Als alles mee zit kunnen mijn vrouw en ik binnen afzienbare tijd verhuizen. Verhuizen naar una casa colonica in Umbrië. Hier lees je het hoe en het waarom we in Umbrië beland zijn. Vanaf het prille begin, mijn eerste stappen in Italië tot 50 jaar later het grote avontuur. Weg van België.
La famiglia Mencarelli
Hetgeen ik tot nu toe ben te weten gekomen is dat de laatste bewoners van Lombo de familie Mencarelli was. Daarvoor werd de boerderij gepacht door de familie Barluzzi. Van beide families wonen er nazaten rondom de berg van Mongiovino Vecchio.
Wat de familie Barluzzi betreft zijn het kleinkinderen. Met hen ben ik nog niet verder geraakt dan een ‘buongiorno’ in de plaatselijke koffiebar. Dit komt vooral omdat de coronapandemie het niet gemakkelijker maakt om zo spontaan een gesprekje aan te knopen. Zeker niet als je een ‘straniero’ bent.
Bij de Mencarelli’s daarentegen was het eenvoudiger. Gewoon even langsgaan bij de parrucchiere. Je haar laten knippen en een verfrissende scheerbeurt. Bij dat laatste valt er wel niet veel te praten.
Giuliano is de kapper. Hij is de oudste van drie broers. Hij was vijf jaar toen zijn ouders onze casa colonica in 1950 begonnen te pachten. Hij liep school in het plaatselijk schooltje boven op de berg. Eveneens met de naam Lombo. Het eerste wat ik vraag is of hij en zijn broers nog foto’s hebben van de tijd dat ze op Lombo woonden. Hij zal ernaar kijken en vraagt of ik in de namiddag naar het kapsalon kan terugkeren. In de namiddag toont hij een oud fotoalbum met veel foto’s van de familie. Echter geen enkele waar Lombo mee op staat. Hij nodigt me uit voor een koffie en wat straffers na de cena, het avondeten.
Gelukkig
Zoals gebruikelijk is bij landelijke families, wonen de drie broers samen met hun moeder naast, onder en boven elkaar. Ik maak kennis met ‘la mamma’, Quintilia. Ze is 94 jaar en heeft samen met haar man de pachtboerderij gerund. Ze neemt me bij de hand, kijkt me in de ogen en zegt dat ze overloopt van geluk nu de boerderij wordt gerenoveerd. Het is haar altijd een doorn in het oog geweest dat de familie Prugnola deze mooie boerderij heeft laten verkommeren.
Behalve Giuliano is ook Attilio aanwezig. De middelste van de drie zonen. Hij sukkelt wat met zijn gezondheid en zal enkele maanden later overlijden. De jongste, Piero, is die avond niet vrij. Het is een hartelijke avond maar de gesprekken zijn nog wat aftastend. Ik hoop een diepere vriendschap met hen op te bouwen om zo toch wat meer petites histoires van Lombo te horen. We spreken na enkele limoncello’s af om contact te houden.
Natuurlijk nodig ik ze uit op de bouwwerf.
Dan komt corona roet in het eten strooien. Piero wordt zwaar getroffen en belandt in het ziekenhuis. Het contact wordt beperkt tot af en toe eens wuiven als we elkaar passeren op de weg.
Graffiti
Nu het dak klaar is, komen de fijnere werken in zicht. Er wordt een werfvergadering georganiseerd met iedereen. Wij, onze architecten, de geometra, de aannemers Andrea en Marco, de loodgieter Carlo, de elektricien Franco. De architecten proberen in hun beste Italiaans, Frans en Spaans het concept nog eens te verduidelijken. Iedereen doet zijn best om te tonen dat ze alles begrijpen. Onze aannemers zijn helemaal mee. De loodgieter ook wel. Onze geometra en de elektricien daarentegen vinden het maar raar.
De elektricien en de geometra nemen dan de koe bij de horens. Volgens het elektriciteitsplan gaan ze bepalen waar stopcontacten en schakelaars moeten worden geplaatst. Tot ieders verbazing haalt Franco een rode spuitbus tevoorschijn. Gewapend met het plan, een plooimeter en deze spuitbus begint hij als een volleerd graffitikunstenaar de plaatsen af te tekenen.
Na twee tags laat ik hem stoppen. Ik heb schrik dat wij deze niet meer met witte verf kunnen overschilderen. Onze vraag om boven op de muren te werken en niet in te slijpen doet de wenkbrauwen fronsen. No no! Lo facciamo all’italiana. Nee, nee wij doen het op de Italiaanse manier. Ik geef hem het vertrouwen.
Creatieve oplossing
Maar als ik een week later zijn werkman Morenno met drilboor de sleuven zie kappen, slaat mijn hart over. Ik laat hem onmiddellijk stoppen. Die maakt geen sleuven maar heuse kanalen voor de kabels. De muren zijn natuurlijk niet van baksteen. Toch hou ik het been stijf nu. Bespreek met de elektriekers Franco, Nico en Morenno een nieuwe aanpak. Daarbij geef ik ze de keuze om ofwel met een creatieve oplossing te komen ofwel om stante pede te stoppen. Ze kiezen gelukkig voor het eerste.
Enkele dagen later komen ze met een creatieve oplossing. En wat voor één. Ze lassen in hun eigen atelier een nieuw ongezien concept waarin de schakelaars en stopcontacten zullen passen. Een soort zwartgelakte metalen dozen. Alle draden komen uit de vloer en via een, eveneens zwartgelakte, metalen buis tot bij deze bakjes. Gewoonweg prachtig en krak in de roos! Sindsdien is Franco een voorbeeldelektrieker van wabi sabi geworden.
Het kan niet meer stuk.
