Als alles mee zit kunnen mijn vrouw en ik over 3 maanden verhuizen. Verhuizen naar una casa colonica in Umbrië. Hier lees je het hoe en het waarom we in Umbrië beland zijn. Vanaf het prille begin, mijn eerste stappen in Italië tot 50 jaar later het grote avontuur. Weg van België.
Zomer 2000. Anne heeft net een 5-weken opleiding ‘Universal Tao’ in Thaïland achter de rug en wij, de kinderen en ik, pikken haar op aan het vliegveld van Malpenza te Milaan. Van daar rijden we verder naar de toen nog onbekende bestemming: Castello di Mongiovino Vecchio.
Chiusi
Anne, met de Italiaanse wegenkaart op de schoot, is mijn copiloot. Het is nog de pre gps periode. Volgens onze berekeningen zouden we ongeveer 5 uur moeten rijden. We hebben van het agentschap ook nog een vage routeplanner meegekregen voor de laatste kilometers vanaf afrit Chiusi. Halverwege tussen Firenze en Rome op de A1.
De rit van Milaan tot Chiusi gaat als een fluitje van een cent. We zijn er sneller dan verwacht. Wat wil je als je op de autostrade meerijdt in de slipstream van de Italianen. De meesten hebben duidelijk een eigen interpretatie van het begrip snelheidslimiet. Wij dus ook.
Tavernelle di Panicale
In Chiusi van de autostrade en dan blindelings de instructies van de routeplanner volgen. De wegbeschrijving heeft meer weg van een bolleke-pijl plan uit mijn scouts verleden. Toch geraken we er wijs uit. Via Città della Pieve rijden we richting Perugia tot in Tavernelle. Tavernelle di Panicale, zal later blijken, wordt onze uitvalsbasis voor de koffie- en/of aperitiefbar, de supermarkt en andere dagdagelijkse benodigdheden. Het is een uitgestrekt lint langs de weg naar Perugia. Een slaapstad met een klein langwerpig dorpsplein. Hoofdzakelijk geometra-huizen. Rechte blokkendozen zoals een kind ze in lego ook zou bouwen. Niet mooi of charmant maar toch o zo Italiaans van na de tweede wereldoorlog.
Mongiovino Vecchio
Vanaf Tavernelle start dan de ultieme weg naar ons Italiaanse Walhalla. Links naar boven tussen de huizen tot aan het Sanctuario di Mongiovino. Dan enkele kilometers tussen olijfgaarden om aan een splitsing rechts te houden en erg steil omhoog te gaan tot aan de poort van de Castello di Mongiiovino Vecchio. De eerste aanblik van dit oude gehucht boven op een kegelberg zal me eeuwig bijblijven. We worden opgewacht door Ettore Donati Guerrieri. Een man met de looks van alles wat niet Italiaans is. Lang, mager, ros, sproeten en… spreekt vloeiend engels. Later zal blijken dat hij toch wel meer Italiaan is dan hij eerst laat uitschijnen. Later meer over deze bijzondere man. Hij rijdt ons voor in zijn 4×4 pickup tot aan het huurhuisje. Een weg vol putten en rotsen. Una strada bianca is een luxe vergeleken met de cake-walk die wij rijden tot aan Pianali.
L’amore a prima vista
Maar dan openbaart zich Pianali. Volkomen solitair tussen de olijfgaarden en eikenbossen. Un sogno! Geen ander huis te bespeuren in de omgeving. En… een uitzicht om U tegen te zeggen. Een panorama over het dal en zicht op Panicale aan de overzijde. Het is l’amore a prima vista.
Dagelijks komt Ettore, Hector voor de Vlamingen, tot Pianali gereden. Claxonneert even en vraagt of we iets nodig hebben. Voor de rest laat hij ons met rust.
Het zwembad is gesitueerd aan de burcht. Zo’n 15 minuten wandelen, inclusief een kuitenbijter. De kinderen kijken daar niet tegen op. En wij ook niet want tijdens onze siësta gaan ze maar al te graag op stap om te zwemmen. Wij komen een druppel later … met de wagen. Of nog beter de kinderen in de bak van de pickup van Ettore die het goed kan vinden met hen. Dat is niet zo met elke gast. Gelijktijdig met ons huurt een ander Belgisch gezin een huisje van Ettore. Het zijn, zacht uitgedrukt, muggenzifters in zijn ogen. Zo eisen ze bijvoorbeeld een barbecue want die staat op de folder en is nergens te bespeuren. Ettore komt de onze halen om de anderen op hun wenken te bedienen. Ze hebben de barbecue nooit gebruikt tijdens hun verblijf. Sindsdien spreekt hij enkel nog over ‘the stupid belgians’ tegen ons. Waarschijnlijk vergeten dat ook wij belgians zijn.
De vakantie overtreft alle verwachtingen. We genieten en ontspannen in alle rust. De kinderen ravotten tussen de olijfbomen, spotten everzwijnen in de eikenbossen, zoeken schorpioenen en hagedissen onder stenen, aanschouwen ’s nachts een magistrale sterrenhemel en natuurlijk zwemmen. Zwemmen zo veel hun hart belieft. Als we wilen, komen we dagen niemand tegen. Willen we daarentegen Italië verkennen, kunnen we stergewijs naar Perugia, Firenze, Rome, Arezzo, Siena, Orvieto of Montepulciano. En in Tavernelle maken we Guilana’s bar tot onze dagelijkse koffiestop.
We hebben Mongiovino Vecchio toen, 21 jaar geleden, in ons hart opgenomen. Abbiamo preso Mongiovino nei nostri cuori. Vanaf deze eerste vakantie is geleidelijk aan een hechte vriendschap ontstaan met Ettore. De unieke inwoner, letterlijk en figuurlijk, van Mongiovino Vecchio.
Het is ook hij die ons twee jaar geleden op weg heeft gezet naar de aankoop van Lombo.
Lees andere delen van deze column van Bert Van der Wee
