Er waren tijden dat de hits ‘op het water’ werden gemaakt en geplugd, de dagen van de ‘zeezenders’ of ‘piratenzenders’, tijden waarin de radio de televisie verving, tijden waarin de wereld zich ontdeed van de resten van de Industriële Revolutie. Het is in dat klimaat dat de wereldhit van een Noord-Ierse singer-songwriter het licht zag. ‘The days of Pearly Spencer’ werd een dikke hit. In de koude novemberdagen van precies 52 jaar geleden draaide Radio Caroline dit nummer grijs, het zogenaamde ‘pluggen’ werd een begrip. De BBC weigerde het nummer te draaien om dezelfde redenen.
En toch werd het nummer een echte wereldhit, overigens wel ondersteund door de BBC in de versie van Marc Almond, veel later, in 1992. David McWilliams, was een industriearbeider die met een uiterste precisie voor het snijdende detail de post-industriële wereld, gezien door de ogen van een dakloze ( a dirty street, walked and worn by shoeless feet) in beeld bracht. Het nummer is niet eens een aanklacht, maar een harde confrontatie met ‘een andere realiteit’ van de straten ‘where only rats can run’. Het beeld wordt ondersteund door een spookachtig geluidseffect, voortgebracht door er een geluidsopname door de telefoon (!) door te mixen. Het beeld, het nieuwe geluid was hallucinant, ingrijpend, het zette zich in het hoofd van honderdduizenden, een beeld van een intrieste schoonheid.
De Italiaanse versie van Caterina Caselli ontdeed deze droomsequens van zijn industriële allures en brengt een hoopvolle boodschap van een meisje dat droomt (‘sta volando dietro te’) dat haar geliefde haar tegemoet komt lopen met ‘il sole nelle mani’.
Merkt u het verschil? Dreams are made of these…
