Niet iedereen is avontuurlijk aangelegd. Toch jagen een aantal mensen hun droom achterna, ongeacht de gevolgen. Zo heb je mensen die jarenlang stiekem een droom hadden echt te gaan wonen in hun favoriete land Italië. Intussen heb je in alle regio’s van Italië wel Nederlandstaligen die zich daar definitief gevestigd hebben. Wat is hun verhaal? Hoe snel hebben ze zich aangepast? Wat missen ze het meest van hun thuisland? Volg deze reeks alleen op taste-italy.be !
Vandaag het verhaal van Eline die in Rome woont.
Ik ben Eline Zuidgeest, 39 jaar oud en woon al 16 jaar in Rome. Mijn passie voor Italië, en dan met name Rome, begon tijdens mijn 5e klas Romereis van het gymnasium. Ik was er eigenlijk toen direct van overtuigd dat dit ‘mijn’ stad was. Na het gymnasium ben ik in Leiden Griekse en Latijnse Taal en Cultuur gaan studeren. Ook tijdens mijn studie ben ik toen reeds meerdere keren in Rome geweest. Onder andere voor veldwerk voor de universiteit in het havenplaatsje Ostia bij Rome.
Tijdens en na mijn studie heb ik als docent Grieks en Latijn gewerkt. Maar in 2005 heb ik besloten een enkeltje Rome te boeken om hier eerst zes maanden als au pair Italiaans te leren. Daarna volgde ik aan de Universiteit Tor Vergata een masteropleiding Management Cultureel Erfgoed. Zoals jullie al begrijpen, ik ben uiteindelijk nooit meer terug gekomen. In 2011 ben ik met mijn Italiaanse echtgenoot Gianluca getrouwd en in 2013 en 2016 zijn onze twee dochters geboren.
Gids in Rome
Ik ben nu sinds 10 jaar als officiële gids werkzaam in Rome. Om hier in Italië als gids te mogen werken, dien je eerst een examen af te leggen. Dit examen gaat natuurlijk over het cultureel erfgoed van de provincie waarin je wil werken. Maar je krijgt ook examens voor alle talen waarin je wil werken. Het examen zelf was dus in het Italiaans en ik heb glansrijk mijn examen Nederlands gehaald!
Na het behalen van mijn gidsvergunning heb ik mij compleet gericht op het werk als kleine zelfstandige. Ik werkte met name in het Nederlands, dus met Vlaamse en Nederlandse klanten. Maar hiernaast geef ik ook rondleidingen in het Duits en Engels. Sinds de coronacrisis ligt het werk helaas praktisch stil. Om toch enigszins aan de slag te blijven, geef ik tegenwoordig ook in het Italiaans rondleidingen.
Hiernaast blijkt er ook een markt te zijn voor online rondleidingen. Dit doe ik zowel voor bedrijven als voor scholen. Die kunnen nu helaas geen Rome reis meer ondernemen met hun leerlingen. Het was even wennen, maar het is erg leuk om te doen!
Het gidswerk is echt mijn passie. Ik werk met georganiseerde reizen van reisbureaus, maar ook voor bedrijven, vriendengroepen, families of stellen. Het maakt het werk dus ook altijd anders, omdat de klanten niet hetzelfde zijn. Ik probeer echt voor iedereen de Romereis onvergetelijk te maken.
Snelle integratie
Ik heb zelf weinig aanpassingsproblemen gehad. De taal was natuurlijk wel even een probleem, maar als je hier woont leer je dat razendsnel. Ook omdat ik jong was en studeerde, was het erg makkelijk om sociale contacten op te doen. Tevens woonde ik samen met twee Italiaanse studenten. Doordat ik nu een Italiaanse echtgenoot heb, is ons gezin ook niet echt een ‘buitenlands’ gezin. De kinderen gaan gewoon naar een openbare Italiaanse school en mijn schoonfamilie woont in Rome. Je integreert eigenlijk automatisch, terwijl bijvoorbeeld expat families vaak meer naast de lokale bevolking leven.
Als ik in Nederland gebleven zou zijn, zou ik meer financiële zekerheid gehad hebben. Ik zou dan waarschijnlijk als docent zijn blijven werken, terwijl ik nu als gids natuurlijk te maken heb met een onzeker inkomen. Dit geldt voor alle zelfstandige ondernemers. Italië is ondanks al haar gebreken een prachtig land. En juist door het feit dat regeltjes hier soms creatief geïnterpreteerd worden, is er vaak ook heel veel mogelijk.
Organisatie of het gebrek eraan
Mijn ergernissen? Met name als je weer eens twee uur in de rij staat voor het postkantoor voor een betaling die alleen daar gedaan kan worden. Of je probeert je rijbewijs te verlengen en dan blijkt de betaling die je lekker op tijd had gedaan ‘verlopen’ te zijn (ja, dat kan dus in Italië…). Dan verlang ik naar een beetje meer organisatie bij alles. In Italië kunnen de simpelste dingen moeilijk zijn en lang duren. Maar daar moet je je op een gegeven moment bij neerleggen, anders kan je hier niet wonen.
Wat ik eigenlijk het meeste mis zijn familie en vrienden uit Nederland. Met name nu met de coronacrisis ben ik al erg lang niet meer in Nederland geweest. Zo heb ik bijvoorbeeld mijn nichtje dat in november geboren is nog niet vast kunnen houden. Ik heb sinds ik hier woon altijd geprobeerd aanwezig te zijn bij belangrijke gebeurtenissen zoals bruiloften. Maar alles lukt gewoon niet. Kerstmis vieren doen we bijvoorbeeld om het jaar in Nederland. Ik heb hier namelijk ook familie die ons graag met de feestdagen ziet, dus zoiets moet je ook voor iedereen duidelijk houden zodat niemand teleurgesteld is.
En ja, ik geef het direct toe: ik importeer nog steeds stroopwafels, rookworsten, hagelslag en stroop!! Altijd ook erg leuk om van klanten te krijgen die dat dan speciaal voor jou meenemen.
Terugkeren naar het vaderland? Dat vind ik een moeilijke vraag. Het is een optie die we altijd open houden. De kinderen worden ook tweetalig opgevoed en spreken goed Nederlands. Op dit moment ligt het niet in de planning, maar het is niet mogelijk om in de toekomst te kijken.
Je kunt Eline contacteren via haar website of haar facebookpagina
