Decennia lang werd er op haast elke fuif of dansgelegenheid op één nummer gewacht om de ‘slow’ in te zetten. Eens ‘Nights in white satin’ van de Moody Blues door de boxen schalde, was de trein vertrokken.
Het is een nummer waarvan iedereen de intro, de melodie en de tekst haast automatisch kon mee zingen of mee kon neuriën. De ene vond het nummer te lang, de andere vond het te kort, afhankelijk van de wil met de gekozen partner langer of minder lang op de dansvloer te verblijven. De LP-versie duurde zelfs langer dan 7 minuten.
Hoe dan ook, het nummer introduceerde enkele nieuwigheden in de popmuziek: het gebruik van de mellotron, en de begeleiding door een klassiek orkest (het London Festival Orchestra) in een singleversie.
Van het nummer zouden meer dan zestig coverversies bestaan. Je kan het ook verwachten in zowat alle ‘Top 2000’-varianten die onze kerstvreugde komen ondersteunen. In Italië bracht één van de langstlopende Italiaanse bands ‘I Nomadi’ het nummer uit onder de veelzeggende titel ‘Ho difeso il mio amore’. Het werd een zwaar geromantiseerde versie, gebracht door een nochtans respectabele groep.
Maar wie Italiaans wil ‘swayen’ kan zich gerust van deze versie bedienen.
