Niet iedereen is avontuurlijk aangelegd. Toch jagen een aantal mensen hun droom achterna, ongeacht de gevolgen. Zo heb je mensen die jarenlang stiekem een droom hadden echt te gaan wonen in hun favoriete land Italië. Intussen heb je in alle regio’s van Italië wel Nederlandstaligen die zich daar definitief gevestigd hebben. Wat is hun verhaal? Hoe snel hebben ze zich aangepast? Wat missen ze het meest van hun thuisland? Volg deze reeks alleen op taste-italy.be !
Vandaag brengen we u het verhaal van de Marian die in Venetië woont.
Mijn naam is Marian Muilerman. Ik woon in volgens mij de meest romantische plek ter wereld: Venetië!
Iedereen wil deze stad toch een keer in z’n leven zien. Alleen al het idee dat de hoofdstraat van deze stad een waterstraat is, spreekt tot de verbeelding. De voordeuren van de huizen komen meestal uit op het water, moet je je voorstellen. De rest van de stad is een labyrint. “Waar je ook heengaat, het ligt altijd voor je, maar rechtdoor bestaat niet” (Jeanette Winterson). En ik ging dus in het hart van deze stad wonen.
Laat ik bij het begin beginnen. Ik ontdekte Italië pas op mijn 24e, toen ik op vakantie was in Toscane. Ik was gecharmeerd van de kleuren, de gebouwen, de mensen, het Italiaanse eten en ‘altijd’ buiten eten. La joie de vivre. Het leek net alsof zij beter begrepen hoe je van het moment kon genieten. De Italianen hadden alles voor mijn gevoel: de zee, de Dolomieten, de steden en ga zo maar door.
Toen ik als reisleidster avontuurlijke rondreizen begeleidde van India tot aan Zuid-Afrika, kwam ik onverwacht terug in Italië. Het was eind jaren 90 en mijn reisorganisatie had iemand nodig die een wandelreis begeleidde in Toscane. Ik zei direct ja. Florence en Siena kende ik, maar nu leerde ik ook de dorpjes en de charmante wijnheuvels van de Chianti kennen. Te voet!
Time to Momo
Dat heb ik twee seizoenen mogen doen en ik heb toen de Italiaanse eetcultuur goed leren kennen. De uitgebreide lunch op zondag, het verse fruit en groente van het seizoen, de aandacht voor het eten. Tijdens een muziekfestival in Frankrijk ontmoette ik een Italiaanse man die in Venetië woonde. Een paar jaar later zette ik de grote stap om voor hem naar Venetië te verhuizen.
Ik ben de auteur van reisgids Time to Momo Venetië en schrijf maandelijkse blogs over Venetiaanse events en gebeurtenissen. Ook werk ik bij de Biënnale van Venetië voor het Nederlands paviljoen, dat vlak naast het Belgische ligt. Toen vorig jaar de Biënnale niet doorging in verband met corona, heb ik mijn Italiaanse certificaat als reisleider behaald. De afgelopen jaren kreeg ik al vaker de vraag van mensen om mijn Venetië te laten zien. Dus van de ene wandeling kwam de andere, en zo ontstond mijn project Venetian Steps . Afgelopen zomer begon ik mensen rond te leiden in mijn eigen stad.
Echte Venetianen
Graag laat ik mensen ook het Venetië van de Venetianen zien. Vaak weten mensen niet dat er veel meer te ontdekken is behalve het San Marcoplein en Rialto. Dit klinkt cliché, maar ik heb gemerkt dat de meeste mensen niet verder komen dan die wijk. Ik help mensen graag andere wijken te ontdekken om het ‘ouderwetse Venetië-gevoel’ te ervaren. Venetië leeft, het is niet alléen maar toerisme. Tijdens corona was de wijk San Marco uitgestorven, een ghost town. Tegelijkertijd waren andere wijken hier druk als altijd, namelijk daar waar de Venetianen wonen, en dat is dus niet in de wijk San Marco. Ik vind het belangrijk om dit te vertellen.
Het heeft een aantal jaren geduurd voor ik me thuis voelde hier. Met de liefde zat het goed en ik had het geluk dat ik in Venetië woonde. Ik woon in een schilderij! Maar een baan vinden was nog niet zo gemakkelijk. Mijn Nederlandse certificaat als reisleider was hier niet geldig. Hoogst merkwaardig, maar waar. Venetië is een internationale stad, maar ik moest wel eerst perfect Italiaans leren om een baan te vinden. Het omgaan met collega’s en de bedrijfscultuur is ook anders. Er is een strikte scheiding tussen werk en privé hier. Echt het tegenovergestelde van wat ik me voorstelde. Er wordt hard gewerkt en de siesta bestaat echt niet hier. Je hebt gewoon een half uur of een uur lunchpauze.
Tomaten uit Sant’Erasmo
Het begin is altijd moeilijk als je gaat emigreren. Je spreekt de nieuwe taal niet goed en je kunt je dus niet uitdrukken zoals je gewend bent. Dat wordt met de jaren natuurlijk veel beter. Maar toch blijf jij altijd ‘die buitenlandse’ als het erop aan komt. Ik vond het ook ineens lastig toen ik kinderen kreeg. Wat had ik graag mijn Nederlandse familie en vrienden dichtbij gehad toen.
De voordelen zijn dat je veel over jezelf leert, doordat je opnieuw jezelf moet uitvinden als het ware. Het grootste voordeel vind ik leven in een land waar de kwaliteit van leven hoog is. Mocht ik ooit uit Italië vertrekken, zou ik het klimaat en de eetcultuur heel erg missen. In het weekend een mooie stad bezoeken en daarna een lange Italiaanse lunch. En ook de kwaliteit van groente en fruit. Ik weet niet of ik ooit nog zonder de zomerse tomaten uit Sant’Erasmo zou kunnen, nu ik erover nadenk.
Mijn vrienden en familie, de bruine kroeg, de gezelligheid van het koffiedrinken, Nederlandse kaas, stroopwafels en Franse kaas zijn de zaken die ik het ergste mis.
Ik denk niet dat de kans groot is dat ik nog uit Venetië vertrek. Maar mocht ik ooit de loterij winnen, dan zou ik heel graag een extra appartementje in Nederland kopen. Zodat ik regelmatig even terug kan naar de mensen die me lief zijn daar!
