…of wat mijn Marchigiaans dorp zo bijzonder maakt ?
1) De Verdicchio race
Wie durfde ooit te dromen dat een bepaalde sport ons dorp op de wereldkaart zou zetten ? Toch gebeurde dit in 2013, de Downhill skaters keurden onze heuvel goed voor de nationale en internationale kampioenschappen. Sterker nog, hier verdient men punten voor het wereldkampioenschap ! Wat ooit als amateuristische zeepkistenrace begon, veranderde in een professionele Verdicchio Race, waarbij men liggend of staand op een speciaal soort skateboard , tegen 80/90 km/uur naar beneden zoeft !
2) Een versterkte monnikenburcht
Ondanks de versterkte omwalling, woonden hier nooit adellijken, maar wel monniken ! In 1199 bevestigde paus Innocentius III het bestaan van een kerkje San Salvatore. In de 13 de eeuw sprak men al van een versterkt prioraat van de Camaldolense monniken. De gemeenschap vergrootte in 1451 toen andere Camaldolense monniken uit het nabije klooster van de Romita, plaats maakten voor de Franciscanen en in Poggio arriveerden. Paus Innocentius X kondigde dan in 1656 het einde aan van het klooster om dan een nieuw kerkje voor de gelovigen te laten bouwen buiten de muren. Dat zou vanaf 1985 een kleuterschool worden.
3) Authentieke middeleeuwse sfeer
Vanaf de vallei, de heuvel opslingerend ontwaar je het versterkte kasteeldorp. Onderhevig aan verschillende renovaties vanaf de 13 de eeuw, (14,15 en 16de eeuw) imponeren de hoge muren nog altijd.
De enige toegangspoort noemde men kortweg de Porta, tegenwoordig nog steeds de enige ingang. Meteen vallen de kleine en smalle steegjes op ; men hoeft hiervoor niet in een tijdmachine te stappen. Zo woonden de middeleeuwers ook, weliswaar zonder bloempotten voor de deur of andere versieringen, maar de sfeer hangt er zeker nog.
De eerste weg eindigt aan de stadsmuur en op een grasveldje met speeltuin. Als je even over de muur kijkt, bemerk je hoe hoog je wel staat.
Kuierend door het dorp, beland je uiteindelijk op de piazzetta, het dorpspleintje. Ooit was Poggio Cupro een zelfstandige gemeente, dit veranderde tijdens de Napoleontische tijden, in 1812 kwam het onder het gezag van Maiolati Spontini en uiteindelijk in 1827 onder Massaccio (het huidige Cupramontana) waarvan het thans nog altijd deelgemeente is.
Poggio Cupro betekent overigens de heuvel van de godin Cupra, die door de Piceni vereerd werd, een Italisch volk dat reeds tussen de 6de en de 5de eeuw in dit gebied van de Marche leefde. Af en toe vind je in de historische geschriften Poggio di Cupra of Poggio Cupo vermeld.
Aan het pleintje was in de 19de eeuw nog een olijfoliemolen werkzaam, hierover getuigen de molenstenen nog.
Natuurlijk ontbreekt het kerkgebouw niet, de oorsprong van de monnikenburcht. De driehoekige toren valt natuurlijk op en het portaal om de kerk binnen te treden.
We lezen boven de deur, dat prior Angelus opdracht gaf in 1516 om de kerk te renoveren.
De 2 duiven en de kelk symboliseren de Orde van de Camaldolenser monniken waartoe de prior behoorde.
Binnenin vallen de harmonie en de eenvoud van de kerk op. Toch herbergt dit gebedshuis enkele bijzonderheden:
Een houten Christusbeeld uit de 16de eeuw dat op Goede Vrijdag tijdens de processie gedragen wordt.
- het San Floriaan fresco uit 1460, de oudste Marchigiaanse afbeelding van deze heilige, ontdekt tijdens de restauraties van 1965.
- Het houten deksel van het doopvont uit de 16de eeuw, zelden blijft zo’n houten deel bewaard.
- De 15de-eeuwse preekstoel dat bovenaan tegen de zijmuur belandde en de originele kleuren behield.
Tijdens een opendeurdag belandden we tot ieders verbazing via een zijdeur in de kerk en een smalle trap, in een tuintje boven de stadsmuren !!! Wat een fantastische plek met prachtig uitzicht . De vrouw van de koster onderhield het tuintje, maar door ziekte had ze even geen tijd gehad. Ik zag me hier echt al zitten genietend van het panorama en de geurende rozen….
Poggio Cupro verlaat men uiteraard weer door de Porta, maar vergeet niet even naar boven te kijken, want dat verdient de Madonna fresco uit 1529, gemaakt door de schilder architect Pietro Paolo Agabiti.
4) Een bewoond dorp
Je merkt het meteen, hier wonen nog mensen, het is nog niet uitgestorven ! Afhankelijk van het tijdstip van je bezoek, ontmoet je misschien spelende kinderen of bewoners die met elkaar babbelen.
Toevallig behoren mijn man en ik tot de 268 inwoners. Wij wonen wel niet in het historisch centrum, maar net daarbuiten, want Poggio Cupro is met de jaren ook buiten de muren uitgebreid. We vonden er nl. ons droomhuis in het jaar 2000.
Mocht je dorst en honger hebben gekregen na je bezoek, dan ben je bij de bar/osteria net buiten het historisch centrum van Poggio aan het juiste adres.
Ben je de eerste zaterdag van september toevallig hier, feest dan mee met het middeleeuws diner ! Poggio Cupro keert dan weer even terug naar de middeleeuwen, het eten van toen, de ambachten uit die tijd en de middeleeuwse animatie ! 
Ci vediamo a Poggio !
