On deze reeks stellen we de allergrootste campionissimi uit het Italiaanse wielrennen aan jullie voor. Italië speelde al van in de beginjaren een vooraanstaande rol in het internationale wielrennen. Het land bracht tal van de meest legendarische kampioenen voort. Bewijs: in de top 20 van de all time ranking vinden we zomaar eventjes negen Italianen terug. Desondanks speelt het land nu al verschillende jaren niet meer mee in de wielertop.
De volgende campionissimo die we hier voorstellen is Vincenzo Nibali.
Vincenzo Nibali werd geboren in Messina (Sicilië) op 14 november 1984. Hij was profwielrenner van 2005 tot 2022. Nibali staat vooral bekend als een getalenteerd tijdrijder en ronderenner. Hij wordt beschouwd als een van de beste ronderenners in het wielerpeloton, mede dankzij zijn kwaliteiten als daler. Nibali is een van de zeven wielrenners in de geschiedenis die alle drie de Grote Rondes hebben gewonnen. Hij won de Ronde van Spanje in 2010, de Ronde van Frankrijk in 2014 en de Ronde van Italië in 2013 en 2016. Daarnaast won hij Milaan-San Remo en tweemaal de Ronde van Lombardije. Hij wordt als een van de veelzijdigste renners van de jaren 2010 beschouwd.
Hij werd in 2005 prof bij Fassa Bortolo, maar die ploeg hield aan het eind van dat jaar op met bestaan. Vanaf het seizoen 2006 kwam hij uit voor Liquigas. Nibali bevestigde zijn tijdrittalent in 2002 bij het WK tijdrijden voor junioren, waar hij derde werd. Deze prestatie herhaalde hij twee jaar later in Verona, dit keer bij de beloften. Na zes jaar gereden te hebben bij Liquigas-Cannondale, kwam Nibali van 2013 tot 2016 uit voor Astana Pro Team. Vanaf 2017 maakte hij de overstap naar Bahrein-Merida Pro Cycling Team. In 2020 ging hij rijden bij Trek-Segafredo.
Rondewerk
Nibali begon zich vanaf 2007 ook steeds meer te tonen in het rondewerk. In dat jaar werd hij negentiende in de Ronde van Italië. Een jaar later kwam hij in de Giro tot een elfde plaats. In datzelfde jaar 2008 reed hij de Ronde van Frankrijk. Daarin eindigde hij als twintigste en legde in het jongerenklassement beslag op de derde plaats.
In 2009 liet Nibali de Ronde van Italië schieten, en ging hij vol voor de Ronde van Frankrijk. Hij beëindigde die Tour op de zevende plaats en werd tweede in het jongerenklassement. De Ronde van Italië 2010 betekende voor Nibali ritwinst met zijn ploeg Liquigas in de vierde etappe, een ploegentijdrit. Als best geplaatste mocht hij de roze trui aantrekken. Uiteindelijk behaalde hij de derde plaats in het eindklassement en kwam zo voor het eerst op het podium van een grote ronde.Midden juni 2010 besloot Nibali dat hij dat jaar de Ronde van Frankrijk aan zich voorbij liet gaan. Hij had immers in mei de Giro al gereden. Hij stond wel aan de start van de laatste grote ronde, de Ronde van Spanje, die hij uiteindelijk wist te winnen.
Het jaar daarop, in 2011, nam Vincenzo Nibali ook deel aan de Ronde van Italië. Daarin moest hij zijn meerdere erkennen in Alberto Contador en Michele Scarponi. Die laatste ging met de eer van ‘beste Italiaan’ lopen. Na de diskwalificatie van Contador werd Nibali nog een etappezege toegekend. Hierdoor schoof hij in het eindklassement op naar de tweede plaats. Na deze Giro hoorde Nibali bij de kleine groep renners die in deze moderne tijden in vier opeenvolgende grote rondes drie keer op het podium stonden, namelijk in de Giro’s van 2010 en 2011 en de Vuelta van 2010, die hij had gewonnen.
In 2012 reed Nibali de Ronde van Frankrijk. Hij eindigde als derde in het algemeen klassement, achter de Britten Bradley Wiggins en Chris Froome. Deze derde plaats betekende dat hij in alle grote rondes op het podium heeft gestaan.
Eerste Giro
Voor de Ronde van Italië 2013 startte Nibali als een van de favorieten voor de eindoverwinning. In de achtste etappe, een individuele tijdrit, veroverde hij de roze trui. Daarna won hij met overmacht de achttiende etappe, een klimtijdrit. Ook de heroïsche bergetappe naar de besneeuwde Tre Cime di Lavaredo schreef hij op zijn conto. Hij won de Ronde van Italië uiteindelijk met bijna vijf minuten voorsprong op de nummer twee, de Colombiaan Rigoberto Urán.
Tijdens de Ronde van Spanje van 2013 reed Nibali lange tijd in de rode leiderstrui. Tijdens de negentiende etappe verloor hij de trui echter aan de bijna 42-jarige Chris Horner, die eindwinnaar van de Vuelta werd.
In 2014 sloeg Nibali de Giro over en werd de Tour de France zijn hoofddoel van het jaar. Hij won de Tour met meer dan zeven minuten voorsprong op de tweede in het algemeen klassement, de Fransman Jean-Christophe Péraud. De Tour was naast de Giro en de Vuelta de laatste grote ronde die Nibali op zijn naam schreef.
In eigen land werd Nibali in 2015 voor het tweede jaar op rij Italiaans kampioen op de weg door in de slotfase weg te rijden bij Francesco Reda en Diego Ulissi. Onze Siciliaan keerde in juli terug naar de Tour om zijn overwinning van het jaar voordien te verdedigen. In het eerste deel van de ronde verloor hij echter te veel tijd om nog uitzicht te houden op een tweede Tourzege. Hij zou uiteindelijk op de vierde plaats eindigen. Tijdens de Ronde van Spanje 2015 werd Vincenzo Nibali samen met Mikel Landa en Fabio Aru als kopman uitgespeeld. In de tweede etappe kwam hij ten val. Ploeggenoten moesten hem tot in het peloton terugbrengen. Zijn achterstand was al anderhalve minuut en hij ging 150 meter aan de volgauto hangen met een zogeheten plakbidon. Door dit voorval werd hij uitgesloten in de Ronde van Spanje, net als zijn ploegleider Aleksandr Sjefer. Meteen de eerste grote ronde die hij niet uitreed.
Tweede Girozege
De Giro d’Italia was voor 2016 zijn focus. In de voorbereiding ernaartoe wist hij onder meer de Ronde van Oman op zijn naam schrijven. De Giro zelf begon moeizaam voor Nibali. Hij kwam op redelijk grote achterstand, mede door toedoen van Steven Kruijswijk. Toen Kruijswijk in de negentiende etappe echter over de kop sloeg, kon Nibali samen met Esteban Chaves profiteren. Hij won de etappe en Chaves veroverde de roze trui. Nibali had op dat moment nog een achterstand van 44 seconden op Chaves met nog één serieuze etappe te gaan. In de twintigste etappe ontsnapte Nibali aan Chaves en boekte hij zoveel tijdwinst dat hij Chaves in het klassement voorbijging en de roze trui pakte. In de laatste etappe kwam deze trui niet meer in gevaar. Zo won Nibali voor de tweede keer in zijn loopbaan de Ronde van Italië.
Ook in 2017 nam Nibali deel aan de Ronde van Italië (honderdste editie). Hoewel hij de schitterende zestiende etappe over de Stelvio en de Mortirolo won, moest hij na 3 weken genoegen nemen met een derde plaats. Nairo Quintana en winnaar Tom Dumoulin gingen hem vooraf. In de Vuelta van dat jaar eindigde hij wederom op het podium, net na winnaar Christopher Froome. Aan het einde van het jaar wist Nibali voor de tweede keer in zijn carrière de ronde van Lombardije op zijn naam te schrijven.
2018 begon uitstekend voor Nibali met winst in Milaan-San Remo. Hierna ging de focus naar de Ronde van Frankrijk. Tijdens de twaalfde etappe viel Nibali op de Alpe d’Huez na een botsing met een toeschouwer. Nibali liep hier bij een gebroken ruggenwervel op en was genoodzaakt de Tour te verlaten. Aan het einde van het jaar wist Nibali nog wel tweede te worden in de Ronde van Lombardije.
In 2019 won hij nog een rit in de Tour en de Ronde van Sicilië van 2021 werd zijn laatste belangrijke zege als prof. Hij beëindigde zijn carrière in 2022.
