Als alles mee zit kunnen mijn vrouw en ik binnen afzienbare tijd verhuizen. Verhuizen naar una casa colonica in Umbrië. Hier lees je het hoe en het waarom we in Umbrië beland zijn. Vanaf het prille begin, mijn eerste stappen in Italië tot 50 jaar later het grote avontuur. Weg van België.
Il tetto, un capolavoro! Het dak, een meesterwerk!
Eigenlijk zou ik hier enkel maar foto’s willen posten. Maar dat kan niet echt de bedoeling zijn van een column. Dat het dak er niet goed uitzag was in de beginfase zeker een understatement. Boven de loggia was het ingestort en achteraan was er ook een hele partij dakpannen weggevlogen bij een eerdere storm. Maar… de grote steunbalken waren nog goed en we zouden zeker 75 percent van de pianeli, de tegole en de cope kunnen recupereren.
Toch ondervinden we hier de eerste kleine tekenen van de Italiaanse regelneverij. Lombo ligt in een gebied dat onderhevig is aan de wetgeving op de aardbevingsbeveiliging. La legge antisismica. Onze grote, eiken, steunbalken waren dus nog goed en gezond en hebben een dikte van 24cm op 24 cm. De nieuwe wet daarentegen voorziet balken van 29 cm. Dus vernieuwen die handel. Verder moet ook het oude dak er volledig af want er moet een betonnen verbindingsring worden gegoten die alle muren met elkaar verbindt. Zodanig dat, mocht het beven, het huis niet als een kaartenhuis uit elkaar wordt geschud.
Natuurlijk begrijpen we dit maar ondertussen wordt die slok op de borrel al een ferme geut. Per slot van rekening staat dit boerderijtje al quasi 300 jaar op haar rots.
La legge antisismica
Zo’n andere toepassing van de ‘legge antisismica’ brengt me bij een andere anekdote. De architecten en wij hebben beslist er een ‘open’ huis van te maken. Dus veel passages zonder deuren en smalle openingen als kijklijnen. Het komt erop neer dat er 9 openingen zouden moeten worden geslepen.
Als we dit plan voorleggen aan de geometra, kijkt die op met een blik vol vraagtekens en vraagt: “Vuoi davvero fare 9 aperture extra?”, willen jullie echt 9 extra openingen maken? Wij Belgen denken dat je dat gewoon even uitslijpt, een steunbalk steekt en klaar is Kees. Wat we vergeten zijn, is dat de muren 50 cm dik zijn, en dat die opgebouwd zijn uit ‘sassi’, dikke rotsblokstenen. Daarbij moeten die openingen ook nog eens volledig worden verstevigd met een stalen binnenbekleding. Een verplichting van de wet.
Met de glimlach hebben we deze kelk aan ons laten voorbijgaan en het aantal openingen gehalveerd tot 5.
L’estate, de zomer
Het is volop zomer en onze werkmannen staan in glimmend naakt bovenlijf dagelijks onder de brandende zon. Ze hebben hun werkschema vervroegd van 6 uur in de ochtend en werken door tot 14 uur. Mijn taak bestaat er in de drie types dakpannen, pianeli, tegole en cope met de hoge drukspuit te reinigen. Een zalige taak bij de zomerse temperaturen. Deze pannen worden later in dezelfde volgorde op elkaar gelegd om zo tot een typisch Umbrisch dak te komen.
Andri, Arti en Ali werken meticuleus. Het is een zaligheid om hun vakmanschap te aanschouwen. Eerst alles afbreken en dan nauwgezet de balken en de verankering in de betonnen ring. Op het houten dakgebinte worden de pianeli gelegd. Daarover een ijzeren net en opnieuw beton. Dan de isolatieplaten en daarboven als ‘echt’ dak de tegole en de cope.
Ik kon hun ritme niet volgen niettegenstaande zelfs een zoon uit België was overgevlogen om te helpen. Dat resulteert in een half dak gereinigde en een half minder propere dakpannen. Ze sussen me met het idee dat die er binnen 2 à 3 jaar allemaal terug hetzelfde zullen uitzien.
Na drie maanden is het dak af. Verbluffend mooi en authentiek. Alle pluimen weer op de hoed van de firma Ranieri.
Mencarelli
Doordat ik minder actief kan meewerken, ga ik wat meer op socialiseerronde. Ik ontmoet de familie Mencarelli.
Giuliano, de oudste zoon, 75 jaar, is kapper in het dorp. Er is me in het oor gefluisterd dat zij de laatste inwoners van Lombo zijn geweest. Ik vind plots dat het hoog tijd is dat mijn haar eens wordt geknipt.
De geruchten kloppen. Vader, moeder, de nonna en drie zonen hebben tot 1960 in Lombo gewoond. Ze wonen nu op een boogscheut van Lombo. Allemaal samen in het gehucht Paolinami. De moeder en de drie
zonen leven nog. Tijd om er eens op de koffie te gaan.
