De regio rond Acqualagna is zo’n beetje de truffelschuur van Italië. Het is dat er na afloop van WO II een enkele handelaar in Alba bedreven was om de tartufo wereldwijd commercieel in de markt te zetten, door deze aan grootheden van toen als presentje aan te bieden.
Zo werd Alba voor de wereld dus het centrum van de tartufo. In Le Marche merkten ze alleen gaandeweg dat er wel erg veel belangstelling was van ‘vreemden’, voor wat voor hier rond Acqualagna min of meer gewoon was, zelfs de grote componist Rossini was er al gek op.
De truffel is omgeven met veel geheimen en verhalen, noem het visserslatijn. Je zult niet zomaar werkelijk met een truffelaar op ‘jacht’ kunnen, want zijn plekjes, zeker die van de Bianco, geeft hij aan niemand prijs.
Als je een truffelaar met volle zakken uit de bosjes ziet komen, zal hij zeggen dat het vandaag weer niets was, om in zijn stamkroeg te verhalen over de bijzondere vangst van vandaag op een plek die hij niet zo goed meer kan herinneren.
geraspte truffel goed en matig
Comunque, rond Acqualanga wordt ieder seizoen truffel gevonden, ieder seizoen zijn eigen truffels. In de zomer van eind juni tot 1 september de zwarte zomertruffel (estivo). Daarna is het tot de laatste zondag van september verboden op truffeljacht te gaan.
We maken ons dan op voor het seizoen van de tartufo bianco het werkelijke witte goud uit deze streek. En wie een beetje van truffel weet, heeft vast gelezen dat deze in 2018 echt alle prijsrecords heeft doorbroken.
Door de lange hete en gortdroge zomer werd er maar weinig gevonden en de roem is inmiddels wereldwijd, de transportmogelijkheden naar het Midden-Oosten en Azië beter dan na WO II, zodat er welhaast een flitshandel in is ontstaan. Zelfs de ‘kruimels’ moesten door ons lokalen dit jaar met een prijs van boven de 2500 €/kg duur betaald worden. Een beetje verhandelbare witte truffel deed al gauw 6000 €/kg.
In de herfst wordt ook de aan de zomertruffel verwante zwarte herfsttruffel gevonden. Die is iets sterker van smaak en dus ook duurder dan de zomertruffel. Dan dient zich in eind december, begin januari de zwarte wintertruffel aan, de Nero Pregiato. Persoonlijk is dat een favoriet van mij met zijn mooie welhaast zoete aardse intense smaak, die met een weinig verwarming in een vetje het best tot zijn recht komt.
Gelijktijdig wordt ook de Moscato gevonden. Vanaf half februari de Bianchetto. De naam zegt het al, een witte truffel, die wat smaak betreft wel iets lijkt op de dure Bianco, maar toch sterker is en wellicht meer te vergelijken is met de chemische oliën.
Let wel, alle in flesjes verkrijgbare truffelolie is chemisch, alleen je eigen gemaakte olie niet en dus maar beperkt houdbaar. Je zult merken: een wereld van verschil. De Bianchetto is minder goed verhandelbaar en ook veel goedkoper dan de Bianco. Nu is de prijs van de Bianchetto weliswaar voor ons met 300 €/kilo duur, maar onvergelijkbaar veel goedkoper dan dit jaar de Bianco. Je kunt er een echte truffelmayonaise van maken.
We genieten dus nu nog van het staartje van de Pregiato en wellicht nog tot medio april van de Bianchetto. Dan is het wachten op de zwarte zomertruffel. Officieel begint dat seizoen per begin mei, maar ik heb nog nooit meegemaakt dat er dan een smaakvolle verse truffel voorhanden is. Daarvoor moet je echt wachten tot half juni of soms helaas nog langer.
Meer info over truffels vind je op deze website.
