Geen massatoerisme
Als er één eiland in de Golf van Napels te vinden is, waar het toerisme meer dan ondergeschikt is, dan is het Procida wel. Ook al zullen velen me tegenspreken, in mijn optiek is het eiland op zich niet bijzonder aantrekkelijk, want ondanks de vulkanische oorsprong is het landschap niet spectaculair. Het is niet een eiland van alleen maar vissers en zeelieden, er wordt veel groente verbouwd en boomgaarden leveren citrusvruchten, met name enorme citroenen. Er zijn zelfs wijngaarden, maar hoge muren zorgen ervoor dat al dat groen aan het zicht wordt onttrokken.
Eerste kennismaking
Maar als je met de ferry vanuit Napels aankomt, dan maak je direct kennis met één van de highlights. Met zonnig weer zelfs letterlijk, want het licht doet het hem. Op de hoogte van het noordoostelijke punt Terra Murata gaat de ferry vaart minderen en glijdt hij langs de hoofdplaats Sancio Cattolico met zijn pastelkleurige gevels van 300 jaar oud. De avondzon versterkt de geel- en rozetinten van de huizen en zelfs de witte krijgen een kleurtje. Het licht zorgt ervoor dat je verliefd bent op Procida nog voordat je van boord bent gegaan.
Waar de vissers wonen
Fans van de film Il Postino weten dit natuurlijk. Het vissersplaatsje Corricella, waar de postbode verliefd werd op zijn Beatrice, ligt in de buurt. Een veelkleurige wirwar van kleine huisjes die door trappen met elkaar zijn verbonden, liggen er tegen de heuvel aan. Vergeleken met het bedrijvige Sancio Cattolico lijkt Corricella een verslapen dorp dat pas ‘s avonds tot leven komt. Op het plein boven bij de kerk ontmoet men elkaar dan om bij te praten terwijl de kinderen aan het spelen zijn of leren fietsen.
Geen Napelse chaos
Buiten deze schitterende plaatsen bezit het eiland een aantal mooie strandjes. Verder gaat de aantrekkingskracht van Procida voor mij persoonlijk uit van het onvervalste alledaagse leven en het vriendelijke en ingetogen karakter van de Procidani. Als het gaat om vertragingen bij het ontschepen of inschepen te voorkomen, dan kan een op zich afstandelijke ferrymedewerker wel eens uit zijn slof schieten, maar over het algemeen blijven de mensen geduldig en rustig. Geen drukte en korte lontjes zoals in Napels.
Kijken en genieten
Soms krijg je het idee dat je in het midden van de filmset voor Il Postino bent beland. Bijvoorbeeld als je in de hoofdstraat Via Roma de hoogbejaarde signora op de tweede verdieping op haar balkon ziet staan wachten. Ze kijkt namelijk of er iemand langskomt die even een boodschap voor haar zou kunnen doen, bijvoorbeeld een buurjongen. Dan laat ze met behulp van een touwtje een mandje met geld zakken. En weer staat ze te wachten. Tot eindelijk het wisselgeld en de boodschappen in het mandje worden gelegd en ze de mand weer naar boven kan halen. Dat had zomaar een scène uit de film kunnen zijn, die speelt in de jaren 50 van de vorige eeuw.
