MORDI E VAI...
HET LEKKERSTE
ROMEINSE STREETFOOD

(Klik op de artikels)

FOOD TRUCK UIT HET NOORDEN

De Nederlandse Merel (25) groeide op in een familie waar koken en tafelen een belangrijk onderdeel is. Ze genoot al jong van haar oma's Italiaanse kookkunsten (met een Duits sausje om haar opa te plezieren, die van oorsprong uit de Elzas kwam). Op feestjes vulde Merels oma tafels vol met lekkers. Merel mocht altijd meehelpen en bracht uren in de keuken door. Na culinaire stages in Londen en New York verhuisde ze naar Rome, deels voor de liefde en deels om een nieuw idee uit te proberen. Want in New York verloor Merel haar hart aan de creatieve gerechten die gemaakt werden in piepkleine food trucks. Beetje bij beetje realiseerde Merel haar droom en nu rijdt ze met haar Blackbird door Rome, waar ze food for every mood serveert. Voor ieder wat wils dus, met gerechten van over de hele wereld. De ingrediënten zijn altijd vers en van het seizoen, maar wat er gemaakt wordt, verschilt week per week. Van taco’s tot hamburgers, van vegetarische gerechten tot Italiaanse klassiekers.

ZOET VAN ZUM

Zin in iets zoets? Ga dan naar Zum (Piazza del Teatro di Pompeo 20) voor een verleidelijk lekker samenspel van mascarpone, savoiardi en cacao. Zum staat namelijk voor zucchero, uova, mascarpone (suiker, eieren en mascarpone): de hoofdingrediënten van, juist, tiramisù! Mocht je al veel lekkers geproefd hebben: er zijn ook miniversies verkrijgbaar. Voor de afwisseling is er naast de klassieke variant ook altijd wel een seizoenstiramisù verkrijgbaar, met bijvoorbeeld aardbeien, citroen of pistachenootjes.

GASTRONOMISCH GENIETEN BIJ DE MERCATO

Deze herfst opende bij Stazione Termini (de ingang is aan de Via Giolitti 36) de Mercato Centrale, waar je van ’s ochtends vroeg tot middernacht kunt genieten van allerlei delicatessen. Je vindt er onder meer de befaamde pizza van Bonci, die ik al noemde, hamburgers gemaakt van het vlees van Chianina-runderen, ijs, kaas, pasta en heel veel ander lekkers. Ook ideaal voor een treinpicknick als je vanaf Termini een lange reis maakt.

Geniet van buonissima Roma!

Door Saskia Balmaekers - Ciaotutti.nl

THUIS BIJ DE PATRICÏERS:
EEN BEZOEK AAN DE DOMUS ROMANE VAN HET PALAZZO VALENTINI

(Klik op de artikels)

Je kent ze vast wel, de handige gidsen van uitgeverij Vision met reconstructies van het Romeinse verleden: de stenen van het Colosseum spreken veel meer tot de verbeelding wanneer je er een transparantje overlegt met de marmeren bekleding en het dertig meter hoge beeld van Nero als zonnegod. Rome -en bij uitbreiding de klassieke wereld - kunnen zien zoals het echt was, bleef voorlopig beperkt tot de uitstekende - maar beperkte - publicaties van Vision. De laatste jaren experimenteerde de provincie Rome echter met technieken die het verleden tot leven brengen. Denk maar aan de 3D-animaties die je tijdens de zomermaanden ’s avonds kan volgen op het Forum Romanum of de multisensorische rondleidingen in de Ara Pacis. Ook de Domus romane van palazzo Valentini zijn er een geslaagd voorbeeld van.

Het zestiende-eeuwse palazzo Valentini bevindt zich vlakbij het forum van Traianus en is sinds 1873 de zetel van de Provincia di Roma. Archeologen ontdekten al in 1902 Romeinse resten onder het palazzo. Als een verrassing kwam die ontdekking niet. Tijdens de bouw van het palazzo Valentini en de uitbreidingswerken stootten architecten steevast op resten uit de renaissance, de middeleeuwen en eerdere periodes. De omvang van de ontdekking - twee villa’s en een authentiek stuk Romeinse straat- verblufte iedereen. In 2010 besloot de Provincia di Roma om de archeologische site als museum open te stellen en het publiek - op reservatie - de vondsten te laten ontdekken.

VIRTUAL REALITY EN MEER

Onder het palazzo Valentini liggen de resten van twee patriciërswoningen, op zich al behoorlijk indrukwekkend. Maar wat een bezoek aan de Domus romane zo bijzonder maakt, is de computergestuurde techniek waarmee de stenen als het ware tot leven komen. Dankzij een combinatie van virtuele en augmented reality met speciale effecten en grafische reconstructies wordt de hedendaagse bezoeker met een teletijdmachine naar het verleden gekatapulteerd. Hoewel de eigenaars van de woningen onbekend zijn, moeten ze wel tot de toplaag van de Romeinse samenleving behoord hebben. Je wandelt over een glazen vloer van de ene kamer naar de andere en je komt ogen tekort.

De resten van de authentieke geometrische mozaïeken op de grond worden helemaal opgevuld via computeranimatie, aan de wanden verschijnen kandelaars en olielampjes, de muren zijn bekleed met polychroom marmer en stukwerk: het triclinium ziet er helemaal anders uit. Was het een senator die hier in de indrukwekkende zaal met de apsissen zijn gasten ontving? Je loopt mee door de keuken, de opslagruimten met producten van de hele Romeinse wereld, de stallen voor paarden en karren en je kijkt op de eerste verdieping uit op de zuil van Traianus, het zicht waarvan de opeenvolgende bewoners van deze patriciërswoning dagelijks genoten.

Onvergetelijk zijn de thermen, waarschijnlijk een privécomplex dat deel uitmaakte van één van de twee huizen. In het frigidarium keken bewoners en gasten vanuit twee zwembaden naar de fresco’s van dolfijnen in de luxueuze ruimte gedecoreerd met marmer uit de verste uithoeken van het Romeinse rijk. De huizen dateren uit de tweede tot vierde eeuw na Christus en werden door de bewoners later nog uitgebreid en verfraaid. In de zesde eeuw, meer bepaald in 538, lieten de bewoners hun woonst achter. In één van de twee huizen troffen archeologen de oorzaak hiervan aan. Een reconstructie laat zien hoe het balkon van de eerste verdieping, dat deel uitmaakte van een soort mezzanine, begon te beven en volledig instortte op de benedenverdieping. Marmeren versieringen barstten, de amforen die onder het balkon in een opslagruimte stonden, braken. De verkoolde balken wijzen op een brand, niet verwonderlijk als je weet dat er in Rome duizenden olielampjes brandden op het ogenblik van de aardbeving. De schok symboliseert de ondergang van de grootmacht die Rome ooit was: bij gebrek aan middelen vergingen de weelderige villa’s tot puin waar in de middeleeuwen en de renaissance vlijtig bovenop gebouwd werd.

DE HISTORIEK VAN DE VILLA

(Klik op de artikels)

Giovanni Torlonia (1756- 1829) verkreeg de titel van markies in 1797 en kocht meteen, om zijn nieuwe status te vieren, een villa: de villa Colonna, die eigendom was van de familie Colonna. Daarvoor behoorde die tot aan de familie Pamphilj. Daarmee is de Villa Torlonia de meest recente van alle villa’s van de grote Romeinse families.

Tussen 1802 en 1806 vormde Valadier het gebouw om tot een elegant palazzo. Na de dood van Giovanni zette zijn zoon Alessandro de verfraaiingswerken verder en stelde hiervoor Caretti aan. Van 1835 tot 1840 werden er door Giovan Battista Caretti majestueuze elementen toegevoegd aan de façade. Vele schilders werkten aan de decoratie, onder hen Podesti en Coghetti, net als beeldhouwers en bepleisteraars van de school van Thorvaldsen en Canova.

In 1842 besloot Alessandro (1800- 1880) zijn overleden ouders te eren met de oprichting van twee obelisken in roze graniet. Vandaag is één van die obelisken dé blikvanger voor wie het park binnentreedt, langs de hoofdingang in de Via Nomentana. Niettegenstaande de verwoede pogingen van Alessandro is Villa Torlonia nooit de mondaine ontmoetingsplaats geworden die hij gehoopt had. De nieuwe erfgenaam Giovanni besloot de naam van de familie op te vijzelen en liet allerlei gebouwen en paviljoenen optrekken, waaronder het huidige Huis van de Uilen. Dit gebouw werd in 1840 gepland als een Zwitserse alpenhut en grondig getransformeerd in 1917-1920. In 1919 botste men tijdens werkzaamheden op het terrein op een joods kerkhof.

De Villa Torlonia kende een tumultueuze geschiedenis. In 1925 legde Benito Mussolini beslag op de Villa. Hij zou er tot in 1943 verblijven. Zowel het huis als de gronden werden “verhuurd” aan Benito Mussolini. Tijdens deze periode werd er in de kelder een bunker gebouwd tegen gasaanvallen en bombardementen. Deze ruimtes zijn vandaag te bezichtigen op aanvraag.

Van 1944 tot 1947 bezetten Engelse en Amerikaanse troepen de Villa. In 1977 werd de Villa aangekocht door de Stad Rome en in 1978 opengesteld voor het publiek. Sinds de jaren negentig heeft de stad Rome stelselmatig het park en de gebouwen gerestaureerd en in zijn glorie van weleer hersteld. Na jaren van leegstand werd het magnifieke complex weer aan het grote publiek geschonken.

In het bijgebouw Casino dei Principi huist momenteel het archief van de Scuola Romana. Deze Romeinse school is een verzamelnaam voor een groep kunstenaars die actief was tijdens het interbellum. Hun kunst balanceerde tussen expressionisme en realisme. De collectie omvat onder andere catalogi, monografieën, artikels uit gespecialiseerde tijdschriften en dagboeken van de kunstenaars zelf en schrijvers uit hun (vrienden)kringen. Het archief is enkel op afspraak te bezoeken. De locatie wordt ook gebruikt voor tijdelijke tentoonstellingen. Het kleine en verfijnde neo-renaissancistische gebouw werd door Alessandro Torlonia gebruikt voor feestjes. Een curieus weetje: het Casino dei Principi is tot op heden via een onderaardse gang verbonden met het hoofdgebouw.

(Klik op de artikels)

De Ara Pacis, of ‘Altaar van de Vrede’ is niet meteen een monument dat bij het massapubliek een belletje doet rinkelen. De meeste toeristen laten op hun wandeltochten van het Vaticaan naar de Spaanse Trappen of via Piazza Navona naar de Trevifontein dit monument links liggen. Dit kleine pareltje, dat qua afmetingen tussen de talrijke grootse monumenten in Rome in het niet valt, is qua symboliek misschien wél een van de grootste reuzen van Rome.

HOUSE OF CARDS AAN DE TIBER

Maar vooraleer het aan de ‘vrede’ gewijd werd, woedde er een eeuw lang oorlog door de straten van Rome en het Romeinse Rijk. Dat scenario van de eerste eeuw voor Christus kon echt niet beter, zelfs als scenaristen uit Hollywood het onder handen hadden genomen. Het doet de verkiezingsstrijd tussen Clinton en Trump verschrompelen tot een veredeld speelplaatsgevecht op de plaatselijke lagere school.

Laten we beginnen aan het einde van de tweede eeuw voor Christus. De Galliërs bedreigen Italië. In het collectieve geheugen van de Romeinen leven dan nog steeds de herinneringen aan hoe in een ver verleden (390 v. Chr.) de gakkende ganzen van de godin Juno de Romeinen behoed hebben voor de inname van het Capitool, de laatste heuvel van Rome die toen door diezelfde Galliërs belegerd werd. In de eerste eeuw werd dat voorval nog steeds gevierd door in een processie honden, die destijds geen onraad hadden geroken, te kruisigen, terwijl de gevierde ganzen van Juno op kussentjes met goudstiksel mochten toekijken.

De hernieuwde dreiging aan de vooravond van de eerste eeuw voor Christus vraagt dus om een sterke man. Wie anders dan Gaius Marius, de oom van Caesar, om het Gallische gevaar het hoofd te bieden? Dat hij dan meteen opnieuw tot consul verkozen moet worden, terwijl tussen twee ambtstermijnen normaal minimaal tien jaar horen te zitten, is toch maar een detail? Of dat hij dat uiteindelijk zes keer wordt op een tijdspanne van negen jaar, vooraleer de oorlog met de Galliërs is afgelopen? Dat levert de man, die ook de allerarmsten heeft toegelaten tot het leger en hen van soldij en een pensioen verzekert, een ongekende achterban en machtsconcentratie op, die de bellen van het einde van de Romeinse republiek al doen rinkelen.

TRUIMVIRAAT VAN CEASAR, POMPEIUS EN DE OP GELD BELUSTE CRASSUS

Ongeveer een decennium later moet er in het oosten strijd geleverd worden tegen koning Mithridates van Pontus, in het huidige Turkije. De elite in de senaat verkiest haar favoriet, Lucius Cornelius Sulla, voor het opperbevel. Wanneer Sulla al richting het oosten vertrokken is, besluit de volksvergadering – waarvan de besluiten ook de kracht van wet hebben – om haar eigen favoriet Marius naar voor te schuiven als opperbevelhebber. Wanneer Sulla met het probleem Mithridates heeft afgehandeld, keert hij terug naar Rome om af te rekenen met de partij van Marius. De eerste Romeinse burgeroorlog is een feit: lijken drijven in de Tiber en afgehakte hoofden sieren het spreekgestoelte op het Forum Romanum.

Een generatie later krijgt het militaire wonderkind Pompeius het ondanks felle tegenstand voor elkaar om een tot dan toe ongekende macht over het Romeinse leger te mogen uitoefenen om de Middellandse Zee te zuiveren van een piratenplaag. Samen met Crassus en ene Gaius Julius Caesar zal hij niet veel later de consulverkiezingen omkopen en verdelen zij alle macht en belangrijke functies onderling. Nadat Crassus’ schedel vol met vloeibaar goud wordt gegoten in Parthië, keert Caesar als een multimiljardair terug van zijn veroveringen in Gallië en keert hij zijn vroegere kompaan de rug toe. Deze tweede Romeinse burgeroorlog eindigt met de dood van Pompeius in een alleenheerschappij voor Caesar. De Romeinse republiek is nu officieel dood.

AUGUSTUS, DE WREKER

Wanneer Caesar zeven maanden later, geveld door drieëntwintig messteken, aan het doodbloeden is op de vloer van het theater van Pompeius, waar op dat moment de senaatsvergaderingen worden gehouden, denken de voorvechters van de Romeinse republiek, Cassius en Caesars adoptiefzoon Brutus dat ze als helden onthaald zullen worden voor het doden van de dictator. Niets is minder waar. Caesar blijkt enorm populair bij het volk dankzij zijn vele publieke feesten en gelduitdelingen. Zijn negentienjarige erfgenaam, Octavianus, aanvaardt zijn enorme erfenis en richt een slachting aan onder de Caesarmoordenaars. Zo’n tweeduizend leden van de ridderstand en zelfs senatoren worden op de zwarte lijst gezet en een kopje kleiner gemaakt, onder wie ook Octavianus’ vroegere mentor Cicero. Heel toepasselijk richt Octavianus ter ere van die vergelding een tempel op voor Mars Ultor (de wreker), waarvan je de imposante resten nog kunt zien naast de markthallen van Trajanus op de Via dei Fori imperiali, en die tegenwoordig door middel van lasershows weer tot leven gewekt worden. Deze aparte carrièrestart lijkt wel een vergeten episode in het leven van die zogenaamd goede keizer, van wie enkel de goede daden herinnerd worden, zoals het feit dat hij ‘een stad in baksteen aantrof, en er een in marmer achterliet’.

EN DE OSCAR GAAT NAAR...

Daar heeft Augustus dan ook zelf middels de nodige propaganda voor gezorgd. Wanneer hij eindelijk al zijn tegenstanders heeft uitgeschakeld en alleen de scepter kan zwaaien, speelt hij een oscar-waardig stukje toneel. Hij geeft alle macht terug aan de senaat. Maar wie zou er meer geschikt zijn voor de macht dan een man die die verantwoordelijkheid niet wil? Juist. Octavianus laat zijn naam veranderen in Augustus, de Verhevene, in een poging zo alle herinneringen aan zijn met bloed besmeurde verleden uit te wissen. Hij kiest ook voor de titel ‘princeps’, of eerste onder zijn gelijken, om niet dezelfde fout te maken als Caesar. Hij vermomt zijn alleenheerschappij met een republikeins masker. In 13 voor Christus laat de senaat de Ara Pacis, het altaar van de Vrede, oprichten als een monument dat de nieuwe keizer bestempelt als de enige juiste man voor de macht, of meer bepaald, voor de alleenheerschappij die definitief komaf maakt met de Romeinse republiek die bijna vijfhonderd jaar geleid werd door twee consuls. Was Augustus immers niet de man die eindelijk vrede had gebracht in een rijk dat al bijna een eeuw door burgeroorlogen werd verscheurd?

PUZZELSTUKJES IN EEN FUNERAIR PARK

In de vijftiende eeuw zijn er al fragmenten van ons monument aan het licht gekomen. In de afgelopen honderden jaren volgden nog meer stukken en in de twintigste eeuw werd het eindelijk weer gereconstrueerd uit originelen en kopieën van de stukken die onder meer in Firenze en elders in Rome terecht gekomen waren. De afbeeldingen op de Ara Pacis zijn ronduit schitterend. Het altaar zelf is omgeven door een vier meter hoge muur die ongeveer 10 bij 11 meter meet. De buitenzijde van dit kleine monument is onderaan versierd met zeer gedetailleerde bloemenmotieven, terwijl in de bovenste band een reusachtige selfie te zien is van Augustus met zijn lictoren of bodyguards en zijn familieleden, van wie we de meeste kunnen identificeren. Ze beeldt een processie uit die echt heeft plaatsgevonden toen hij in 13 v. Chr. terugkeerde van een veldtocht in Gallië en Spanje. Aan de voor- en achterzijde zie je taferelen met de stadsgodin Roma en andere die herinneren aan Augustus’ afstamming van Romulus en Remus en, via hen, aan de mythische Trojaan Aeneas. Het bouwwerk maakte deel uit van een groot begrafenispark ter ere van de eerste Romeinse keizer en – samen met zijn adoptievader Caesar – stichter van de Julisch-Claudische dynastie.

De Ara Pacis was gelegen op het Marsveld, waar legerexercities plaatsvonden en vanwaar de triomftochten startten van generaals die als overwinnaar waren teruggekeerd. Automatisch kreeg het grafveld van Augustus dus de connotatie van overwinningen. Van de voorzijde van het pantheon, oorspronkelijk gebouwd door Augustus’ rechterhand Marcus Agrippa, kan je een rechte lijn trekken tot het mausoleum voor Augustus, waar de Ara Pacis nu gelegen is. Ongeveer in het midden van die lijn, maar een beetje rechts ervan, bevond zich een Egyptische obelisk, die je nu op Piazza di Monte Citorio bij het Italiaanse parlement vindt. De Ara Pacis bevond zich rechts daarvan, en dus helemaal niet naast het mausoleum van Augustus, zoals dat nu het geval is. De obelisk vormde een schaduw die als richtingaanwijzer fungeerde in een enorme zonnewijzer van zo’n 160 meter breedte. Daarop kon je niet alleen de uren, maar ook de dagen en de maanden aflezen. En niet alleen dat: de oriëntatie was zodanig dat precies op de herfstequinox (23 september) de schaduwpunt een lijn volgde die uiteindelijk precies het midden van het altaar doorkruiste. En laat 23 september nu toch net de geboortedag van keizer Augustus zijn! Op de winterzonnewende, negen maanden eerder en dus de dag waarop de eerste keizer van Rome werd verwekt, eindigde de schaduwpunt via een andere lijn precies in het midden van het altaar van de vrede. Hoe kan je op nog grootsere wijze aangeven dat die man geschikt was om de vrede te herstellen in het Romeinse Rijk?

Het begon als een gek idee bij het naderen van mijn vijftigste verjaardag: wat als ik nu eens een maand kon doorbrengen in de stad van mijn dromen? Om te leven en te werken, om vrienden en familie te ontvangen, om mij even een echte Romeinse te voelen. Het idee kreeg steun van het thuisfront, een appartement werd vlot gevonden via mijn contacten in de eeuwige stad en zo vertrok ik op 29 april 2015 naar Rome. Prati zou een maand lang mijn thuishaven worden.

(Klik op de artikels)

Ook voor een aantal grote filmregisseurs leidden alle wegen naar Rome. Taste Italy ging voor u op zoek naar enkele genreklassiekers die zich in de Eeuwige Stad afspelen.

NEOREALISTISCH ROME:
ROMA, CITTÀ APERTA (1945), LADRI DI BICICLETTE (1948)

Het neorealisme was Italië’s antwoord op de fascistische cinema die door dictator Benito Mussolini en zijn kornuiten werd gefinancierd. De neorealistische beweging, ook wel de Gouden Eeuw van de Italiaanse film genoemd, bezorgde de laars een resem filmklassiekers die zich afspeelden binnen de verpauperde naoorlogse Italiaanse samenleving. Regisseurs gebruikten dikwijls onprofessionele acteurs om de voeling met de maatschappij niet te verliezen. Roma, città aperta (1945) van Roberto Rossellini, over een tegen de Nazi’s rebellerende priester on the run, wordt beschouwd als de eerste neorealistische film. De bekendste en meest geprezen film die het neorealisme voortbracht was echter Ladri di biciclette (1948). Vittorio De Sica brengt het hartverscheurende verhaal van een man die zijn werk dreigt te verliezen omdat zijn fiets is gestolen. Tot wanhoop gedreven gaat hij zelf over tot diefstal en wordt bijna gelyncht voor de ogen van zijn zoon.

HOLLYWOOD & ROME:
ROMAN HOLIDAY (1953), GLADIATOR (2000)

Ook voor Hollywood is Rome al meermaals een dankbare inspiratiebron gebleken. Er zijn hoofdzakelijk twee manieren waarop Rome wordt afgeschilderd door Amerikaanse studio’s. Veruit de meest flatterende van de twee is het beeld van een romantische vakantiestad. Dat wordt nergens zo goed geïllustreerd als in Roman Holiday (1953), waarin William Wyler tortelduifjes Gregory Peck en Audrey Hepburn in elkaars armen laat vallen na een tourtje op de Vespa. Minder zeemzoet is die andere manier waarop Rome wordt afgebeeld door Hollywood: Nazi’s in de Oudheid. Voorbeelden genoeg, zowat elk sandalenepos uit de jaren 60, maar omdat subtiliteit niet het sterkste punt is van onze transatlantische medeburger gaan we resoluut voor het Pizza Hawaii-voorbeeld bij uitstek: de totaal geschifte tirades van dictator annex keizer Joaquin Phoenix in Ridley Scotts opgepompte arenaspektakel Gladiator (2000).

S.P.Q.R. VERENIGT LIEFHEBBERS VAN ROME

(Klik op de artikels)

De stad Rome werd officieel 753 jaar vóór Christus gesticht en spreekt al vele eeuwen tot de verbeelding. Toch staat de eeuwige stad meer dan ooit in de belangstelling. Nooit eerder werd zoveel over Rome gesproken en geschreven. Het volstaat om binnen te stappen bij een boekhandelaar om dat even na te gaan: je struikelt tegenwoordig bijna over publicaties die de Italiaanse hoofdstad als onderwerp hebben. Haast elke week verschijnt er wel een boek over Rome.

De vereniging S.P.Q.R. is bijna vijftien jaar actief en groepeert liefhebbers van de stad Rome. Bij S.P.Q.R. is iedereen welkom die zich op één of andere manier verbonden voelt met Italië en in het bijzonder de eeuwige kunststad Rome. De leden komen regelmatig samen voor allerlei activiteiten zoals een boeiende lezing, een degustatie van olijfolie of balsamico, een (Italiaanse) film, het bezoek aan een kunsttentoonstelling of beurs, een Italiaanse kookcursus, een uitstap naar een museum of stad, een degustatie van Italiaanse wijnen, enz. Een vaste waarde is het jaarlijkse Italiaanse wijnfestival, dat in 2016 reeds aan zijn achtste editie toe was (www.vinofestival.be).

S.P.Q.R. fungeert tevens als forum om tips, weetjes en informatie over Rome uit te wisselen, als platform om contacten te leggen met andere Rome-reizigers en als mogelijkheid om eenieders kennis van de stad Rome te vergroten. Via de website www.spqr.be ontvangen de leden vrijwel dagelijks een nieuwsbrief over Rome. Deze nieuwsbrief boordevol leuke weetjes over of actuele berichten uit Rome wordt één tot twee keer per week ook naar niet-leden gestuurd. S.P.Q.R. bereikt op die manier ongeveer 3.200 Italië-liefhebbers.

De club lokt niet zozeer historici of archeologen (hoewel die groep aanzienlijk vertegenwoordigd is), maar vooral mensen die gepassioneerd zijn door de Italiaanse cultuur in al haar aspecten, die dol zijn op de Italiaanse gastronomische producten en wijnen, die ‘alles’ willen weten over Rome en die een thuisgevoel ervaren wanneer ze weer eens (be)landen in Rome. Het gaat om mannen en vrouwen die elk televisieprogramma, boek of artikel over Italië en Rome verslinden of minstens met meer dan gewone aandacht bekijken, die Italiaans design veel mooier vinden dan dat uit andere landen, … kortom, mensen die weten waar de goede dingen van het leven te vinden zijn en hoe je er zoveel mogelijk intens van kan genieten.

Op 21 april (niet toevallig de officiële stichtingsdatum en feestdag van Rome) sluit de vereniging haar werkjaar telkens af met een zeer gezellige en gratis Italiaanse receptie voor leden en genodigden. Die dag wordt ook de jaarlijkse Romulusprijs uitgereikt, een trofee die wordt geschonken aan een persoon, organisatie of bedrijf die of dat het voorbije jaar in ons land een opmerkelijke inspanning deed voor de promotie van Rome of Italië in het algemeen. Deze prestatie kan geleverd zijn op cultureel, gastronomisch, literair, toeristisch of een ander vlak.

De Romulus van S.P.Q.R. is een gepersonaliseerd en 2,6 kg wegend bronzen duplicaat van het wereldberoemde beeld van de Romeinse wolvin. Wie de Romulusprijs ontvangt, mag rekenen op de blijvende waardering van en promotie door S.P.Q.R., ontvangt een gratis lidmaatschap van de vereniging en kan genieten van heel wat media-aandacht in Vlaanderen, Nederland en Italië. Zo ging in 2016 de twaalfde Romulusprijs naar het Gallo-Romeins Museum in Tongeren voor de organisatie van de succesvolle tentoonstelling ‘Gladiatoren - Helden van het Colosseum’.

S.P.Q.R. sloot het eerste werkjaar af met een veertigtal leden. Dat werd toen onthaald als een onverhoopt succes, maar vandaag, na bijna vijftien jaar werking, telt de groep zowat 370 leden en vijf bestuursleden. In de periode vóór en na de receptie worden de lidmaatschappen vernieuwd. De leden zijn afkomstig uit alle hoeken van het land, Nederland en Italië, tot zelfs in Australië en de USA. In ruil voor hun lidgeld van 25 euro per jaar krijgen ze een lidmaatschapskaart en kunnen ze deelnemen aan alle door de club georganiseerde activiteiten, vrijwel altijd met een korting. Ofwel worden ze verwend met allerlei extraatjes, zoals een gratis drankje vóór of na een activiteit.

Contactinformatie:

Het activiteitenprogramma vind je terug op

www.spqr.be-> ACTIVITEITEN.

Door Eric Claes - spqr.be

IL CONIGLIO ALLA CIOCIARA,
ANCHE DETTO ALLA ROMANA PER VIA DELLA ACCIUGHE

Ingredienti:

• 1 coniglio da circa 1 kg

• 2 filetti di acciuga

• 1 rametto di rosmarino

• 1 pizzico di maggiorana

• 1 peperoncino

• 2 spicchi di aglio

• ½ bicchiere di vino bianco

• ½ bicchiere di aceto

• olio e sale q.b

PREPERAZIONE

Pulire il coniglio, e tagliarlo a pezzetti, se non siete capaci ve lo fate fare dal vostro macellaio . A parte preparate un trito di con l'aglio il rosmarino la maggiorana e le acciughe e il peperoncino

mettere a rosolare in una padella a fuoco medio/basso con due cucchiai d’olio e sale per circa 30 minuti, o finché la carne non è cotta. Quando la carne è cotta aggiungiamo il trito precedentemente preparato . Continuare la cottura a fuoco basso e sfumare con il vino e con l’aceto. Far evaporare completamente l’alcool , rosolare per altri 15 minuti per insaporire e servire caldo, se serve usare un pizzico di farina per addensare la salsa, servire con un rametto di rosmarino come guarnizione