Mythen, sagen en legendes vind je overal ter wereld, zo ook in de streek rond het Comomeer. In deze reeks komen de oude volksverhalen, die van generatie tot generatie daar zijn doorverteld, weer tot leven.
Volgens het verhaal woonden er heksen onder de rotsen en grote zwerfstenen in de buurt van het riviertje de Vallone. Overdag verborgen ze zich, maar ’s nachts kwamen ze tevoorschijn uit hun donkere en vochtige omgeving.
Af en toe echter vertoonden ze zich ook overdag en zaten ze in de zon op een grote rots hun haren te kammen. Het leek of ze geheel opgingen in die activiteit, maar in werkelijkheid hielden ze de omgeving nauwlettend in de gaten. Op die dagen hadden ze zich zo verzorgd dat je niet in de gaten had dat het heksen waren.
Nu was er een waterput waar de vrouwen uit Traona heengingen om de was te doen. Ze gingen nooit alleen want ze vreesden dat er een van de verleidsters in de buurt kon zijn. Ze waren vooral bang van een heks die ze Sciora Sciora noemden.
Tenslotte echter was er een ondernemende vrouw in Traona die vond dat er nu maar eens een eind moest komen aan die bedreiging. Ze bedacht een list: ze zou zelf met haar wasgoed naar de wasplaats gaan, maar haar man zou zich tevoren in de nabijheid verstoppen. Ze rekende erop dat als ze zingend de was zou doen, de heks op het gezang af zou komen.
En zo ging het inderdaad – het duurde niet lang of Sciora Sciora verscheen en ging schijnbaar onverschillig op een rotsblok in de buurt zitten. Toen de vrouw even niet goed oplette, stortte de heks zich omlaag en trok de vrouw mee naar haar rots. De vrouw gilde en gilde uit alle macht maar werd meegetrokken.
Daarop sprong haar man tevoorschijn en wist nog net op tijd zijn vrouw bij de benen te grijpen. Ook de vrouw verzette zich uit alle macht en wist haar voeten tegen het rotsblok schrap te zetten. Daar had de heks niet van terug, ze liet haar prooi los en ging er vandoor. Op het rotsblok bleven echter de voetafdrukken van de vrouw zichtbaar als teken van haar moedige verzet.
Tenslotte echter werd de steen bij een overstroming van de Vallone meegesleurd door het woest kolkende water en niemand heeft de rots met de voetafdrukken ooit teruggevonden. Sciora Sciora heeft men echter ook nooit meer gezien, hoewel de vrouwen nog lange tijd op hun hoede bleven als ze naar de wasplaats gingen.
