Niet iedereen is avontuurlijk aangelegd. Toch jagen een aantal mensen hun droom achterna, ongeacht de gevolgen. Zo heb je mensen die jarenlang stiekem een droom hadden echt te gaan wonen in hun favoriete land Italië. Intussen heb je in alle regio’s van Italië wel Nederlandstaligen die zich daar definitief gevestigd hebben. Wat is hun verhaal? Hoe snel hebben ze zich aangepast? Wat missen ze het meest van hun thuisland? Volg deze reeks alleen op taste-italy.be !
Vandaag het verhaal van Saskia die in Ligurië woont.
Ik ben Saskia Bakker. Vijftien jaar geleden ben ik samen met mijn man Dmitri en onze zoon Dajo naar Italië verhuisd. Het was de grote droom van Dmitri en mezelf om een paar jaar in het buitenland te wonen. Dmitri wou graag naar Frankrijk, mij trok Spanje wel heel erg. Ik wou zeker niet naar Frankrijk, en Dmitri niet naar Spanje. Zo hebben we uiteindelijk samen besloten dat het Italië zou worden. We zijn eerst eens op vakantie gegaan. We zochten een plek die je in één dag kan rijden vanaf Nederland. Dat werd Ligurië.
Eerste b&b
Hier kochten we een oude boederij die we helemaal zelf hebben opgeknapt en omgebouwd tot B&B met vijf appartementen. De B&B noemden we Fraseneggi, naar het stroomje dat over het land loopt.
Voor we in Italië woonden, werkte ik in de jeugdzorg. Mijn laatste baan was bij het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling. Dmitri was mede-eigenaar van een biologische groenten- en fruithandel. Onze zoon is in Nederland geboren en hij verhuisde mee naar Italië toen hij bijna vijf jaar oud was.
Nadat wij Fraseneggi helemaal hadden opgebouwd en de B&B zeer goed draaide, hebben wij op twee kilometer afstand van Fraseneggi nog een stuk land gekocht. Hier mochten we na heel veel gedoe een camping op beginnen. We woonden inmiddels ongeveer zeven jaar in Italië.
Na tien jaar op Fraseneggi te hebben gewoond, zochten we voor onze enige zoon een plekje meer in de bewoonde wereld. Het idee was om een eenvoudig appartementje te huren in de buurt van zijn school. Op deze manier hoefde hij minder te reizen en was hij dichter bij zijn vrienden. In plaats van een appartement vonden we een hele agriturismo met acht appartementen en een woonhuis in een olijfgaard. Wij dachten: “wat we één keer hebben gedaan, kunnen we ook een tweede keer”. En we besloten de agriturismo voor tien jaar te huren. Inmiddels zitten we er alweer vijf jaar! De agriturismo kreeg de naam OlivArancio, de oranje olijf.
Onze B&B Fraseneggi hebben we verpacht aan Bert en Helmut, een Nederlands koppel. De camping hebben we in eigen beheer gehouden. Wij runnen dus nu de agriturismo in Leivi en de camping op 40 km afstand in Maissana.
De aanpassingen in Italië verliepen op zich goed. Onze zoon was vrij snel gewend op school en hij sprak de taal snel erg goed. De taal is voor ons wat lastiger. Fraseneggi ligt nogal geïsoleerd. Onze gasten zijn vooral nederlandstalig, en boodschappen doen in het Italiaans kun je vrij snel. Onze woordenschat is hierdoor helaas beperkt gebleven.
Bureaucratie
De bureaucratie in Italië is echt moeilijk. De Italianen begrijpen het zelf al vaak niet, laat staan dat buitenlanders zouden weten wat we ermee moeten en kunnen. Vooral bij het openen van onze camping zijn we hier erg tegenaan gelopen. De oude eigenaar bleek ook nog een oplichter te zijn en halverwege het koopproces belandde hij in de gevangenis. Het hele proces heeft wel wat bloed zweet en tranen gekost.
Als je leert je niet heel erg druk te maken wanneer je niet alle papieren hebt, en je nog niet alles volgens de regels kunt doen maar wel gewoon je gasten kunt ontvangen, overleef je het hier wel. Wij kennen een Italiaan die netjes op alle papieren heeft gewacht voordat hij zijn agriturismo opende… Hij was eigenlijk al failliet voor hij begon. Alles volgens de regels hier doen lukt gewoon niet.
Studie in Groningen
Wat we fijn vinden is dat we kunnen leven in twee culturen en daarbij de voordelen die beide hebben gebruiken. Zo eten wij nog steeds stamppot, maar ook Indisch en natuurlijk ook pasta. Daarnaast zijn we een webshop begonnen en brengen we onze eigen olijfolie en onze zelfgemaakte limoncello twee keer per jaar naar Nederland.
Heerlijk is ook dat we het grootste deel van het jaar mooi weer hebben. Dat is in de Lage Landen wel net even anders. Ondanks het feit dat het uitbaten van een agriturismo hard werken is, is het leven toch wel relaxter. We kunnen ruim wonen in het groen nabij de zee, in een land met een fantastische keuken en aperitovo als gewoonte. Wie wil dat nu niet?
Een groot nadeel voor mij nu als moeder is wel dat onze zoon heeft besloten in Nederland te gaan studeren. Hoewel ik helemaal achter zijn keus sta en vind dat dit het beste voor hem is, mis ik hem natuurlijk erg. Nu met de coronapandemie is het ook voor hem extra zwaar. Hij zit alleen op zijn kamertje, kent bijna niemand in Groningen, zijn geboortestad. Dat is best eenzaam. Hij kan niet even een weekendje naar huis. Hoewel het soms ook een voordeeltje is, zitten je familie en vrienden op zo’n momenten toch wel erg ver weg.
Siësta
Wat ik het meeste mis is toch wel het gemak waarmee alles in Nederland gaat. Ik ben net weer terug uit Nederland en hoewel ik hier al 15 jaar woon stond ik vorige week stom genoeg ineens weer tijdens de siësta voor de supermarkt. Na twee weken Nederland was het weer helemaal uit mijn systeem dat de boel hier ’s middags dicht is. Boodschappen doen in Nederland is ook wel fijn. Alles is er op elk moment van het jaar. Niet echt goed voor het milieu, maar wel makkelijk.
Als je dingen online bestelt, heb je die snel in Nederland. In Italië duurt het soms erg langs. Durven ze zelfs te zeggen dat ze langs zijn geweest terwijl je de hele dag thuis was en wel beter weet. Bureaucratie is hier een ramp, maar daar kunnen ze in Nederland ook wat van. We hebben nu net de studiefinanciering van onze zoon rond. We klagen niet, we zijn al lang blij dat hij er gebruik van mag en kan maken. Maar ook in Nederland heeft het soms wat voeten in de aarde….
Ik zie ons zelf wel terugkeren naar Nederland. Ik moet eerlijk zeggen dat dit ook komt omdat onze zoon daar nu terug is. Maar ik denk ook dat oud worden in Nederland makkelijker is dan hier. Wij worden natuurlijk ook een dagje ouder en mocht het zo zijn dat één van ons alleen overblijft, ben je hier toch wel alleen zonder familie. In Nederland heb je allemaal gezellige clubjes. Dan ga ik wel op zoek naar een Italiaanse kookclub of een gezellige boekenclub. Voor de komende tien jaar zullen we, als onze plannen niet veranderen, zeker nog in Italië wonen.
Je kunt Saskia bereiken via de website van haar agriturismo of via haar Facebookpagina
