Zonder zee en strand bestaat Gallipoli niet. Dank zij de unieke ligging is dit stadje volledig omringd door de zee. De stadsmuren en rotsen scheiden de zee met de stad. Er zijn zowel zandstranden als rotsstranden. De bekenste zandstranden zijn La Purità en de stranden van Baia Verde.
La Purità (foto hieronder) bevindt zich in een baai in de oude stad vandaar heb je een mooi uitzicht op Isola Andrea. Op dit eilandje staat de grootste vuurtoren van Europa.
Isola San Andrea
Isola San’Andrea is een natuurreservaat dat de laatste jaren niet meer toegankelijk is. De broedplaats van de duizenden hagelwitte meeuwen is indrukwekkend. Ze zijn erg groot met een geweldige vliegwijdte. Soms gebeurt het weleens dat een enkeling naar de stadsmuren vliegt en zich daar gracieus neer vleit . Prachtig om te zien.
De Italianen die woonachtig zijn in Gallipoli of in de nabije omgeving zoeken dit op. Het uitgebreide strand biedt aan iedereen genoeg plaats en vrij toegankelijk.
Geen ligstoelen of parasols te huur. Geen ijsventer of terrasjes.
Maar de Italianen hebben er weer een oplossing voor bedacht. Bovenaan de stadsmuren bevindt zich een rammelige caravan waar je ijsjes, koffie en andere drankjes kan kopen. Een lang touw waar een mandje aan bevestigd is , wordt over de stadsmuur naar beneden gelaten met de gewenste drank. Dan leg je het geld in het mandje en gaat het touw weer omhoog. Bij wisselgeld herhaalt het zich. Echt een grappig gezicht, het mandje op en neer langs de steile stadsmuur.
De stranden aan de Baia Verde zijn beter gekend bij de toeristen en tijdens het hoogseizoen is het daar echt wel een drukte. Maar tussen de vele Lido’s kan je nog best een rustig plaatsje vinden. Het uitzicht daar is prachtig met zandduinen, grassen en een smaragdblauwe zee.
Alle Italianen gaan bijna dagelijks naar het strand, oud en jong. Maar ongeveer om 13 h. vertrekt bijna iedereen. Tijd voor een uitgebreide maaltijd ( il pranzo ) en daarna natuurlijk een siësta. Na de maaltijd gaat iedereen slapen, echt in bed en niet zomaar op een canapé. Ook de kinderen gaan naar bed.
Tussen 13h en 16h zie je niemand in de stad. Als ik ga fietsen heb ik de straten voor mij alleen. Een geweldig gevoel van rust en vrijheid. Ondertussen heb ik nog andere kleinere strandjes ontdekt waar heel weinig mensen komen en allen afkomstig van Gallipoli.
Favoriete strand
Mijn geliefd strandje is vlak bij ons huis. Vanop ons terras hebben we een fantastisch zicht op de zee en op aanliggende dorpjes. Ik moet maar 10 passen doen en ben er al. Alleen de buren die hier wonen gaan daar na toe . Het is een rotsstrand, dus geen gedoe met zand tussen de tenen. Er liggen genoeg vlakke rotsen waar je comfortabel op kan gaan liggen.
Ik denk dat er daar zowat tien mensen gemiddeld komen luieren en zelfs in het hoogseizoen zijn er niet meer.
Soms komt er een visser die zijn visvangst in de zee proper maakt. Ook weleens een duiker op zoek naar ricci ( zeeëgels), een ware delicatesse.
Ik vind daar altijd wel iemand om mee te kletsen maar ook luister ik stilletjes hun gesprekken af…ha, ha.. Op die manier even een cursus Italiaans meenemen. Nu kennen ze me daar wel maar in het begin werd me vaak gevraagd van waar ik was. Ik liet hen dan raden van welk land en kreeg de ondenkbaarste antwoorden. Van Rusland tot Zweden, van Polen tot Engeland. Het werd een lachwekkende kwis.
Ik gaf hen dan een tip: Hoe heet de hoofdstad van Europa? Amaaai, ze hebben hier weinig kennis van aardrijkskunde en politiek. Niet moeilijk als je weet dat men hier drie maanden zomervakantie heeft, twee weken met Kerst en één week met Pasen. Ik heb een sterke indruk dat het onderwijs hier op een laag pitje staat.
