Last van winterblues? Blue Monday gevoel? ‘Het duurt te lang’? Wanneer wordt het weer licht?
Last van het jachtige leven? Neem het treintje naar Tozeur (Tunesië) (I treni di Tozeur) om te leven ‘a un altra velocita’. Traag glijdt de tijd er en je voelt de warmte op het ritme van de meester tovenaar, de Siciliaan Franco Battiato, componist, schilder, multimediaal genie, muzikale God in eigen land. Was dat niet in duet met Alice? Jazeker, ze trok het lied mee de hitparade in na een stormachtige passage op het San Remo festival. Wat een heerlijk duet!
Flits naar de realiteit. Meester Poetin is aan zet. Wat is er aan de hand?
Terug naar waar het allemaal begon: de koude dagen van het eerste decennia van vorige eeuw. Van de hete woestijnlucht naar de koude, bittere koude. De revolutie hangt in de lucht. Battiato schildert de sfeer. Op de trotse Prospettiva Nevski (dé machtige hoofdboulevard van Sint-Petersbrug!), symbool van het ‘nieuwe’ Rusland, zijn de gevechten aan de gang. Dertig graden onder nul. De wind versnijdt de sneeuwvlokken als een machinegeweer. Het rode leger houdt de vuren brandend. De wolven kijken toe.
Meester Franco neemt het pallet in handen en schildert het ene tafereel na het andere. Oude vrouwtjes bidden vertwijfeld de rozenkrans. Heen en weer in de tijd: zo ver is het verleden niet , ook nu nog schuiven vrouwen hun weefgetouwen naar het schaarse licht of is het voor sommigen zo koud dat zelfs de urinalen tegen bevriezing moeten worden beschermd.
Terug naar de tijden van de revolutie. De kerken zitten vol met mensen op zoek naar hoop in bange tijden. De nieuwe tijd breekt aan: daar is de gracieuze Nijnsky. Diaghilev toont hem aan het Westen, zijn pupil, zijn geliefde, dé ster van de ‘Ballet Russes’. Ook Stravinsky, de grote Igor Stravinsky, boort in het Westen nieuwe golven van succes aan. Filmmaker Eisenstein predikt de revolutie met een film over de revolutie: “Pantserkreuser Potemkin” en hij maakte ook een film over -jawel- Alexander Nevsky.
Ook de intellectuele revolutie breekt aan. Jongeren studeren de nieuwe stromingen bij kaarslicht en Battiato eindigt zijn gedicht, zijn fresco, met een machtig citaat (naar Gurdjieff) ‘e il maestro mi insegno com’è difficile trovare l’alba dentro l’imbrunire’ (en de meester toont me hoe moeilijk het is om de dageraad te vinden als het duister wordt).
Kan het nog beter? Kan het nog filmischer? Kan het drama van ‘un epoca’ nog intrigerender worden gebracht? Alice (Carla Bissi), de muze van meester Franco, brengt enkele jaren na het origineel haar eigen versie! Magistraal, doordringend, betoverend mooi. De meester verslagen? Zeker niet. Dit lied bestaat ook in duetversie, maar de onderstaande soloprestatie is wonderlijk mooi. Battiato en Alice, twee raakvlakken op dezelfde diamant. Vergelijk zelf. Kan je er nier genoeg van krijgen? Beluister dan ook de Finse Arja Saijonmaa.
