Als alles mee zit kunnen mijn vrouw en ik binnen afzienbare tijd verhuizen. Verhuizen naar una casa colonica in Umbrië. Hier lees je het hoe en het waarom we in Umbrië beland zijn. Vanaf het prille begin, mijn eerste stappen in Italië tot 50 jaar later het grote avontuur. Weg van België.
Terwijl ik nog rustig in een zetel in Pianali zit, met mijn laptop op de schoot, zijn onze meubels reeds naar Lombo verhuisd. Dat is ook de reden waarom er vorige week geen column is verschenen.
Era occupato, occupato, occupato! Het was druk, druk, druk!
De laatste hand moest nog worden gelegd hier en daar. Het huis is zo goed als klaar maar rondom deviamo ancora sistemare il giardino, moeten we nog de tuin aanleggen.
Belgen in Italië
Toch lijkt het moment gekomen om even terug te blikken. Ik kan enkel schrijven dat het een geweldige ervaring is geweest. Niet altijd eenvoudig maar wel altijd boeiend en ook plezant. Ik heb zeker Italiaanse vrienden voor het leven gemaakt. Maar ook Belgische. Niettegenstaande het niet gemakkelijk is om met Belgen in Italië te werken. Het is een hele rompslomp van transporten organiseren en planning doen kloppen met de Italiaanse aannemer.
Waarom heb ik dan in hemelsnaam beslist om toch met Belgische vaklui ter werken? Heel simpel. Wat wij en onze architecten wensten te verwezenlijken, kunnen de Italianen niet vervaardigen, uitvoeren of aanleggen.
Il fabro
Als eerste wensten we smeedijzeren raamdeuren. Samen met Andrea, onze aannemer, ben ik naar drie verschillende smeden geweest. Geen smid kan of wil het ontwerp van onze architecten uitvoeren. Erger nog … Ze verklaren ons voor gek omdat we volgens hen volledig fout werken. Stopverf aan de buitenzijde van ramen is ‘not done’ in Italië. Maar wij vinden hun alternatief niet esthetisch genoeg. Daarom een Belgische smid. We kiezen voor Jeffrey van ‘Staalambacht’.
Il costruttore di piscine
Ten tweede wensen we een zwemvijver in plaats van een zwembad op basis van chloor of zouten.
Van het principe biologische filter hebben ze in Umbrië blijkbaar nog geen kaas gegeten, laat staan zelfs ooit gehoord. Ik geef toe: ik had ook mijn twijfels. Als fervent zwemvijverzwemmer weet ik dat bij ons, in België, te veel zon de algengroei bevordert. Dus in Italië gaat dat dan al helemaal ‘boomen’.
Maar in mijn zoektocht ben ik Tom van ‘de Vaantjesboom’ tegengekomen. Hij overtuigt me dat het wel kan in een zonovergoten land. Hij heeft er reeds in Italië, Spanje en zelfs de Fillippijnen gebouwd. Het is een kwestie van de juiste bacteriën toe te voegen. Aangepast aan het land. Ik ben overtuigd.
L’elettricista alternativo
Een derde Belgische technieker is gelinkt aan de zwemvijver. Hiervoor moet ik even een zijspoor nemen en wat achtergrondinformatie meegeven.
Lombo is eigenlijk volledig klaar. Maar een essentieel onderdeel is er nog niet. Het huis is nog niet verbonden met het elektriciteitsnet. De dichtstbij zijnde elektriciteitskast staat op een kilometer. Als het huis onbewoonbaar is, moet je alle kosten voor het aanleggen van de palen en kabels zelf dragen. Is het huis daarentegen bewoonbaar verklaard dan draagt de elektriciteitsmaatschappij deze kosten. Dus heb ik geopteerd om een stevige generator te kopen tot het huis af is en opnieuw bewoonbaar of gebruiksklaar is verklaard.
Nu, eens de zwemvijver is geïnstalleerd, moeten de pompen continu blijven draaien en daar heb ik elektriciteit voor nodig. De generator dag en nacht laten draaien zou te kostelijk uitkomen. Dus stelde Tom me een collega voor die een batterij zal plaatsen die opgeladen wordt door de generator. Na enkele berekeningen komen we tot de constatering dat de generator maar 3 uur per 24 moet draaien, en dan voldoende stroom genereert om de zwemvijverpompen en wat huishoudelijke toestellen te laten werken. Een prima oplossing, me dunkt.
Ma a parte questo tutto sta andando molto bene Madame la Marquise
Wel, als ik terug mag beginnen, dan werkte ik niet meer met Belgische werklieden. Niet dat ik niet tevreden ben van hun kwaliteiten. Integendeel zelfs. Maar wel omdat als er iets misgaat er een afstand wordt gecreëerd. Een afstand van 1400 km.
Zo waren er vier ramen te kort voor de deuren van de smid. Hij heeft er reserveramen ingestoken maar moet wel nog terugkomen in september. Ook was er en klein mankementje aan de opening voor het inductievuur. Je rijdt niet snel even over en weer naar je atelier.
De zwemvijverploeg doet prachtig werk. Maar aangezien ik mijn vijver vul met water van de bron gaat het vullen wat trager. Ze vertrekken al naar België voor het vol is. Twee dagen nadien blijkt dat er aan een doorvoer een lek is. Wie moet dat oplossen? Bibi. Wat gelukkig gelukt is.
De man van de batterij komt ineens met een bedrukt gezicht naast me staan en zegt: “Bert, ik heb thuis een doosje laten staan. Ik zie het zo staan. Het is essentieel want het is de sturing van de batterij. Zonder functioneert ze niet. Maar niet getreurd. Ik stuur het je op en leg je wel uit hoe je het moet verbinden.”
Terwijl ik dit neerschrijf is het onderdeel nog steeds niet aangekomen. En ik vergeet nog te schrijven dat bij het bevestigen van de batterijen ‘Murphy’ ook nog eens in de waterleiding boort.
Mais à part ça tout va très bien, madame la Marquise
Het blijft een geweldig resultaat en we zijn fier op iedereen die eraan mee heeft gewerkt. Een diepe buiging voor Andrea 2X, Marco 2X, Alessio, Arturo, Carlo, Fabio, Franco, Giorgio, Nico, Morenno, Lucca en Giampiero.
