vraagt om meerdere terrasjes en “gelati” …
Een warme ontvangst viel ons onverwacht te beurt in de Chiesa di San Gaetano, waar we toevallig binnenstapten. Twee gepassioneerde, gepensioneerde dames vertelden ons dat zij de kerk openhielden voor bezoekers maar dat ze geen opvolging hadden en dat de kerk dan zou gesloten blijven… Zonde van al die prachtige muurschilderingen en heiligenbeelden uit de Middelleeuwen. Ze waren zo opgetogen over ons bezoek dat we zowaar een hele rondleiding kregen en ook achter de coulissen een kijkje mochten nemen. Een vrijblijvende gift mocht. Ons “mondje Italiaans” kwam weer van pas.
Uitweiden over “mangiare e bere in Italia” ga ik niet doen, die beschrijvingen zouden mij veel te ver leiden, trouwens, de echte kenners weten waarover ik het heb.
En souvenirs gingen we niet kopen, daar hadden we toch geen plaats voor. Echt niet?
