Vandaag maakte onze buurvrouw Laura ons tegen wil en dank vroeg wakker door het oorverdovende lawaai die ze 
produceerde bij het uitlaten van haar hond Darwin, nochtans een doodbrave bordercollie. Van de nood een deugd makend besloten we om nog eens een uitstap te maken. Deze keer viel ons oog op het 668 meter boven zeeniveau gelegen dorpje Chiaramonte Gulfi in de provincie Ragusa.
De streek kent en roemt men vooral om zijn olijfolie en de prachtige wijnen die er gemaakt worden. Voor fietsers en wandelaars is dit stukje land een waar paradijs op aarde, tientallen wegen leiden naar mooie, stille en idyllische plekken. Een 2-tal jaar geleden had onze Siciliaanse vriend Saro ons dit vredige dorpje leren kennen. Op weg er naartoe waren we benieuwd of het nog steeds dezelfde charme zou uitstralen. Bocht na bocht werd de baan steiler en het landschap mooier. Nog een dikke kilometer te gaan, dan rechts afslaan en……tot de vaststelling komen dat je verkeerd bent gereden. Maar wat een stilte hier en wat een uitzicht!
Dus maken we rechtsomkeer, en na de zoveelste bocht zien we Chiaramonte Gulfi liggen, badend in de zon, prachtig toch (zie foto bovenaan artikel).
Net voor we het dorpje binnenrijden komen we nog een oude openbare wasplaats en waterbron tegen. We zijn er bijna, nu nog de auto zien kwijt te raken. We rijden een paar keer door het centro maar zonder groot succes, we hadden ons ei zo na zelf vastgereden. Later op de dag zou blijken dat het dorp vandaag de 1ste van 3 avonden met festiviteiten organiseert. Geen wonder dat de parkeerplaatsen niet dik gezaaid zijn. Parkeren bij het binnenrijden van het dorp is dus de enige oplossing maar daarna is het wel een eindje stappen en dan nog wel bergop. Gelukkig brengt een trap, verscholen tussen 2 appartementsgebouwen redding. Eens bovengekomen zijn we nog een 100-tal meter verwijderd 
van het centrum. Langs de weg komen we een tankstationnetje tegen zoals je ze enkel nog in Italië kan vinden.
We stappen nog een eindje verder tot we een bank vinden in de schaduw, we nemen plaats en genieten in alle stilte van een adembenemend uitzicht over de vallei.
Een eindje verderop aan het karmelieten klooster komen we een statige palmenrij tegen die leidt 
naar een klein aangelegd park.
In het park dat, gezien de grootte, redelijk intiem overkomt is het ook weer genieten van een subliem uitzicht. Het is niet voor niets dat men Chiaramonte Gulfi ook wel eens het balkon van het zuiden noemt.
Maar genoeg gelanterfant, het wordt hoog tijd dat we het dorp gaan verkennen. Richting centro stappend worden we constant begroet met een “buongiorno” of “salve” 
(gegroet) en dat geeft ons een gelukzalig gevoel. We duiken een paar smalle straten in met van die typische winkeltjes die in België al jaren zijn uitgestorven.
Daarna kuieren we verder richting het pleintje aan de chiesa Santa Maria La Nova dat helemaal versierd is met witte lampionbogen, klaar om te feesten zo te zien.
Tenslotte vervolgen we onze weg naar de Arco dell’Annunziata. De klokken van het nabij zijnde kerkje laten ons weten dat het ondertussen middag is geworden. Mijn maag is nog niet aan het knorren maar de keel laat me wel weten wat vocht te kunnen gebruiken. Maar komaan, nog even doorbijten, een paar trappen op en een volgend panorama kan aanschouwd worden.
Onze tocht zit er nu ver op maar eerst nemen we nog de tijd om de innerlijke mens te versterken. We duiken het eerste beste barretje binnen en bestellen beiden een focaccia en een naar mijn inzien welverdiend lekker fris wit wijntje.
Weet je eigenlijk al wat het betekent om lid te worden van Taste Italy?