Zo’n 35 km ten zuidoosten van Bari ligt Polignano a Mare. Blanke huisjes balanceren er op witte kalkrotsen die uit de zee oprijzen. Onderaan zijn ze door de zee uitgehold tot een kluwen van meer dan veertig grotten. Het is niet voor niets dat Polignano a Mare ook wel bekend staat als la Perla dell’Adriatico (de Parel van de Adriatische Zee).
Een stuk Griekse kust sloeg op drift en versmolt met de Apulische kust. Zo luidt althans een oude legende. Net zoals op zovele andere plaatsen in Zuid-Italië en Sicilië, meerden Grieken na een lange tocht vanuit het moederland hier aan. De huidige naam Polignano a Mare is dan ook afgeleid van de oorspronkelijke Griekse, Polis Nea(num) of ‘nieuwe stad’, net zoals bij Napels (Neapolis), haar naamgenoot met meer faam.
De bijzondere geografische ligging en de vele natuurlijke havens in de regio droegen reeds in de oudheid bij tot de ontwikkeling van de streek. Polignano a Mare vestigde in het Romeinse Rijk dan ook al snel zijn naam als een bloeiend handelscentrum en als kruispunt tussen oost en west voor reizigers uit verschillende culturen. Ze bleven door de eeuwen heen naar dit strategische punt toestromen: Arabieren en Byzantijnen, Normandiërs (de reden waarom je wel eens blonde Pugliesi tegenkomt) en Spanjaarden volgden elkaar op en hebben onuitwisbare sporen van hun aanwezigheid achtergelaten in het stadsplan en de architectuur van Polignano.
Als je vanuit het noorden (Bari) langs de kustweg komt, verwelkomt een drie meter hoog, met wijd geopende armen zingend standbeeld van Domenico Modugno je op de straat die naar hem vernoemd is. Iedereen kent de all time klassieker ‘Nel blu dipinto di blu’ (‘Volare, ho-ho! Cantare…’) wel. Geen wonder, het is wereldwijd meer dan 20 miljoen keer over de toonbank gegaan. Polignano is de geboorteplaats van Domenico Modugno of ‘Mimmo’, zoals hij hier nog genoemd wordt (quote 1). Je gaat verder naar het oude stadsdeel via de Ponte Lama Monachile, die gebouwd is op de resten van een Romeinse brug die onderdeel uitmaakte van de Via Traiana. Die zijtak van de beroemde Via Appia verbond Rome met de belangrijke haven van Brindisium (Brindisi). De brug overspant nu de droge bedding van een rivier die in zee eindigt met een ingesloten keienstrandje, wat een prachtige, azuurblauwe zee oplevert. Je stuit er op een van de mooiste uitzichten op de Adriatische kust.
Door een indrukwekkende boog aan je linkerkant, de zestiende-eeuwse Arco Marchesenale, wandel je het historische centrum binnen. Je loopt recht naar het Piazza Vittorio Emmanuele (of Piazza dell’Orologio), waar de indrukwekkende Santa Maria Assunta met zijn romaanse campanile wacht. Vraag er of je het onlangs gerestaureerde, 15e-eeuwse meesterwerk van de Venetiaanse meester Vivarini mag zien in de sacristie. Van aan de kerk vertrekken de karakteristieke smalle straatjes met trapjes, waarvan sommige uitkomen op de zee met betoverende uitzichten op de rotsformaties waarop de stad rust.
Winkeltjes, terrasjes, en gezellige restaurantjes zijn nooit ver uit de buurt. Ook de grotten zelf, waarvan sommige met een doorsnede van 30 m, zijn zeker een bezoek waard (quote 2). Dat kan per bootje, maar ook de ongerepte zeebodem hier is een paradijs voor duikers en liefhebbers van snorkelen. Exponent van het adagium ‘location, location, location!’ is de Grotta Palazzese, gelegen onder het gelijknamige hotel en omgevormd tot restaurant. Je zult niet gauw een romantischer plekje vinden om te dineren bij schemerlicht.
Half juni feest Polignano drie dagen ter ere van haar stadspatroon San Vito. De beeltenis van San Vito wordt van op zee naar de kust gebracht, alwaar een massa volk hem met duizenden lichtjes ontvangt. Er volgt een processie door de stad die met traditionele lampen versierd is. De drie dagen worden vervolledigd met optredens en vuurwerk. Zo’n warme ontvangst zal u de rest van het jaar niet te wachten staan. Al maken die wijdgeopende armen van ‘Mimmo’ veel goed!
Dit artikel verscheen in Buonissimo magazine nr 1 uit 2013.
