In een fantastische, groene hoek van Toscane, ten zuidoosten van Firenze, heb je 1270 hectaren natuur, rijk aan geschiedenis en spiritualiteit: Vallombrosa.
Voor de lokale bevolking, een koele schaduwrijke plaats in de hete zomermaanden.
Voor de Italiaanse overheid, een indrukwekkend bio-genetisch reservaat met meer dan 5000 inheemse bomen en planten.
Voor de enthousiaste bezoeker, een spannend avontuur op groene wandelpaden, een toevluchtsoord om de “ora et labora” van de Benedictijnse abdij van Vallombrosa te leren kennen.
Het is in het bos achter de abdij dat de legendarische beuk groeit. Zijn afmetingen zijn niet zo indrukwekkend met een hoogte van 20 meter en een stamdiameter van iets meer dan 3 meter. Maar het is zijn afkomst die je een duik laat nemen in de mysteries van Vallombrosa.
Wat je nu ziet is een respectabele 150 jaar oude nakomeling van de heilige beuk waaronder de Giovanni Gualberto zich schuilde.
We bevinden ons nu in de 11de eeuw wanneer de Florentijnse edelman Giovanni Gualberto besluit een leven van luxe en rijkdom te verlaten, naar het bos te trekken en zich te wijden aan gebed en meditatie. Er wordt verteld dat de toekomstige heilige zich onder de takken van de grote beuk bevond wanneer er plots aan zijn voeten kristalhelder water uit een bron opborrelde. De herinnering hieraan staat gegraveerd in een opschrift op de muur boven de boom.
Bovendien kreeg de beuk sindsdien gedurende zeshonderd jaar, vóór alle andere bomen, als eerste zijn jonge scheutjes en verloor hij als laatste zijn bladeren in de herfst.
Wat je nu ziet is een prachtige beuk die ontsproten is uit de wortels van zijn voorvader, met een erfenis van heiligheid.
De huidige imposante abdij van Vallombrosa was ooit een kleine houten hut gebouwd door Giovanni Gualberto die zich hier met een paar volgelingen terugtrok, de latere Benedictijnse monniken van Vallombrosa.
Wandel door de zuilengang van de Meridiana, genoemd naar de mooie 15de eeuwse zonnewijzer of door de kleinere gang van de Mascherone die verwijst naar de fontein met een 16de eeuwse leeuwenkop. Volg zoals de kluizenaarsmonniken de “Scalinata del Calvario”, een pad in het bos dat je naar een klein groen “Paradisio” leidt, waar de monniken zich terugtrokken om te bidden.
De zorg voor de flora en fauna van het bos waren fundamenteel voor de Benedictijnse monniken. Ter ere hiervan werd op het terrein van de abdij de eerste bosbouwschool van Italië opgericht en de H. Giovanni Gualberto werd de patroon van de boswachters.
Diezelfde passie vind je nu terug in de medicijnen en elixirs van de Antica Farmacia dei Monaci Vallombrosiani. Je kunt ze nog steeds, naast een ruime keuze aan honing, karamellen en kruidenthees, ter plaatse aanschaffen bij de monniken van de abdij.
Diezelfde monniken waaronder zich rond 1578 ook een jonge novice voor een korte periode bevond, die hier logica, retorica en grammatica studeerde. Zijn naam was Galileo Galilei.
