“Pronto!” zeggen de Italianen als ze de telefoon opnemen: “Ik ben er klaar voor, zeg het maar.” Maar ja, hoe weet je als beller of je tot de juiste persoon spreekt? Daarop is de Italiaanse draadloze communicatie niet berekend. Het is de bedoeling dat je meteen van wal steekt zonder zeker te weten dat je de goede persoon aan de lijn hebt. Het woord pronto hoor je in Italië dus vaak. Jammer dat het bij praktische zaken zo lang duurt voor hier iets pronto is.
Met de nodige vertraging hadden we eindelijk dan toch een gedetailleerd verbouwingsplan én een aannemer: Torti. Nu hoefde de architetta van de gemeente alleen nog maar ‘ja’ te zeggen tegen onze plannen, die aan Montecalvo Versiggia een enorme economische boost zouden gaan geven. Maar nee. Zonder dat dit ooit eerder ter sprake was gekomen, bleek er nog een document te ontbreken. Soms leek het wel of iedereen met wie we te maken hadden, architetta, ingegnere, aannemer, voor het eerst een verbouwing deed. Er ontbrak nog een DURC. Een wat? Een Documento Unico di Regolarità Contributiva.
Het bleek dat een aannemer voor elke nieuwe klus (of fase van een klus), hoe gering van omvang ook, een verklaring van goed gedrag moest zien te veroveren op maar liefst drie bureaucratische overheidsinstellingen: de INPS, de INAIL en de Casse Edili. Het goede gedrag bestond eruit dat de aannemer verklaarde dat hij keurig belasting betaalde, de verplichte sociale lasten afdroeg, het welzijn van zijn werknemers voldoende waarborgde en toereikend verzekerd was. Deze papieren reidans langs de bevoegde instanties kon gelukkig ’maar’ maximaal een maand duren want na een maand wachten kreeg je automatisch het recht om te beginnen, DURC of niet.
“Maar Torti heeft die vergunning vast allang aangevraagd, toch?” vroegen we aan onze ervaren ingenieur waarbij we hoopvol en angstig tegelijk naar hem keken: onze trouwe rots in de branding. Jawel, daaraan hadden Torti en Cassani (wat een hoeveelheid samengebalde intelligentie!) natuurlijk gedacht. Toch? Dierbare Cassani maak ons gelukkig, smeekten we in gedachten. Niet dus. Geen DURC.
De verdomde DURC liet precies de maximale termijn van een maand op zich wachten. Een maand waarin we de weersomstandigheden slechter zagen worden en waarin Torti ons telkens weer probeerde over te halen om gewoon te beginnen. Kon best, die DURC kwam toch wel, beweerde hij. Maar architetta Roberta had ons gewaarschuwd: als er iemand van een steiger zou vallen, was hij niet verzekerd en dan was de opdrachtgever verantwoordelijk. Dus sloegen we Torti’s aanbod iedere keer tandenknarsend af. De dagen regenden zich inmiddels aaneen en als we Torti tegenkwamen begon hij mistroostig met zijn brede hoofd te schudden. Maar als we nu alvast eens… Nee, Torti, nee, Torti, niet vandaag. Niet zonder DURC.
Begin oktober was de DURC klaar: een onleesbaar vodje met drie zeer belangrijke stempels. Torti was goedgekeurd en verscheen met een vrachtwagen, allerlei graaf- en breekapparatuur en vergezeld door zijn manschappen: een Italiaanse muratore, een Marokkaanse duizendpoot, een Albanese dommekracht en een Roemeense reus. Later, toen we eenmaal op goede voet met hen verkeerden – een gezamenlijke vijand verbroederde ons – hoorden we dat Torti de Roemeen en de Albanees als extracomunitari, niet EG’ers, zwart uitbetaalde. Verder dwong Torti de muratore ondanks het feit dat hij hartpatiënt was toch om zwaar tilwerk te doen. Van enige beveiliging tegen het vallen van een steiger had men nog nooit gehoord. Helmen? Oorbeschermers? Torti had de officiële stempels en daarmee was alles in orde. Verder ging hij gewoon zijn ouwe getrouwe eigenwijze gang.
Geen wonder dat de Italianen om de paar maanden worden opgeschrikt door nieuwsberichten over de meest afschuwelijke arbeidsongelukken waarbij niet zelden doden vallen. Het ach en wee is dan in de kranten en op de tv-journalen voor een paar dagen niet van de lucht. Politici van de oppositie eisen actie en politici van de regeringspartijen zeggen direct maatregelen toe. Nieuwe, strengere wetten moeten er komen! Maar dat het niet van oude of nieuwe wetten afhangt, hebben we hier uit eigen ervaring geleerd. De gemiddelde Italiaanse burger heeft nu eenmaal lak aan de overheid en doet alleen het minimale dat van overheidswege vereist wordt om daarna onverstoorbaar door te gaan op zijn eigenwijze pad. Italianen en de overheid…
Ach, nou ja, wij waren ingedekt want de officiële stempels waren geplaatst. Ons verbouwingsavontuur was begonnen, dachten we enthousiast, niet wetende wat ons nog allemaal te wachten stond.
Sluit je vandaag nog GRATIS aan als Italofan!
