Dario Argento (Rome, 7 september 1940) is een Italiaanse regisseur, scenarioschrijver en filmproducent. Hij bestaat gekend als een master of suspense. Inderdaad is zowat zijn ganse oeuvre gewijd aan horror en thrillers. Daar horen enkele toppers uit het genre bij.
Zijn werkwijze is relatief eenvoudig: hij brengt zijn eigen angsten in zijn werk in beeld, en focust daarbij de mechanismen die zorgen voor spanning en terreur. Zijn eerste films beschouwt men als de voorlopers van het Italiaanse detectiveverhaal.
Argento kreeg de filmwereld als het ware ingelepeld vanaf zijn jeugd. Zijn vader, Salvatore, was filmproducent. Zijn moeder, Eida Luxardo, was een Braziliaanse modefotografe van Italiaanse afkomst. De familie aan moederskant kwam inderdaad uit Santa Margherita Ligure (Genua) en uit Mestre (Venetië). De kleine Dario spendeert veel van zijn tijd in het atelier van zijn moeder. Daar ontwikkelt hij een voorliefde voor vrouwenfiguren en lange make-upsessies. Hij ontwikkelt er een oog voor detail en voor verlichting. Het zijn stuk voor stuk elementen die zijn latere films zullen kenmerken.
Journalist
In het tweede jaar van zijn klassieke middelbare opleiding beslist Dario om naar Parijs te verhuizen. Hij leert er het echte leven kennen en werkt ondermeer als vaatwasser. Bij zijn terugkeer in Italië in 1957 werkt hij voor het blad L’Araldo dello Spettacolo. Als journalist schrijft hij over theater, film en muziek. Dat wakkert zijn cinefiele passies aan. Er gebeurt immers heel wat in die periode: expressionistische cinema, de Nouvelle Vague, noir-films, horrorfilms, misdaadfilms, spaghettiwesterns, Hitchcock, Antonioni, Fellini, om er enkele te noemen. Daarnaast boeit ook de cinema dei telefoni bianchi en de fimproductie uit de toenmalige Sovjet-Unie hem.
Argento verhuist naar de Paese Sera, een bekende Romeinse krant, als filmcriticus. Hij bekent kleur en is voorstander van genrecinema, in het bijzonder westerns, thrillers, horror en sciencefiction. Daarmee breekt hij met de gangbare kritiek van de tijd.
Scenarist
De stap naar daadwerkelijk meewerken aan films is niet groot. Tussen 1966 en 1969 werkt Dario Argento mee aan het schrijven van de scripts van verschillende genrefilms. De bekendste daarbij ongetwijfeld C’era una volta nel west, waar hij bijdraagt aan het verhaal samen met Bernardo Bertolucci en regisseur Sergio Leone.
In 1969 richtte Argento samen met zijn vader Salvatore een productiebedrijf op, S.E.D.A. Spettacoli. Dat geeft hem de kans om zijn eerste filmproject als regisseur te creëren. Zijn debuut is uit L’uccello dalle piume di cristallo (1970). lanceerde. Daarin brengt Argento elementen uit genres als detective, thriller en noir in samen. Bij verschijning is de ontvangst eerder lauw, maar geleidelijk bouwt de film zijn succes uit.
Reeds in die eerste film duiken elementen op die Argento doorheen zijn werk zal gebruiken als echte stijlelementen. Bepaalde opnametechnieken zoals het gebruik van subjectieve shots of extreme close-ups van objecten en ogen. Zijn obsessie voor details net als het belang van fotografie. Het belang van een goede soundtrack en geluiden. Zijn gebruik van afwisselende montage, waarbij met enkele frames op de volgende sequentie wordt geanticipeerd. Argento hanteert relatief weinig dialogen, en filmt op veel verschillende locaties in diverse steden, waardoor de actie niet op één plek is vast te pinnen. De regisseur verwerkt de nodige humor à la Hitchcock in zijn films en beschrijft in detail de acties van de moordenaar.
Detective en horror
Opvolger voor zijn debuut wordt Il gatto a nove code, die later samen met Quattro mosche di velluto grigio de Trilogia degli animali zal vormen. In die laatste prent zal hij experimenteren met een speciale camera die filmde tot 36.000 frames per seconde. Die gebruikt hij onder andere om een scène te filmen waarbij een kogel uit een pistool komt.
Al gauw krijgt Argento de bijnaam “Italiaanse Hitchcock”. Voor de RAI werkt hij mee een tv-serie van vier films, La porta sul cuore. die in september 1973 op het eerste netwerk werd uitgezonden. Zijn deel Il tram neemt hij op onder het pseudoniem Sirio Bernadotte. Argento bevestigt hiermee zijn talent en ook de typische kenmerken van zijn cinema, tot en met de jazz-soundtrack van Giorgio Gaslini.
Het enige werk dat in zijn oeuvre niet tot de thrillers of horror kan gerekend worden, maakt Argento in 1973. Het is Le cinque giornate, dat hij oorspronkelijk alleen zou schrijven. Uiteindelijk nam hij ook plaats in de regiestoel voor deze historische prent die zich afspeelt in de periode van de opstand van de Milanezen tegen de Oostenrijkers (1848). Het werd een film vol politieke en sociale kritiek.
In 1975 maakte Argento zijn bekendste film in Italië: Profondo Rosso. Deze film is een groot succes, mede dankzij de filmmuziek. Argento kiest deels voor de progressieve rockmuziek van de muziekgroep Goblin en deels voor jazzliedjes van Giorgio Gaslini.
In 1977 debuteerde Argento in het horrorgenre met Suspiria, een soort modern gotisch sprookje, dat zich afspeelt in de stad Freiburg, in het Zwarte Woud. In de jaren tachtig wisselt Argento horror af met thriller. Zo is er Inferno (1980) waarin hij de thema’s die in Suspiria voor het eerst aan bod kwamen, hier verder uitvergroot.
In 1982 keerde de regisseur terug met Tenebre, waarin hij zijn favoriete thema’s opnieuw opvoerde. Psychisch trauma, fetisjisme, seksuele afwijkingen, waanzin, alles volgens de klassieke whodunit. Ook de horrorprent Phenomena (1985) en de thriller Opera (1987) zijn van zijn hand.
Ook in de jaren 90 is Argento actief. Hij regisseert de thrillers: Trauma (1993) en The Stendhal Syndrome (1996), en waagt zich aan een remake van The Phantom of the Opera (1998). In deze drie films speelt Asia Argento, de dochter van de regisseur, de hoofdrol.
In mei 2012 lanceert Dario Argento de film over Dracula 3D op het festival van Cannes. Deze flopt behoorlijk. In datzelfde jaar krijgt hij een Lifetime Achievement Award op het filmfestival van Reykjavik. Op de RAI presenteert hij 100 pallottole d’Argento, waarin hij honderd door hem geselecteerde films uit de filmgeschiedenis presenteert. In 2022 lanceert hij de film Occhiali neri, eens te meer met zijn dochter in de hoofdrol.
Argento heeft twee dochters. De eerste is Fiore (1970), geboren uit zijn huwelijk met Marisa Casale dat duurde van 1966 tot 1972. Daarop had hij een korte relatie met actrice Marilù Tolo. Hij kreeg een tweede dochter, de reeds vermelde Asia in 1975, uit zijn relatie met de Florentijnse actrice Daria Nicolodi.
