Italië, de donkere eeuwen 27: Onmin tussen Franken en Longobarden

Crocifisso di Desiderio, Museo di Santa Giulia, Brescia

Na de dood van Pepijn (768) was er aanvankelijk onmin tussen zijn zoons Karel, de latere Grote, en diens broer Karloman. Weduwe Bertrada kwam tussenbeide en zette zich bovendien in voor herstel van de relatie met de Longobarden. Ze arrangeerde twee belangrijke huwelijken: een tussen Karel en Desiderata, dochter van de Longobardische koning Desiderius; het andere tussen haar eigen dochter Gisela en Desiderius’ oudste zoon Adalgis. Karel was al getrouwd met een andere vrouw, maar toen Desiderata in Aken aankwam, werd zij verstoten. De paus schreef een verontwaardigde brief naar Karel, maar toen Desiderius en Bertrada hem een paar steden schonken gaf hij alsnog zijn zegen aan de verbintenis.

In Aken echter stond het huwelijk van Karel en Desiderata al spoedig op instorten. Er kwam geen kind. In de zomer van 771 verstootte Karel haar en stuurde hij haar terug naar Pavia. 771 was een belangrijk jaar: op 4 december stierf Karloman, onder onopgehelderde omstandigheden, een vroege dood, en twee maanden later overleed paus Stefanus. Het wegvallen van deze spelers markeert het einde van de wapenstilstand tussen de Franken en de Longobarden.

Stefanus werd opgevolgd door Adrianus I, een machtspoliticus en voorstander van de harde lijn. Desiderius stuurde ambassadeurs naar Rome, met als missie vriendschappelijke betrekkingen aan te knopen met de nieuwe paus. Adrianus verleende hun audiëntie, om vervolgens ten overstaan van de hele Curie Desiderius te beschuldigen van schending van afspraken. De koning reageerde daarop met de inname van Faenza, Ferrara en Comacchio, steden die Aistulf in 756 had afgestaan aan de paus (wordt vervolgd).

 

Over Alfons Caris 107 Artikelen
Alfons Caris is vertaler Italiaans-Nederlands en publiceert over Italië in zijn blog www.initalia.nl.